آیه أَخْرَجَ مِنْها ماءَها وَ مَرْعاها [31]
و از آن آب و گياهش را بيرون آورد.
الباقر (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالی أَهْبَطَ آدَمَ إِلَی الْأَرْضِ، وَ کَانَتِ السَّمَاوَاتُ رَتْقاً لَا تَمْطُرُ شَیْئاً، وَ کَانَتِ الْأَرْضُ رَتْقاً لَاتُنْبِتُ شَیْئاً، فَلَمَّا أَنْ تَابَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ عَلی آدَمَ عَلَیْهِ السَّلَامُ، أَمَرَ السَّمَاءَ فَتَقَطَّرَتْ بِالْغَمَامِ، ثُمَّ أَمَرَهَا فَأَرْخَتْ عَزَالِیَهَا، ثُمَّ أَمَرَ الْأَرْضَ فَأَنْبَتَتِ الْأَشْجَارَ، وَ أَثْمَرَتِ الثِّمَارَ، وَ تَفَهَّقَتْ بِالْأَنْهَارِ، فَکَانَ ذلِکَ رَتْقَهَا، وَ هذَا فَتْقَهَا.
امام باقر (علیه السلام)- راستی که خداوند تبارک‌وتعالی چون آدم (علیه السلام) را به زمین فرود آورد، آسمان‌ها بسته بود و هرگز نمی‌باریدند و زمین بسته بود و گیاهی نمی‌رویید و چون خدای عزّوجلّ توبه‌ی آدم (علیه السلام) را پذیرفت، به آسمان دستور داد تا از قطره‌های باران فرو بارید و او را فرمود تا دم مشک خود را گشود و سرازیر کرد سپس به زمین امر کرد تا درخت‌ها رویانید و میوه‌ها برآورد و جوی‌های آب برخروشانید و این بود بستن آن‌ها و این بود گشودن آن.
الباقر (علیه السلام)- کَانَتِ السَّمَاءُ رَتْقاً لَا تُنْزِلُ الْمَطَرَ وَ کَانَتِ الْأَرْضُ رَتْقاً لَا تُنْبِتُ الْحَبَّ فَلَمَّا خَلَقَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی الْخَلْقَ وَ بَثَّ فِیها مِنْ کُلِّ دَابَّة فَتَقَ السَّمَاءَ بِالْمَطَرِ وَ الْأَرْضَ بِنَبَاتِ الْحَبِّ.
امام باقر (علیه السلام)- آسمان بسته بود و باران فرود نمی‌کرد و زمین بسته بود و دانه‌ی گیاه نمی‌رویید و چون خدای تبارک‌وتعالی مردم را آفرید و از هر جانوری در زمین پراکند آسمان را به باران‌ریزی گشود و زمین را به رویاندن دانه.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی بَکْرٍ الْحَضْرَمِیِّ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: خَرَجَ هِشَامُ‌بْنُ‌عَبْدِ الْمَلِکِ حَاجّاً وَ مَعَهُ الْأَبْرَشُ الْکَلْبِیُّ فَلَقِیَا أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) ... فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّه ... لَمْ یَکُنْ لِلْأَرْضِ أَبْوَابٌ وَ هُوَ النَّبْتُ وَ لَمْ تُمْطِرِ السَّمَاءُ عَلَیْهَا فَتُنْبِتَ فَفَتَقَ السَّمَاءَ بِالْمَطَرِ وَ فَتَقَ الْأَرْضَ بِالنَّبَاتِ.
