آیه إِنَّا كاشِفُوا الْعَذابِ قَليلاً إِنَّكُمْ عائِدُونَ [15]
ما عذاب را اندكى برطرف مى‌سازيم، ولى شما [به كارهاى خود] باز مى‌گرديد.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- ثُمَّ قَالَ عَزَّوَجَلَّ إِنَّا کاشِفُوا الْعَذابِ قَلِیلًا إِنَّکُمْ عائِدُونَ یَعْنِی إِلَی یَوْمِ الْقِیَامَهًِْ وَ لَوْ کَانَ قَوْلُهُ عَزَّوَجَلَّ یَوْمَ تَأْتِی السَّماءُ بِدُخانٍ مُبِینٍ فِی الْقِیَامَهًِْ لَمْ یَقُلْ إِنَّکُمْ عائِدُونَ، لِأَنَّهُ لَیْسَ بَعْدَ الْآخِرَهًِْ وَ الْقِیَامَهًِْ حَالَهًٌْ یَعُودُونَ إِلَیْهَا.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- إِنَّا کَاشِفُو العَذَابِ قَلیلا إِنَّکُمْ عَائِدُونَ؛ یعنی [ما عذاب را] تا روز قیامت [برطرف می‌سازیم]. و اگر آیه‌ی یَومَ تَأْتِی السَّمَاء بِدُخَانٍ مُّبِینٍ؛ در مورد روز قیامت بود [در این آیه] نمی‌فرمود: «إِنَّکُمْ عَائِدُونَ»، چراکه پس از آخرت و قیامت، وضعیّتی وجود ندارد که بخواهند به آن وضعیّت، بازگشت نمایند.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- قَالَ أَبُوسُفْیَانَ وَ رُؤَسَاءُ قُرَیْشٍ یَا مُحَمَّدُ (صلی الله علیه و آله) أَ تَأْمُرُنَا بِصِلَهًِْ الرَّحِمِ فَأَدْرِکْ قَوْمَکَ فَقَدْ هَلَکُوا فَدَعَا لَهُمْ وَ ذَلِکَ قَوْلُهُ رَبَّنَا اکْشِفْ عَنَّا الْعَذابَ إِنَّا مُوقِنُونَ فَقَالَ اللَّهُ تَعَالَی إِنَّا کاشِفُوا الْعَذابِ قَلِیلًا إِنَّکُمْ عائِدُونَ فَعَادَ إِلَیْهِمُ الْخِصْبُ وَ الدَّعَهًُْ وَ هُو قَولُهُ: فَلْیَعْبُدُوا رَبَ هذَا الْبَیْتِ* الَّذِی أَطْعَمَهُمْ مِنْ جُوعٍ وَ آمَنَهُمْ مِنْ خَوْف.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- در آن اوان ابوسفیان و سران قریش گفتند: «ای محمد! مگر ما را به صله رحم فرمان نمی دهی؟ پس قومت را دریاب که دارند هلاک می شوند». آنگاه حضرت برایشان دعا کرد و این همان کلام حق تعالی است: «رَبَّنَا اکْشِفْ عَنَّا الْعَذَابَ إِنَّا مُؤْمِنُونَ، و خداوند متعال فرمود: إِنَّا کاشِفُوا الْعَذابِ قَلِیلًا إِنَّکُمْ عائِدُونَ، این چنین سرسبزی و رفاه به آنان بازگشت؛ پس [بشکرانه این نعمت بزرگ] باید پروردگار این خانه را عبادت کنند. (قریش/۳)».