آیه فَأَراهُ الْآيَةَ الْكُبْرى [20]
سپس موسي بزرگترين معجزه را به او نشان داد.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عَنِ الْحُسَیْنِ‌بْنِ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) قَالَ أَنَّ یَهُودِیّاً مِنْ یَهُودِ الشَّامِ وَ أَحْبَارِهِمْ کَانَ قَدْ قَرَأَ التَّوْرَاهًَْ وَ الْإِنْجِیلَ وَ الزَّبُورَ وَ صُحُفَ الْأَنْبِیَاءِ (علیه السلام) وَ عَرَفَ دَلَائِلَهُمْ جَاءَ إِلَی مَجْلِسٍ فِیهِ أَصْحَابُ رَسُولِ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ فِیهِمْ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَ ابْنُ‌عَبَّاسٍ وَ أَبُومَعْبَدٍ الْجُهَنِیُّ فَقَالَ یَا أُمَّهًَْ مُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) مَا تَرَکْتُمْ لِنَبِیٍّ دَرَجَهًًْ وَ لَا لِمُرْسَلٍ فَضِیلَهًًْ إِلَّا نَحَلْتُمُوهَا نَبِیَّکُمْ فَهَلْ تُجِیبُونِّی عَمَّا أَسْأَلُکُمْ عَنْهُ فَکَاعَ الْقَوْمُ عَنْهُ فَقَالَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) نَعَمْ مَا أَعْطَی اللَّهُ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ نَبِیّاً دَرَجَهًًْ وَ لَا مُرْسَلًا فَضِیلَهًًْ إِلَّا وَ قَدْ جَمَعَهَا لِمُحَمَّدٍ (صلی الله علیه و آله) وَ زَادَ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) عَلَی الْأَنْبِیَاءِ أَضْعَافاً مُضَاعَفَهًًْ فَقَالَ لَهُ الْیَهُودِیُّ فَهَلْ أَنْتَ مُجِیبُنِی قَالَ لَهُ نَعَم ... قَالَ لَهُ الْیَهُودِیُّ فَإِنَّ هَذَا مُوسَی‌بْنُ‌عِمْرَانَ قَدْ أَرْسَلَهُ اللَّهُ إِلَی فِرْعَوْنَ وَ أَرَاهُ الْآیَهًَْ الْکُبْری قَالَ لَهُ عَلِیٌّ (علیه السلام) لَقَدْ کَانَ کَذَلِکَ وَ مُحَمَّدٌ (صلی الله علیه و آله) أَرْسَلَهُ إِلَی فَرَاعِنَهًٍْ شَتَّی مِثْلَ أَبِی جَهْلِ‌بْنِ‌هِشَامٍ وَ عُتْبَهًَْ‌بْنِ‌رَبِیعَهًَْ وَ شَیْبَهًَْ وَ أَبِی الْبَخْتَرِیِّ وَ النَّضْرِ‌بْنِ‌الْحَارِثِ وَ أُبَیِّ‌بْنِ‌خَلَفٍ وَ مُنَبِّهٍ وَ نُبَیْهٍ ابْنَیِ الْحَجَّاجِ وَ إِلَی الْخَمْسَهًِْ الْمُسْتَهْزِءِینَ الْوَلِیدِ‌بْنِ‌الْمُغِیرَهًِْ الْمَخْزُومِیِّ وَ الْعَاصِ‌بْنِ‌وَائِلٍ السَّهْمِیِّ وَ الْأَسْوَدِ‌بْنِ‌عَبْدِ یَغُوثَ الزُّهْرِیِّ وَ الْأَسْوَدِ‌بْنِ‌الْمُطَّلِبِ وَ الْحَارِثِ‌بْنِ‌الطَّلَاطِلَهًِْ فَأَرَاهُمُ الْآیَاتِ فِی الْآفاقِ وَ فِی أَنْفُسِهِمْ حَتَّی تَبَیَّنَ لَهُمْ أَنَّهُ الْحَق.
امام علی (علیه السلام)- امام حسین (علیه السلام) فرمود: مردی یهودی از شام که تورات و انجیل و زبور و صحف انبیاء (علیهم السلام) را خوانده بود و اطّلاعاتی از استدلال‌های آن‌ها داشت، وارد مجلسی شد که اصحاب پیامبر (صلی الله علیه و آله) در آن حضور داشتند. علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) نیز بود و ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه) و ابومعبد جهنی. گفت: «ای امّت محمّد (صلی الله علیه و آله)! هیچ مقام و منزلتی را برای پیامبری وانگذاشتید جز اینکه تمام آن‌ها را برای پیامبر خود ادعا کردید آیا پاسخ سؤال‌های مرا می‌دهید»؟ مردم از او روی برگردانیدند. امام علی (علیه السلام) فرمود: «آری! خداوند هیچ درجه‌ای به پیامبر و فضیلتی برای رسولی نداده مگر اینکه تمام آن‌ها را در پیامبر ما جمع کرده و به آن‌جناب چند برابر افزونتر بخشیده است». یهودی گفت: «تو جواب مرا می‌دهی»؟ فرمود: «آری»! یهودی گفت: «موسی (علیه السلام) را خداوند پیش فرعون فرستاد و به او آیت کبری را نشان داد». امیرالمؤمنین (علیه السلام) فرمود: «همین‌طور است، محمّد (صلی الله علیه و آله) را به‌سوی چندین فرعون فرستاد، مانند ابی‌جهل و عتبةبن‌ربیعه و شیبه و ابوالبختری و نضربن‌حارث و ابیّ‌بن‌خلف و منبه و نبیّه دو فرزند حجّاج و پنج نفر از استهزاءکنندگان، ولیدبن‌مغیره مخزومی و عاص‌بن‌وائل سهمی و اسودعبدیغوث زهری و اسودبن‌المطلّب و حارث‌بن‌الطلاطله، به آن‌ها معجزاتی در آفاق و انفس خودشان نشان داد تا واقعیّت برای آن‌ها آشکار گردید».