آیه وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلهِ الَّذي أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَكُورٌ [34]
آنها مى‌گويند: «حمد [و ستايش] براى خداوندى است كه اندوه را از ما برطرف ساخت پروردگار ما آمرزنده و سپاسگزار است!
الباقر ( عَنْ أَبِی‌الْجَارُودِ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (فِی قَوْلِهِ تَعَالَی ... وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ قَالَ وَ الْحَزَنُ مَا أَصَابَهُمْ فِی الدُّنْیَا مِنَ الْخَوْفِ وَ الشِّدَّهًِْ.
امام باقر ( در روایت ابوالجارود آمده است: امام باقر (فرمود: وَ قالُوا الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ. حزن که در این آیه ذکر شد منظور وحشت و ناراحتی است که در دنیا مبتلا به آن شدند.
الرّسول ( عَنْ أَبِی‌الدَّرْدَاءِ عَنِ النَّبِیِّ (قَالَ: الظَّالِمُ لِنَفْسِهِ یُحْبَسُ فِی یَوْمٍ کانَ مِقْدارُهُ خَمْسِینَ أَلْفَ سَنَهًٍْ حَتَّی یَدْخُلَ الْحَزَنُ فِی جَوْفِهِ ثُمَّ یَرْحَمُهُ فَیَدْخُلُ الْجَنَّهًَْ فَقَالَ رَسُولُ اللَّهِ (الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ الَّذِی أَدْخَلَ أَجْوَافَهُمُ الْحَزَنَ فِی طُولِ الْمَحْشَر. ِ
پیامبر ( ابودرداء نقل می‌کند: پیامبر (فرمود: کسی که به خویش ستم کرده باشد، در روزی که مقدار آن پنجاه هزار سال است حبس می‌شود تا اندوه در شکمش داخل شود سپس خدا به او رحم می‌کند و او را داخل بهشت می‌نماید؛ پس رسول خدا (فرمود: ستایش مخصوص خداوندی است که اندوه را از ما برد، همان خدایی که اندوه را در طول محشر داخل شکمهای ظالمان فرمود.
الرّسول ( عَنْ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ عَلِیِّ‌بْنِ‌أَبِی‌طَالِبٍ (قَالَ: لَمَّا نَزَلَتْ عَلَی رَسُولِ اللَّهِ (طُوبی لَهُمْ وَ حُسْنُ مَآبٍ أَتَی الْمِقْدَادُ بْنُ الْأَسْوَدِ الْکِنْدِیُّ إِلَی رَسُولِ اللَّهِ (فَقَالَ یَا رَسُولَ اللَّهِ (وَ مَا طُوبَی ... فَلَمْ یَزَالُوا یَا مِقْدَادُ مُحِبِّی علی‌بن‌ابی‌طالب (فِی الْعَطَایَا وَ الْمَوَاهِبِ ... فَلَمَّا أَرَادُوا الِانْصِرَافَ إِلَی مَنَازِلِهِمْ حُوِّلُوا عَلَی بَرَاذِینَ مِنْ نُورٍ بِأَیْدِی وِلْدَانٍ مُخَلَّدِینَ بِیَدِ کُلِّ وَلِیدٍ مِنْهُمْ حَکَمَهًُْ بِرْذَوْنٍ مِنْ تِلْکَ الْبَرَاذِینِ لُجُمُهَا وَ أَعِنَّتُهَا مِنَ الْفِضَّهًِْ الْبَیْضَاءِ وَ أَثْفَارُهَا مِنَ الْجَوَاهِرِ فَإِذَا دَخَلُوا مَنَازِلَهُمْ وَجَدُوا الْمَلَائِکَهًَْ یُهَنِّئُونَهُمْ بِکَرَامَهًِْ رَبِّهِمْ حَتَّی إِذَا اسْتَقَرَّ قَرَارَهُمْ قِیلَ لَهُمْ هَلْ وَجَدْتُمْ مَا وَعَدَکُمْ رَبُّکُمْ حَقًّا قالُوا نَعَمْ رَبَّنَا رَضِینَا فَارْضَ عَنَّا قَالَ بِرِضَایَ عَنْکُمْ وَ بِحُبِّکُمْ أَهْلَ بَیْتِ نَبِیِّی حَلَلْتُمْ دَارِی وَ صَافَحْتُمُ الْمَلَائِکَهًَْ فَهَنِیئاً هَنِیئاً عَطاءً غَیْرَ مَجْذُوذٍ لَیْسَ فِیهِ تَنْغِیصٌ فَعِنْدَهَا قالُوا الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ، الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ.
