آیه ۶ - سوره نازعات

آیه يَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ [6]

آن روز كه آن زلزله‌ی وحشتناك [همه‌چيز را] به لرزه در مي‌آورد

۱
(نازعات/ ۶)

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- فِی قَوْلِهِ یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ تَتْبَعُهَا الرَّادِفَهًُْ قَالَ تَنْشَقُّ الْأَرْضُ بِأَهْلِهَا وَ الرَّادِفَهًُْ الصَّیْحَهًُْ.

علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ * تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ؛ روزی است که زمین شکاف برمی‌دارد و همراه ساکنان آن فرو می‌رود و رادفه به معنای صیحه و فریاد است.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۷، ص۳۴۲
بحارالأنوار، ج۷، ص۴۶/ بحارالأنوار، ج۷، ص۱۰۷/ القمی، ج۲، ص۴۰۳/ نورالثقلین/ بحارالأنوار، ج۶، ص۳۲۸
۲
(نازعات/ ۶)

الصّادق (علیه السلام)- عَنْ سُلَیْمَانَ‌بْنِ‌خَالِدٍ، قَالَ: قَالَ أَبُوعَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ تَعَالَی یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ قَالَ الرَّاجِفَهًُْ الْحُسَیْنُ‌بْنُ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) وَ الرَّادِفَهًُْ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (علیه السلام) وَ أَوَّلُ مَنْ یَنْفُضُ عَنْ رَأْسِهِ التُّرَابَ الْحُسَیْنُ‌بْنُ‌عَلِیٍّ (علیه السلام) فِی خَمْسَهًٍْ وَ سَبْعِینَ أَلْفاً وَ هُوَ قَوْلُهُ تَعَالَی إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِینَ آمَنُوا فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ یَوْمَ یَقُومُ الْأَشْهادُ یَوْمَ لا یَنْفَعُ الظَّالِمِینَ مَعْذِرَتُهُمْ وَ لَهُمُ اللَّعْنَةُ وَ لَهُمْ سُوءُ الدَّارِ.

امام صادق (علیه السلام)- سلیمان‌بن‌خالد گوید: امام صادق (علیه السلام) در خصوص این آیات: یَوْمَ تَرْجُفُ الرَّاجِفَةُ * تَتْبَعُهَا الرَّادِفَةُ، فرمود: «راجفه شخصی که با حرکت سریع و اضطراب برمی‌خیزد، حسین‌بن‌علی (علیه السلام) و دیگری که از پی او می‌آید علی‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) است. نخستین کسی که در رجعت از قبر بیرون می‌آید و خاک از سر و روی خود می تکاند حسین‌بن‌علی (علیه السلام) است که با هفتادوپنج هزار نفر برانگیخته می‌شوند. چنان‌که خداوند می‌فرماید: در حقیقت، ما فرستادگان خود و کسانی را که گرویده‌اند، در زندگی دنیا و روزی که گواهان برپای میایستند، قطعاً یاری می‌کنیم* [همان] روزی که ستمگران را پوزش طلبی شان سود نمی‌دهد و برای آنان لعنت است و برایشان بد فرجامی آن سرای است. (غافر/۵۱).

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۷، ص۳۴۲
بحارالأنوار، ج۵۳، ص۱۰۶/ البرهان و تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۷۳۷ و فرات الکوفی، ص۵۳۷؛ فیهم: «ابوالقاسم العلوی معنعنا ... الی آخر» محذوف/ الفضایل، ص۱۳۹؛ «بتفاوت لفظی»
بیشتر