آیه ۱۹ - سوره سبأ

امام صادق ( شخصی از امام صادق (تفسیر آیه: فَقَالُوا رَبَّنَا بَاعِدْ بَیْنَ أَسْفَارِنَا وَ ظَلَمُوا أَنفُسَهُمْ را پرسید و حضرت (پاسخ داد: «اینان قومی بودند که آبادی‌های به هم پیوسته داشتند که می‌توانستند به یکدیگر نگاه کنند و در میان آن آبادی‌ها رودهایی جریان داشت و دارایی‌های بسیار چشمگیری داشتند؛ امّا آن‌ها نسبت به نعمت‌های خداوند ناسپاسی نمودند و آنچه را که در درونشان بود، تغییر دادند. [امّا] خداوند سرنوشت هیچ قوم [و ملّتی] را تغییر نمی‌دهد مگر آنکه آنان آنچه را در خودشان است تغییر دهند!. (رعد/۱۱) و خداوند سیلی سخت را به‌سوی آنان فرستاد و آبادی‌های آنان را غرق کرد و دیار آنان را تخریب و اموال آنان را از بین برد و به جای باغهای آبادشان، باغهای بی ارزش جانشین کرد، دو باغ [بی‌ارزش] با میوه‌های تلخ و درختان شوره گز و اندکی درخت سدر مبدّل ساختیم!. (سبأ/۱۶)». سپس خداوند عزّوجلّ فرمود: این کیفر را به خاطر کفرانشان به آن‌ها دادیم و آیا جز کفران‌کننده را کیفر می‌دهیم؟!. (سبأ/۱۷)

امام باقر ( إِنَّ فِی ذَلِکَ لَآیَاتٍ لِّکُلِّ صَبَّارٍ شَکُورٍ، منظور کسی است که بر مودّت و دوستی با ما و سختی یا آسودگی که به این خاطر گریبان‌گیر او شده بردبار است و بر آزاری که به خاطر دوستی با ما می‌بیند، صبر پیشه می‌کند و خداوند را به خاطر اینکه ولایت ما اهل بیت (را به او ارزانی داشته، سپاسگزار است.