آیه ۲۲ - سوره ذاریات

امام سجّاد (علیه السلام)- وعده و نویدی را که در وحی خود [آنچه به پیغمبرت فرستاده‌ای] تصریح و بیان کرده‌ای و در کتاب خویش [قرآن کریم] به‌دنبالش قسم و سوگند خود را آورده‌ای وسیله‌ی جداساختن کوشش ما و مشغول‌شدن به روزی که تو آن را تکفّل و ضمانت نموده‌ای قرارده پس گفته‌ای و گفتار تو حق و درست و راست‌ترین [گفته‌ها] است [که دروغ در آن راه ندارد] و قسم یاد کرده‌ای و قسم تو [از هر قسمی] راست‌تر و وفا کننده‌تر است؛ وَ فی السَّماءِ رِزقُکُمْ وَ ما تُوعَدُونَ یعنی [اسباب]؛ آنگاه فرموده‌ای: فَوَ رَبِّ السَّماءِ وَ الْارْضِ انَّهُ لَحَقٌّ مِثْلَ ما انَّکُمْ تَنْطِقُونَ.

امام صادق (علیه السلام)- هشام‌بن‌حکم گوید: ... [فرد زندیق] پرسید: «چه فرقی است میان اینکه دستان خود را به آسمان بالا برید یا به زمین پایین برید»؟ امام صادق (علیه السلام) فرمود: این در علم و احاطه و قدرت او مساوی و برابر است، ولی خداوند عزّوجلّ اولیا و بندگانش را امر فرموده دستان خود را رو به آسمان سمت عرش بالا برند، زیرا خداوند آن را معدن رزق قرار داده است.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ای علی (علیه السلام)! همانا یقین آن است که هیچ‌کس را بر خشم خدا خشنود نگردانی و کسی را بر آنچه خداوند به تو داده، ستایش ننمایی و احدی را بر آنچه که خداوند به تو نداده، مذمّت نکنی! پس رزق به‌سوی کسی که به آن حریص است، کشیده نمی‌شود و از کسی که به آن تمایل ندارد، روی بر نمی‌گرداند.

امام سجّاد (علیه السلام)- ابوحمزه ثمالی از امام سجّاد (علیه السلام) روایت می‌کند که فرمود: برای چه تو را محزون و اندوهناک می‌بینم؟ آیا برای دنیا اندوهناک شده و حال آنکه دنیا اندوه و غمی ندارد؛ زیرا روزی را خدا برای بدکار و نیکوکار مقرّر فرموده است.

امام صادق (علیه السلام)- خدای عزّوجلّ روزی مؤمنان را از جایی‌که نمی‌پندارند، قرار داده و این بدان‌جهت است که وقتی بنده راه پیداکردن روزی خود را پیدا نکند، بسیار دعا می‌کند.