آیه ۶ - سوره الرحمن

آیه وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ يَسْجُدانِ [6]

و گياهان و درختان براى خدا سجده مى‌كنند.

۱
(الرحمن/ ۶)

علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ یَسْجُدانِ قَالَ النَّجْمُ رسول الله (صلی الله علیه و آله) وَ قَدْ سَمَّاهُ اللَّهُ فِی غَیْرِ مَوْضِعٍ فَقَالَ وَ النَّجْمِ إِذا هَوی وَ قَالَ وَ عَلاماتٍ وَ بِالنَّجْمِ هُمْ یَهْتَدُونَ فَالْعَلَامَاتُ الْأَوْصِیَاءُ وَ النَّجْمُ رسول الله (صلی الله علیه و آله) قُلْتُ یَسْجُدانِقَالَ یَعْبُدَانِ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- گفتم: «و النَّجْمُ و الشَّجَرُ یَسْجُدَانِ چه معنایی دارد»؟ فرمود: «نجم پیامبر (صلی الله علیه و آله) است که در چند مورد از آن جناب به نجم تعبیر شده، یکی در این آیه: سوگند به ستاره هنگامی‌که افول می‌کند. (نجم/۱) و آیه‌ی: و [نیز] علاماتی قرار داد و [شب هنگام] به‌وسیله‌ی ستارگان هدایت می‌شوند. (نحل/۱۶) که منظور از عَلَاماتٍ اوصیاء (علیهم السلام) پیامبر هستند و نجم خود پیامبر (صلی الله علیه و آله) است. گفتم: «یَسْجُدَانِ چه معنایی دارد»؟ فرمود: «یعنی عبادت می‌کنند».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۵، ص۳۹۰
بحارالأنوار، ج۱۶، ص۸۸/ بحارالأنوار، ج۲۴، ص۶۷/ القمی، ج۲، ص۳۴۳/ نورالثقلین/ البرهان
۲
(الرحمن/ ۶)

الصّادق (علیه السلام)- النَّجْمُ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) وَ الشَّجَرُ أَمِیرُ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ الْأَئِمَّهًْ (علیهم السلام) لَمْ یَعْصُوا اللَّهَ طَرْفَهًَْ عَیْن.

امام صادق (علیه السلام)- النَّجْمُ؛ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) می‌باشد و الشَّجَرُ؛ امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) و دیگر ائمّه (علیهم السلام) که حتّی یک لحظه از فرمان خدا سرپیچی نکرده‌اند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۵، ص۳۹۲
بحارالأنوار، ج۲۴، ص۳۰۹/ تأویل الآیات الظاهرهًْ، ص۶۱۳/ البرهان
۳
(الرحمن/ ۶)

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ یَسْجُدانِ یَعْنِی بِالنَّجْمِ نَبَاتَ الْأَرْضِ الَّذِی لَیْسَ لَهُ سَاقٌ وَ بِالشَّجَرِ مَا کَانَ لَهُ سَاقٌ وَ یَبْقَی فِی الشِّتَاءِ.

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ النَّجْمُ وَ الشَّجَرُ یَسْجُدانِ؛ منظور از النَّجْمُ؛ گیاهان زمین است که ساقه ندارد و [منظور] از الشَّجَرُ؛ چیزهایی است که ساقه دارد و در زمستان می‌ماند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۵، ص۳۹۲
بحرالعرفان، ج۱۵، ص۲۳۴
بیشتر