آیه الَّذي أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا يَمَسُّنا فيها نَصَبٌ وَ لا يَمَسُّنا فيها لُغُوبٌ [35]
همان كسى كه با فضل خود ما را در اين سراى اقامت [جاويدان] جاى داد كه نه در آن رنجى به ما مى‌رسد و نه سستى و واماندگى!
علی‌بن‌إبراهیم ( النَّصَبُ الْعَنَاءُ، اللُّغُوبُ الْکَسَلُ وَ الضَّجَرُ وَ دَارُ الْمُقَامَهًِْ دَارُ الْبَقَاءِ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( منظور از نَصَب، رنج و منظور از لُغوب، تنبلی و آزردگی، و منظور از دار المُقامه، دار البقاء (آخرت) است.
علی‌بن‌إبراهیم ( لَا یَمَسُّنَا فِیهَا نَصَبٌ أَیْ تَعَبٌ وَ عَنَاءٌ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ؛ یعنی سختی و رنج.
أمیرالمومنین ( أَکْرَمَ أَسْمَاعَهُمْ عَنْ أَنْ تَسْمَعَ حَسِیسَ نَارٍ أَبَداً وَ صَانَ أَجْسَادَهُمْ أَنْ تَلْقَی لُغُوباً وَ نَصَبا.
امام علی ( همیشه گوشهاشان را محفوظ داشته از اینکه آواز آتش را بشنوند [تا مبادا افسرده شوند] و اندام آنان را از دریافت سختی و رنج نگاه داشت.
الباقر ( فَتَخْرُجُ عَلَیْهِ زَوْجَتُهُ الْحَوْرَاءُ مِنْ خَیْمَتِهَا تَمْشِی مُقْبِلَهًًْ وَ حَوْلَهَا وُصَفَاؤُهَا تَحْنِیهَا عَلَیْهَا سَبْعُونَ حُلَّهًًْ مَنْسُوجَهًًْ بِالْیَاقُوتِ وَ اللُّؤْلُؤِ وَ الزَّبَرْجَدِ صُبِغْنَ بِمِسْکٍ وَ عَنْبَرٍ وَ عَلَی رَأْسِهَا تَاجُ الْکَرَامَهًِْ وَ فِی رِجْلَیْهَا نَعْلَانِ مِنْ ذَهَبٍ مُکَلَّلَانِ بِالْیَاقُوتِ وَ اللُّؤْلُؤِ وَ شِرَاکُهُمَا یَاقُوتٌ أَحْمَرُ فَإِذَا أُدْنِیَتْ مِنْ وَلِیِّ اللَّهِ وَ هَمَّ أَنْ یَقُومَ إِلَیْهَا شَوْقاً تَقُولُ لَهُ یَا وَلِیَّ اللَّهِ لَیْسَ هَذَا یَوْمَ تَعَبٍ وَ لَا نَصَب.
امام باقر ( در آنگاه پری سیاه‌چشمی که همسر اوست، از خیمه خود به سوی او بیرون می آید و درحالی‌که کنیزانش او را در میان گرفته اند، شورمند گام بر می دارد و هفتاد دیبای بافته با یاقوت و مروارید و زبرجد، رنگین به مشک و عنبر، بر تن کرده و تاجی از کرامت بر سر گذاشته و کفشی از طلای آراسته به یاقوت و مروارید، با بندهایی از یاقوت سرخ، به پا دارد؛ چون به نزدیکی دوست خدا می رسد و او مشتاقانه می خواهد به سویش برخیزد، به او می گوید: «ای دوست خدا! امروز روز خستگی و فرسودگی نیست».