پیامبر ( از حضرت صادق (از پدرانش از امیر المؤمنین علی‌بن‌ابی‌طالب (روایت است: وقتی این آیه بر پیغمبر اکرم (نازل شد: پاکیزه‌ترین (زندگی) نصیبشان است و بهترین سرانجامها! (رعد/۲۹) مقدادبن‌اسود کندی نزد حضرت رسول (آمد و عرض کرد: «ای رسول خدا! طوبی در آیه شریفه چه معنی دارد»؟ فرمود: «... ای مقداد! از آن به بعد دوستان علی (در عطاها و بخششهای حقّند ... چون خواهند به منزل‌های خود بازگردند بر مرکب‌های نیرومندی از نور سوار شوند که [مهار آنها] به دست پسران زیبای جاوید است، در دست هر کدام از آنها دهنه‌ی یکی از آن مرکب‌هاست که مهار و افسار آن از نقره سفید است و پاردم آن از جواهر، وقتی به منزلهایشان وارد شوند فرشتگان به آنها به کرامت خدا درباره‌ی آنان تبریک و تهنیت می‌گویند تا وقتی در محل خود قرار گیرند به آنها گفته می‌شود: «آیا وعده خدا را درباره خود درست یافتید»؟ گویند: «بلی، ای پروردگار ما! ما خشنودیم تو نیز از ما خشنود باش» خطاب می‌شود: «به جهت خشنودی‌ام از شما و دوستی شما با خاندان پیامبر من به خانه‌ی من درآمدید و با فرشته‌ها دست دادید، پس گوارا باد شما را، گوارا باد بخشش نابریدنی بی‌کدورت»، در این هنگام می‌گویند: الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ* الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ».
أمیرالمومنین ( فَیُنَادِی مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ عِنْدَ رَبِّ الْعِزَّهًِْ یَا عَلِیُّ (ادْخُلِ الْجَنَّهًَْ أَنْتَ وَ شِیعَتُکَ لَا حِسَابَ عَلَیْکَ وَ لَا عَلَیْهِمْ فَیَدْخُلُونَ الْجَنَّهًَْ وَ یَتَنَعَّمُونَ فِیهَا مِنْ فَوَاکِهِهَا وَ یَلْبَسُونَ السُّنْدُسَ وَ الْإِسْتَبْرَقَ وَ مَا لَمْ تَرَ عَیْنٌ فَیَقُولُونَ الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ الَّذِی مَنَّ عَلَیْنَا بِنَبِیِّهِ مُحَمَّدٍ (وَ بِوَصِیِّهِ علی‌بن‌ابی‌طالب (وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی مَنَّ عَلَیْنَا بِهِمَا مِنْ فَضْلِهِ وَ أَدْخَلَنَا الْجَنَّهًَْ فَنِعْمَ أَجْرُ الْعامِلِینَ فَیُنَادِی مُنَادٍ مِنَ السَّمَاءِ کُلُوا وَ اشْرَبُوا هَنِیئاً قَدْ نَظَرَ إِلَیْکُمُ الرَّحْمَنُ نَظْرَهًًْ فَلَا بُؤْسَ عَلَیْکُمْ وَ لَا حِسَابَ وَ لَا عَذَابَ.
امام علی ( منادی از آسمان نزد پروردگار با عظمت ندا می‌دهد: «ای علی! تو و شیعیانت وارد بهشت شوید که بر تو و ایشان حسابی نیست»؛ پس آنان داخل بهشت می‌شوند و از میوه‌های آن متنعّم می‌شوند و از پرنیان نازک و حریر سبز می‌پوشند و چیزهایی را که چشمی ندیده می‌پوشند! پس می‌گویند: الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ، همان خدایی که به پیامبرش محمّد (و به وصی او علی‌بن‌ابی‌طالب (بر ما منّت نهاد و از فضل خود به سبب این دو بر ما منّت نهاد و ما را داخل بهشت کرد و چه نیکوست پاداش عمل کنندگان»!؛ پس منادی از آسمان ندا سر می‌دهد: «بخورید و بیاشامید که گوارایتان باد که خدای رحمان به شما نظر کرده؛ پس هیچ گزندی بر شما نیست و حساب و عذابی در کار نیست».
