آیه ۲۵ - سوره دخان

امام علی (علیه السلام)- نصربن‌مزاحم در کتاب الصّفّین گوید: هنگامی‌که امام علی (علیه السلام) به طرف صفّین در حرکت بود به ساباط رسیده و وارد شهر بهرسیر شد؛ یکی از یاران حضرت به نام حَریزبن‌سَهم که از قبیله‌ی بنی‌ربیعه بود درحالی‌که به آثار کسری (آثار باقی‌مانده از دوران پادشاهان‌ساسانی) نگاه می‌کرد این شعر ابن‌یعفُر تَمیمی را بر زبان جاری کرد: بادها بر آثار باقیمانده‌ی سرزمینشان وزیدن گرفت گویی همگی وعده‌گاهی داشتند و به‌سوی وعده‌گاهشان شتافتند. امام‌علی (علیه السلام) فرمود: «چرا نگفتی: کَمْ تَرَکُوا مِنْ جَنَّاتٍ وَ عُیُونٍ* وَ زُرُوعٍ وَ مَقامٍ کَرِیمٍ* وَ نَعْمَةٍ کانُوا فِیها فاکِهِینَ* کَذلِکَ وَ أَوْرَثْناها قَوْماً آخَرِینَ* فَما بَکَتْ عَلَیْهِمُ السَّماءُ وَ الْأَرْضُ وَ ما کانُوا مُنْظَرِینَ؛ این جماعت، وارث گذشتگان بودند و به ناگاه اموالشان را برای دیگران به ارث گذاشتند. ایشان شکر نعمت به‌جای نیاوردند و به‌کیفر گناه [مبتلا گشته و] نعمت‌ها از دستشان رفت. [بنابراین] از ناسپاسی‌کردن در مقابل نعمت‌ها بپرهیزید تا گرفتار عقوبت نگردید».