آیه كَغَلْيِ الْحَميمِ [46]
همچون جوشش آب سوزان.
الباقر (علیه السلام)- إِذَا أَرَادَ اللَّهُ قَبْضَ الْکَافِرِ قَالَ یَا مَلَکَ الْمَوْتِ انْطَلِقْ أَنْتَ وَ أَعْوَانُکَ إِلَی عَدُوِّی ... فَیُقَالُ لَهُ یَا شَقِیُّ اصْعَدْ فَکُلَّمَا صَعِدَ زَلِقَ وَ کُلَّمَا زَلِقَ صَعِدَ فَلَا یَزَالُ کَذَلِکَ سَبْعِینَ أَلْفَ عَامٍ فِی الْعَذَابِ وَ إِذَا أَکَلَ مِنْهَا ثَمَرَهًًْ یَجِدُهَا أَمَرَّ مِنَ الصَّبْرِ وَ أَنْتَنَ مِنَ الْجِیَفِ وَ أَشَدَّ مِنَ الْحَدِیدِ فَإِذَا وَاقَعَتْ بَطْنَهُ غَلَتْ فِی بَطْنِهِ کَغَلْیِ الْحَمِیمِ فَیَذْکُرُونَ مَا کَانُوا یَأْکُلُونَ فِی دَارِ الدُّنْیَا مِنْ طِیبِ الطَّعَام.
امام باقر (علیه السلام)- هنگامی‌که خدا بخواهد جان کافری را بگیرد [خطاب به عزرائیل] فرماید: «ای ملک‌الموت! به همراه زیردستانت نزد دشمن من برو ... و جانش را بگیر تا او را در آتش افکنی» ... [در دوزخ] به او خطاب شود: «ای بدبخت بالا برو»! پس هرگاه خود را بالا کشد پایش می‌لغزد و چون پایش بلغزد [دوباره] خود را بالا کشد و تا هفتادهزار سال این‌چنین در عذاب خواهد بود. و چون از درخت زقّوم، میوه‌ای بخورد آن را تلخ‌تر از صَبِر (گیاهی است با عصاره‌ای تلخ)، بدبوتر از مردار و سخت‌تر از آهن خواهد یافت؛ چون آن میوه درون شکمش قرار گیرد در آنجا بجوشد کَغَلْیِ الْحَمِیمِ؛ در آن وقت غذاهای گوارایی‌که در دنیا می‌خوردند را به یاد آورند.