امام صادق (علیه السلام)- زمین بسته بود و درهایی که گیاه باشند نداشت و آسمان بر آن نمی‌بارید تا گیاه بروید و خدا آسمان را به باران گشود، و زمین را به گیاه.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- وَ جَبَلَ جَلَامِیدَهَا وَ نُشُوزَ مُتُونِهَا وَ أَطْوَادِهَا {أَطْوَادَهَا} فَأَرْسَاهَا فِی مَرَاسِیهَا وَ أَلْزَمَهَا قَرَارَاتِهَا {قَرَارَتَهَا} فَمَضَتْ رُءُوسُهَا فِی الْهَوَاءِ وَ رَسَتْ أُصُولُهَا فِی الْمَاءِ فَأَنْهَدَ جِبَالَهَا عَنْ سُهُولِهَا وَ أَسَاخَ قَوَاعِدَهَا فِی مُتُونِ أَقْطَارِهَا وَ مَوَاضِعِ أَنْصَابِهَا فَأَشْهَقَ قِلَالَهَا وَ أَطَالَ أَنْشَازَهَا وَ جَعَلَهَا لِلْأَرْضِ عِمَاداً وَ أَرَّزَهَا فِیهَا أَوْتَاداً فَسَکَنَتْ عَلَی حَرَکَتِهَا مِنْ أَنْ تَمِیدَ بِأَهْلِهَا أَوْ تَسِیخَ بِحِمْلِهَا أَوْ تَزُولَ عَنْ مَوَاضِعِهَا.
امام علی (علیه السلام)- و کوه‌هایش را چون پستانی از دشت‌های آن بالا آورد، و پایه‌های آن‌ها را در همه نواحی اش فرو برد و در جایگاه‌های مقرر خود گذاشت و قله‌های آن کوه‌ها را بسیار بلند کرد و تپه‌هایشان را گسترده و دراز نمود، و آن‌ها را ستون زمین ساخت و در آن چون میخ‌ها پابرجا کرد و از جنبش باز ایستاد تا ساکنان خود را نلرزاند و آنچه بر دوش دارد در خود فرو نبَرَد و از جا برنکند و کوه‌های بزرگ و گران پس در جای‌هایی که به ایستشان بایستانید و در قرارگاه‌هاشان ملزم گردانید، پس سر آن کوه‌ها به هوا بر شد، و بُن آن‌ها به آب در شد. پس کوه‌ها را از دشت‌های هموار بیرون آورد و پایه‌های آن را در جای‌جایی از زمین که باید، فرو کرد و ستیغ‌های آن را بالا برد و بلندی‌های آن را دراز گرداند و برای زمینشان چون تکیه‌گاهی بپرداخت و چون میخشان در آن استوار ساخت، پس زمین با جنبشی که او راست آرام گردید تا نتواند ساکنانش را بلرزاند یا آنچه در پشت دارد بریزاند یا جای خود را بگرداند.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فَلَمَّا أَلْقَتِ السَّحَابُ بَرْکَ بِوَانَیْهَا وَ بَعَاعَ مَا اسْتَقَلَّتْ بِهِ مِنَ الْعِبْءِ الْمَحْمُولِ عَلَیْهَا أَخْرَجَ بِهِ مِنْ هَوَامِدِ الْأَرْضِ النَّبَاتَ وَ مِنْ زُعْرِ الْجِبَالِ الْأَعْشَابَ فَهِیَ تَبْهَجُ بِزِینَهًِْ رِیَاضِهَا وَ تَزْدَهِی بِمَا أُلْبِسَتْهُ مِنْ رَیْطِ أَزَاهِیرِهَا وَ حِلْیَهًِْ مَا سُمِطَتْ بِهِ مِنْ نَاضِرِ أَنْوَارِهَا وَ جَعَلَ ذَلِکَ بَلَاغاً لِلْأَنَامِ وَ رِزْقاً لِلْأَنْعَامِ.
امام علی (علیه السلام)- ابرها پایین آمده، سینه بر زمین ساییدند، و آنچه بر پشت داشتند فرو ریختند که در بخش‌های بی‌گیاه زمین انواع گیاهان روییدن گرفت. و از کوه‌های عریان هیزم و بوته رویاند؛ و آن‌ها با زیور گلستان‌های خود خرّم شدند، و از زیور گوشواره گل‌هایشان که بر آن‌ها پوشاند به خود بالیدند و هم از آرایش شکوفه‌های خرّمی که به آن آراسته شدند و این را برای مردم خوراک و توشه ساخت و برای حیوانات، روزی.