الرّسول ( عَنْ أَبِی‌ذَرٍّ قَالَ رَأَیْتُ سَلْمَانَ وَ بِلَالًا یُقْبِلَانِ إِلَی النَّبِیِّ (... فَقَالَ لَهُ سَلْمَانُ یَا مَوْلَایَ سَأَلْتُکَ بِاللَّهِ إِلَّا أَخْبَرْتَنِی بِفَضْلِ فَاطِمَهًَْ (یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ قَالَ فَأَقْبَلَ النَّبِیُّ (ضَاحِکاً مُسْتَبْشِراً ثُمَ قَالَ وَ الَّذِی نَفْسِی بِیَدِهِ إِنَّهَا الْجَارِیَهًُْ الَّتِی تَجُوزُ فِی عَرْصَهًِْ الْقِیَامَهًِْ عَلَی نَاقَهًٍْ رَأْسُهَا مِنْ خَشْیَهًِْ اللَّهِ وَ عَیْنَاهَا مِنْ نُورِ اللَّهِ وَ خِطَامُهَا مِنْ جَلَالِ اللَّهِ وَ عُنُقُهَا مِنْ بَهَاءِ اللَّهِ وَ سَنَامُهَا مِنْ رِضْوَانِ اللَّهِ وَ ذَنَبُهَا مِنْ قُدْسِ اللَّهِ وَ قَوَائِمُهَا مِنْ مَجْدِ اللَّهِ إِنْ مَشَتْ سَبَّحَتْ وَ إِنْ رَغَتْ قَدَّسَتْ عَلَیْهَا هَوْدَجٌ مِنْ نُورٍ فِیهِ جَارِیَهًٌْ إِنْسِیَّهًٌْ حُورِیَّهًٌْ عَزِیزَهًٌْ جُمِعَتْ فَخُلِقَتْ وَ صُنِعَتْ وَ مُثِّلَتْ ثَلَاثَهًُْ أَصْنَافٍ فَأَوَّلُهَا مِنْ مِسْکٍ أَذْفَرَ وَ أَوْسَطُهَا مِنَ الْعَنْبَرِ الْأَشْهَبِ وَ آخِرُهَا مِنَ الزَّعْفَرَانِ الْأَحْمَرِ عُجِنَتْ بِمَاءِ الْحَیَوَانِ لَوْ تَفَلَتْ تَفْلَهًًْ فِی سَبْعَهًِْ أَبْحُرٍ مَالِحَهًٍْ لَعَذُبَتْ وَ لَوْ أَخْرَجَتْ ظُفُرَ خِنْصِرِهَا إِلَی دَارِ الدُّنْیَا لَغَشِیَ الشَّمْسَ وَ الْقَمَرَ جَبْرَئِیلُ عَنْ یَمِینِهَا وَ مِیکَائِیلُ عَنْ شِمَالِهَا وَ عَلِیٌّ أَمَامَهَا وَ الْحَسَنُ وَ الْحُسَیْنُ (وَرَاءَهَا وَ اللَّهُ یَکْلَؤُهَا وَ یَحْفَظُهَا فَیَجُوزُونَ فِی عَرْصَهًِْ الْقِیَامَهًِْ فَإِذَا النِّدَاءُ مِنْ قِبَلِ اللَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ مَعَاشِرَ الْخَلَائِقِ غُضُّوا أَبْصَارَکُمْ وَ نَکِّسُوا رُءُوسَکُمْ هَذِهِ فَاطِمَهًُْ بِنْتُ مُحَمَّدٍ (نَبِیِّکُمْ زَوْجَهًُْ عَلِیٍّ إِمَامِکُمْ أُمِّ الْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ (فَتَجُوزُ الصِّرَاطَ وَ عَلَیْهَا رَیْطَتَانِ بَیْضَاوَتَانِ فَإِذَا دَخَلَتْ إِلَی الْجَنَّهًِْ وَ نَظَرَتْ إِلَی مَا أَعَدَّ اللَّهُ لَهَا مِنَ الْکَرَامَهًِْ قَرَأَتْ بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِن فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ قَالَ فَیُوحِی اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ إِلَیْهَا یَا فَاطِمَهًُْ (سَلِینِی أُعْطِکِ وَ تَمَنِّی عَلَیَ أُرْضِکِ فَتَقُولُ إِلَهِی أَنْتَ الْمُنَی وَ فَوْقَ الْمُنَی أَسْأَلُکَ أَنْ لَا تُعَذِّبَ مُحِبِّی وَ مُحِبَّ عِتْرَتِی بِالنَّارِ فَیُوحِی اللَّهُ إِلَیْهَا یَا فَاطِمَهًُْ (وَ عِزَّتِی وَ جَلَالِی وَ ارْتِفَاعِ مَکَانِی لَقَدْ آلَیْتُ عَلَی نَفْسِی مِنْ قَبْلِ أَنْ أَخْلُقَ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ بِأَلْفَیْ عَام.
