آیه ۳۷ - سوره ذاریات

امام باقر (علیه السلام)- ابوبصیر گوید: به امام باقر (علیه السلام) عرض کردم: «فدایت شوم! تمام اهل قریه‌ی لوط (علیه السلام) چنین می‌کردند و به این عمل ناپسند مبتلا بودند»؟ حضرت (علیه السلام) فرمود: «آری! مگر یک خانواده از ایشان که خداپرست و مؤمن بودند، مگر فرموده‌ی حقّ تعالی در قرآن را نشنیده‌ای که می‌فرماید: فَأَخْرَجْنا مَنْ کانَ فِیها مِنَ المُؤْمِنِینَ فَما وَجَدْنا فِیها غَیْرَ بَیْتٍ مِنَ المُسْلِمِینَ».

امام باقر (علیه السلام)- ابوحمزه از امام باقر (علیه السلام) روایت می‌کند که فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از جبرئیل پرسید: «هلاکت قوم لوط (علیه السلام) به چه کیفیّتی بود»؟ جبرئیل محضر مبارکش عرض کرد: «قوم لوط (علیه السلام) از قریه‌ای بودند که آن‌ها مخرج غائطشان را نظافت نمی‌کردند و غسل جنابت نیز نمی‌نمودند و از خصوصیّات دیگر آن‌ها این بود که بر طعام حریص بودند». جناب لوط (علیه السلام) سی سال در بین آن‌ها بود بر آن‌ها وارد شد ولی از عشیره آن‌ها نبود و خویشاوندی در بین آن‌ها نداشت، پیوسته ایشان را به خدا و ایمان به او و پیروی از فرامینش دعوت می‌کرد و از انجام فواحش و قبایح آن‌ها باز می‌داشت. آن حضرت (علیه السلام) قومش را بر طاعت خدا وادار می‌کرد ولی آن‌ها اجابتش نکرده و از حقّ تعالی اطاعت نمی‌نمودند و خداوند تبارک‌وتعالی وقتی خواست این قوم را عذاب کند رسولانی که حجّت و بیم‌دهنده بودند را فرستاد تا آن‌ها را از کردار قبیح و زشتشان بازدارند ولی آن‌ها همچنان به سرکشی و طغیان خود ادامه می‌دادند و چون آن قوم امر و فرمان پروردگار را اطاعت نکرده و از آن سرپیچی نمودند باری تعالی فرشتگانی را به‌سوی آن قوم فرستاد تا مؤمنین را از قریه‌ی آن‌ها بیرون کنند پس تمام اهل ایمان از بین آن‌ها خارج شده و فرمود: ولی جز یک خانواده‌ی با ایمان در آنجا نیافتیم. فرشتگان آن خانواده را نیز بیرون برده و به حضرت لوط (علیه السلام) گفتند: «با اهل خود شبانه از این قریه برو».