آیه ۱۱ - سوره سجدة

امام علی (علیه السلام)- در کتاب الإحتجاج در خبری‌که از شخصی زندیق که ادّعا می‌کرد در قرآن تناقض وجود دارد آمده است که امیرالمؤمنین (علیه السلام) درباره‌ی این کلام خداوند: خداوند است که در هنگام مرگ جان‌ها را می‌گیرد. (زمر/۴۲) و کلام دیگرش: فرستادگان ما[روح] او را می‌گیرند. (انعام/۶۱) و فرشتگان روحشان را می‌گیرند درحالیکه پاک و پاکیزه‌اند. (نحل/۳۲) و همان‌ها که فرشتگان روحشان را می‌گیرند درحالی‌که به خود ظلم کرده بودند. (نحل/۲۸) فرمود: «او (خداوند تبارک‌وتعالی) والاتر و بزرگتر از آن است که این کار (گرفتن روح و جان) را خودش عهده‌دار شود و آنچه فرستادگان و فرشتگانش انجام می‌دهند گویا خودش انجام داده است چراکه آن‌ها به دستور او کار انجام می‌دهند. [از این رو] [خداوند] عزّوجلّ از میان فرشتگان، رسولان و سفیرانی میان خود و مخلوقاتش برگزید که اینان همان‌هایی هستند که خدا درباره‌ی ایشان فرمود: خدا از میان فرشتگان و مردمان رسولانی برمی‌گزیند (حج/۷۵). اگر کسی اهل فرمانبرداری [از خداوند] باشد گرفتن روحش را فرشتگان رحمت برعهده می‌گیرند. و اگر از اهل معصیت و نافرمانی باشد، گرفتن روحش را فرشتگان عذاب برعهده می‌گیرند و فرشته‌ی مرگ، مددکارانی از فرشتگان رحمت و فرشتگان عذاب دارد که به دستور او کار می‌کنند و آنچه آنان انجام می‌دهند گویا او (عزرائیل) انجام داده است و هرآنچه انجام دهند به او نسبت داده می‌شود و وقتی‌که کار آن‌ها همان کار فرشته‌ی مرگ است و کار فرشته‌ی مرگ همان کار خداست، زیرا اوست که جان‌ها را با دست هرکس که بخواهد می‌گیرد و با دست هرکس که بخواهد می‌بخشد و بازمی‌دارد و پاداش و کیفر می‌دهد و کار امانت‌دارانِ او همان کار خداست، در نتیجه آن‌ها (فرشتگان)، اراده و خواستی جز اراده‌ی خدا، نخواهند داشت.