پیامبر ( ابوذر (گوید: سلمان (و بلال (را مشاهده کردم خدمت پیامبر اکرم (می‌آیند ... سلمان (گفت: «مولای من! شما را به خدا سوگند می‌دهم مرا از مقام فاطمه (در روز قیامت آگاه نمایید». پیامبر اکرم (با چهره‌ای خندان و شاد توجه نموده فرمود: «قسم به کسی که جانم در دست اوست فاطمه (دختری است که از صحرای قیامت می‌گذرد سوار بر شتری است که سر او از خشیّت خدا و چشمانش از نور خدا است آرایش آن از جلال خدا است و گردنش از بهاء اللَّه و کوهانش از رضوان اللَّه و دم او از قدس اللَّه و پاهایش از مجد خدا است اگر راه رود تسبیح می‌کند و اگر سرعت بگیرد تقدیس می‌کند بر روی آن هودجی از نور است که در آن هودج دختری از نسل انسان ولی حوریه‌ای بس ارجمند که آفرینش او از سه چیز جمع و ساخته شده اول آن مشک ناب وسطش عنبر الشهب و آخر آن زعفران قرمز است که با آب حیات آمیخته شده اگر آب دهان در هفت دریای شور بیاندازد شیرین می‌شود و اگر ناخن انگشت کوچک خود را به طرف دنیا خارج کند خورشید و ماه را می‌پوشاند. جبرئیل طرف راست و میکائیل طرف چپ علی (جلو و حسن و حسین (پشت سرش خداوند او را نگه می‌دارد و حفظ می‌کند. از صحرای قیامت رد می‌شود در این موقع ندایی از جانب خدا بلند می‌شود: مردم! چشم بپوشید و سر به زیر اندازید این دختر پیغمبر شماست و همسر علی (امامتان مادر حسن و حسین (از صراط رد می‌شود. چادری سفید دارد وقتی وارد بهشت شود و نگاه می‌کند به آنچه خداوند برایش آماده کرده از جاه و جلال این آیه را می‌خواند: بِسْمِ اللهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ.* الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ* الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ؛ خداوند به او وحی می‌کند: «ای فاطمه از من بخواه تا به تو عطا کنم و از من درخواست کن تا خشنودت کنم». او می‌گوید: «الهی! تو آرزوی من و بالاتر از آرزوی منی از تو درخواست می‌کنم که دوست من و دوست عترتم را عذاب نکنی». خداوند به او وحی می‌کند: «ای فاطمه! به عزت و جلال و مقام ارجمندم سوگند به ذات خود خورده‌ام دو هزار سال قبل از آفرینش آسمان‌ها و زمین که دوستان تو و دوستان عترت تو را با آتش عذاب نکنم».
الرّسول ( عَنْ سَلْمَانَ (رَضِیَ اللَّه عَنْهُ عَنِ النَّبِیِّ (فِی کَلَامٍ ذَکَرَهُ فِی عَلِیٍّ (فَذَکَرَ سَلْمَانُ (لِعَلِیٍّ (فَقَال ... فَمَا زَالَتْ إِلَّا یَوْمَئِذٍ تَعْظِیماً لِأَمْرِکَ حَتَّی سَمِعَتِ الْمَلَائِکَهًُْ صَوْتاً مِنْ عِنْدِ الرَّحْمَنِ اسْکُنُوا عِبَادِی إِنَّ عَبْداً مِنْ عَبِیدِی أَلْقَیْتُ عَلَیْهِ مَحَبَّتِی وَ أَکْرَمْتُهُ بِطَاعَتِی وَ اصْطَفَیْتُهُ بِکَرَامَتِی فَقَالَتِ الْمَلَائِکَهًُْ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ فَمَنْ أَکْرَمُ عَلَی اللَّهِ مِنْک.
