آیه ۱۹ - سوره مجادله

امام عسکری (علیه السلام)- از طرف امام عسکری (علیه السلام) توقیعی برای یکی از بنی‌اسباط صادر شده که گفت: «من نامه‌ای نوشتم برای آن جناب و تذکّر دادم که دوستان درباره‌ی شما اختلاف دارند تقاضا دارم دلیل و معجزه‌ای اظهار بفرمایید. در جواب من نوشت خداوند عاقلان را طرف خطاب خویش قرار داده هیچ‌کس را یارای آن نیست که معجزه یا دلیلی بیاورد بیش از آنچه خاتم‌الأنبیاء (صلی الله علیه و آله) آورد درباره‌ی آن جناب گفتند ساحر و شعبده باز و دروغگو است. خداوند هرکس را که قابل هدایت باشد هدایت می‌کند. جز اینکه دلیل موجب آرامش خاطر بیشتر مردم می‌شود امّا جریان چنین است که خداوند عزیز به ما اجازه‌ی سخن‌گفتن می‌دهد صحبت می‌کنیم گاهی ما را از سخن بازمی‌دارد در آن موقع است که ساکت خواهیم بود. اگر نمی‌خواست حق آشکار شود پیامبران را با مژده و تهدید نمی‌فرستاد. آن‌ها حق را درحال ضعف و قدرت آشکار کردند و مردم را در زمان‌های معیّن راهنمایی کردند. خداوند آنچه خود فرموده و حکم کرده را اجرا خواهد کرد. مردم چند دسته هستند؛ آن کس که جویای واقعیّت باشد در راه رستگاری و نجات است. او به حق چنگ می‌زند و خود را به شاخه‌ای محکم آویزان نموده شک و تردید ندارد و پناهی جز آن نخواهد داشت. دسته‌ی دیگر حق را از اهلش نمی‌جویند؛ آن‌ها مانند کسی هستند که با کشتی در دریا سفر نموده که موج‌های خروشان او را به هر طرف می‌برد وقتی موج ساکن شود آرام است. گروهی دیگر شیطان آن‌ها را فریب داده کار آن‌ها ردکردن اهل حق است.

امام علی (علیه السلام)- از منافقان برحذر باشید! آن‌ها گمراه هستند و شما را هم گمراه می‌کنند. آن‌ها اهل لغزش می‌باشند و شماها را هم می‌لغزانند، آن‌ها به رنگ‌های مختلف در می‌آیند و فتنه‌ای دیگر می‌کنند، می‌خواهند به هر وسیله‌ای خود را به شما برسانند و شما را در دام خود بیفکنند. دل‌های آن‌ها بیمار و پر از مکر و فریب است، ولی چهره‌هاشان پاک و خوش اخلاق و خوش برخورد می‌باشند، آهسته و بدون اینکه کسی آن‌ها را مشاهده کند راه می‌روند و خود را از انظار مخفی می‌دارند ... آن‌ها می‌گویند و مردم را به شبهه می‌اندازند و تعریف و توصیف می‌کنند و مردم را از حق منحرف می‌سازند. منافقان راه‌ها را آسان تلقی می‌کنند و کارها را ساده می‌پندارند، تنگناها را وسیع می‌دانند، آن‌ها جماعت شیطان می‌باشند و گرمی آتش هستند؛ أُولئِکَ حِزْبُ الشَّیْطانِ أَلا إِنَّ حِزْبَ الشَّیْطانِ هُمُ الْخاسِرُونَ.

امام صادق (علیه السلام)- از امام صادق علیه السّلام روایت شده است که فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: هنگامی که موسی‌بن‌عمران (علیه السلام) نشسته بود ناگهان شیطان رسید و درحالی‌که لباسی رنگارنگ در بر کرده بود، کنار موسی (علیه السلام) قرار گرفت. شیطان لباس خود را در آورد و در کنار موسی (علیه السلام) نشست و بر او سلام نمود، موسی گفت: «شما که هستید». گفت: «من ابلیس هستم». گفت: «تو ابلیس هستی خداوند خانه‌ات را خراب کند». شیطان اظهار داشت آمده‌ام به شما سلام کنم چون در نزد خداوند مقام داری. موسی (علیه السلام) به او گفت: «این کلاه چیست بر سر نهاده‌ای». گفت: «به این وسیله دل فرزندان آدم را به طرف خود جلب می‌کنم». موسی گفت: «به من بگو آن کدام گناه است که اگر فرزند آدم مرتکب شد بر او مسلّط می‌گردی». گفت: «هر گاه خودبین شود و گناهانش را کوچک بشمارد». رسول اکرم (صلی الله علیه و آله) فرمود: «خداوند متعال به داود (علیه السلام) فرمود: «ای داود (علیه السلام)! گناهکاران را مژده بده و صدیقان را بترسان». گفت: «چگونه این کار را انجام دهم». فرمود: «ای داود (علیه السلام)! به گناهکاران مژده بده که من گناهان آن‌ها را عفو می‌کنم و توبه را می‌پذیرم و به صدّیقان هم بگو که خودبین نباشند و به اعمال خود مغرور نگردند و بدانند بندگان در هنگام حساب هلاک می‌گردند».