آیه ۲۱ - سوره ذاریات

امام کاظم (علیه السلام)- هنگامی‌که به بدن خود نگاه کردم و زیادتی و نقصانی در طول و عرض آن و دفع‌کردن ناخوشی‌ها از آن و کشیدن منفعت به‌سوی آن برایم ممکن نبود، دانستم که این بنا را بنا گذارنده‌ای هست. پس به وی اقرار و اعتراف نمودم با آنچه می‌بینم از گردش چرخ به قدرت او و پدید آوردن ابرها و گردانیدن بادها و روان‌شدن آفتاب و ماه و ستارگان و غیر این‌ها از آیات عجیبه‌ی محکمات دانستم که هریک از این‌ها را تقدیرکننده‌ای است که این تقدیرات نموده و پدیدآورنده‌ای است که این‌ها را پدید آورده است.

امام صادق (علیه السلام)- میثمی گوید: بعد از آنکه امام صادق (علیه السلام) دلیل خلقت خداوند را بیان فرمود، گفتم: «اگر امر چنان باشد که شما می‌گویید، چه چیز خدا را منع کرده است از آنکه برای خلق خود ظاهر شود و ایشان را به‌سوی عبادتش بخواند تا دو نفر هم با هم اختلاف نداشته باشند و چرا او از دیده‌ی مردم پنهان است و پیغمبران (علیهم السلام) را به‌سوی آنان فرستاده. و اگر خودش مستقیماً در دعوت مردم به حق مباشرت می‌کرد، به ایمان نزدیک‌تر نبود»؟! حضرت (علیه السلام) به من فرمود: «وای بر تو! و چگونه از تو پنهان شده کسی که قدرتش را در خودت نمایانده، تو را موجود ساخته درحالی‌که هیچ نبودی و بزرگت کرده بعد از صغیر بودنت و توانایی‌ات داده بعد از ناتوانی‌ات و ناتوانی‌ات داده بعد از توانایی‌ات و بیمارت کرده بعد از تندرستی‌ات و تندرستت کرده بعد از بیماری‌ات و خشنودت نموده بعد از خشمت و خشمت داده بعد از خوشنودی‌ات و اندوهت داده بعد از شادی‌ات و شادی‌ات داده بعد از اندوهت و دوستی‌ات داده بعد از دشمنی‌ات و دشمنی‌ات داده بعد از دوستی‌ات و عزم و آهنگت داده بعد از سستی‌ات و سستی‌ات داده بعد از عزمت و شهوتت داده بعد از کراهت داشتنت و کراهتت داده بعد از شهوت داشتنت و رغبتت داده بعد از ترس داشتنت و ترست داده بعد از رغبت داشتنت و امیدواری‌ات داده بعد از مأیوس بودنت و مأیوست کرده بعد از امید داشتنت و آنچه را که در خیالت نبوده به خاطرت آورده و آنچه تو به آن معتقد بوده‌ای را از ذهنت دور ساخته و بیرون برده». و حضرت (علیه السلام) پیوسته قدرت خدا را که در نفسم بود، برایم می‌شمرد و قدرتی که نمی‌توانستم آن را از خود دفع کنم. تا حدّی که گمان کردم به‌زودی خداوند میان من و او ظاهر می‌شود.