پیامبر ( سلمان (برای علی (سخنانی را که پیامبر (درباره‌ی فضیلت حضرت گفته بود نقل کرد: پیامبر (فرمود: «... پس آسمان‌ها نمی‌خواستند بیفتند مگر آن هنگام به خاطر تعظیم تو. تا اینکه ملائکه این صدا را از خداوند شنیدند: «ای بندگانم! آرام شوید؛ محبّتم را نثار بنده ای از بندگانم کردم و با طاعتم او را گرامی داشتم و با فضیلتم او را برگزیدم». ملائکه گفتند: «شکر و سپاس پروردگاری را که غم و اندوه را از ما برداشت.». چه کسی نزد خداوند از تو گرامی‌تر است»؟
الرّسول ( عَنْ أَمِیرِ الْمُؤْمِنینَ عَلِیِّ بْنِ أَبِی طَالِبٍ (عَنِ النَّبِیِّ (حَدِیثٌ طَوِیلٌ یَذْکُرُ فِیهِ مَا أَعَدَّ اللَّهُ لِمُحِبِّی عَلِیٍّ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ، وَ فِیهِ: فَإِذَا دَخَلُوا مَنَازِلَهُمْ وَجَدُوا الْمَلَائِکَهًَْ یُهَنِّئُونَهُمْ بِکَرَامَهًِْ رَبِّهِمْ حَتَّی إِذَا اسْتَقَرَّ قَرَارَهُمْ قِیلَ لَهُمْ هَلْ وَجَدْتُمْ مَا وَعَدَکُمْ رَبُّکُمْ حَقًّا قالُوا نَعَمْ رَبَّنَا رَضِینَا فَارْضَ عَنَّا قَالَ بِرِضَایَ عَنْکُمْ وَ بِحُبِّکُمْ أَهْلَ بَیْتِ نَبِیِّی حَلَلْتُمْ دَارِی وَ صَافَحْتُمُ الْمَلَائِکَهًَْ فَهَنِیئاً هَنِیئاً عَطاءً غَیْرَ مَجْذُوذٍ لَیْسَ فِیهِ تَنْغِیصٌ فَعِنْدَهَا قالُوا الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ. و فی هذا الحدیث: ان محبی علی (یقولون لله عزّوجلّ اذا دخلوا الجنهًْ: فَأْذَنْ لَنَا بِالسُّجُودِ قَالَ لَهُمْ رَبُّهُمْ عَزَّوَجَلَّ إِنِّی قَدْ وَضَعْتُ عَنْکُمْ مَئُونَهًَْ الْعِبَادَهًِْ وَ أَرَحْتُ لَکُمْ أَبْدَانَکُمْ فَطَالَمَا أَنْصَبْتُمْ لِیَ الْأَبْدَانَ وَ عَنِتُّمْ لِیَ الْوُجُوهَ فَالْآنَ أَفْضَیْتُمْ إِلَی رُوحِی وَ رَحْمَتِی.
پیامبر ( از امام علی (روایت است: پیامبر (در حدیثی طولانی آنچه را خداوند برای محبّین امیرالمؤمنین (آماده کرده است ذکر نمود و فرمود: «وقتی به منزلهایشان وارد شوند فرشتگان به آنها به کرامت خدا درباره‌ی آنان تبریک و تهنیت می‌گویند تا وقتی در محل خود قرار گیرند به آنها گفته می‌شود: «آیا وعده‌ی خدا را درباره‌ی خود درست یافتید»؟ گویند: «بلی، ای پروردگار ما! ما خشنودیم تو نیز از ما خشنود باش». خطاب می‌شود: «به جهت خشنودی‌ام از شما و دوستی شما با خاندان پیامبر من به خانه من درآمدید و با فرشته‌ها دست دادید، پس گوارا باد شما را، گوارا باد بخشش نابریدنی بی‌کدورت»، در این هنگام می‌گویند: الْحَمْدُ لِلهِ الَّذِی أَذْهَبَ عَنَّا الْحَزَنَ إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ الَّذِی أَحَلَّنا دارَ الْمُقامَةِ مِنْ فَضْلِهِ لا یَمَسُّنا فِیها نَصَبٌ وَ لا یَمَسُّنا فِیها لُغُوبٌ. [در این حدیث آمده است: محبّان امیرالمؤمنین (به خداوند عرض می‌کنند:] «به ما اجازه بده تو را سجده کنیم». پروردگارشان می‌فرماید: «من زحمت بندگی را از شما برداشتم و بدن‌های شما را آسایش دادم چه مدت طولانی که شما بدن‌های خود را برای [عبادت] من رنج دادید و چهره‌هاتان را برایم به خاک نهادید و هم اکنون به لطف و مهر من رسیدید».
الرّسول ( إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ قَالَ شَکَرَ لَهُمُ الْعَمَلَ الْقَلِیلَ وَ غَفَرَ لَهُمُ الذُّنُوبَ الْعِظَامَ.
پیامبر ( إِنَّ رَبَّنا لَغَفُورٌ شَکُورٌ عمل کمشان را بر آنان پاس نهاد و گناهان بزرگ را بر آنان بخشید.