آیه وَ ما أَصابَكُمْ مِنْ مُصيبَةٍ فَبِما كَسَبَتْ أَيْديكُمْ وَ يَعْفُوا عَنْ كَثيرٍ [30]
هر مصيبتى به شما رسد به خاطر اعمالى است كه انجام داده‌ايد و بسيارى را نيز عفو مى‌كند.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ هِشَامِ‌بْنِ‌سَالِمٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَال أَمَا إِنَّهُ لَیْسَ مِنْ عِرْقٍ یَضْرِبُ وَ لَا نَکْبَهًٍْ وَ لَا صُدَاعٍ وَ لَا مَرَضٍ إِلَّا بِذَنْبٍ وَ ذَلِکَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ فِی کِتَابِهِ وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ قَالَ ثُمَّ قَالَ وَ مَا یَعْفُو اللهُ أَکْثَرُ مِمَّا یُؤَاخِذُ بِه.
امام صادق (علیه السلام)- هشام‌بن‌سالم از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است که فرمود: «هر رگی که قطع می‌شود، هر مصیبتی که به وجود می‌آید و هر سردرد یا بیماری که فرد بدان دچار می‌شود به سبب ارتکاب گناهان است. زیرا خداوند در قرآن کریم می‌فرماید: و مَا أَصَابَکُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیدِیکُمْ و یعْفُو عَن کَثِیرٍ. [هشام] گوید، آنگاه امام (علیه السلام) فرمود: «آنچه خداوند عفو و گذشت می‌فرماید، بیشتر است از آنچه مؤاخذه و عقوبت می‌کند».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- لَیْسَ مِنِ الْتِوَاءِ عِرْقٍ وَ لَا نَکْبَهًِْ حَجَرٍ وَ لَا عَثْرَهًِْ قَدَمٍ وَ لَا خَدْشِ عُودٍ إِلَّا بِذَنْبٍ وَ لَمَا یَعْفُو اللَّهُ أَکْثَرُ فَمَنْ عَجَّلَ اللَّهُ عُقُوبَهًَْ ذَنْبِهِ فِی الدُّنْیَا فَإِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ أَجَلُّ وَ أَکْرَمُ وَ أَعْظَمُ مِنْ أَنْ یَعُودَ فِی عُقُوبَتِهِ فِی الْآخِرَهًْ.
امام علی (علیه السلام)- هر رگی که پیچ می‌خورد، هر سنگی که بر فردی فرود می‌آید، هر پایی که می‌لغزد و هر زخمی که در اثر ضربه‌ی چوبی بر تن انسانی وارد می‌شود، هرکدام به خاطر ارتکاب گناهی است. تعداد گناهانی که خداوند آن‌ها را می‌آمرزد بیش از آن تعدادی است که به خاطر آن‌ها بندگان را مجازات می‌کند و خداوند برخی را به خاطر گناهشان در دنیا مجازات می‌کند؛ [بسیاری از گناهان به جهان آخرت کشیده نمی‌شود و در آنجا مؤاخذه قرار نمی‌گردد] زیرا خداوند، بزرگ‌تر و با عظمت‌تر از آن است که در آخرت او را دوباره مورد مجازات قرار دهد.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- {فِی کِتَابِ الْخِصَالِ فِیمَا عَلَّمَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) أَصْحَابَهُ مِنَ الْأَرْبَعِمِأَهًٍْ، بَابُ} مِمَّا یُصْلِحُ لِلْمُسْلِمِ فِی دِینِهِ وَ دُنْیَاهُ: تَوَقُّوا الذُّنُوبَ فَمَا مِنْ نَکْبَهًٍْ وَ لَا نَقْصِ رِزْقٍ إِلَّا بِذَنْبٍ حَتَّی الْخَدْشِ وَ الْکَبْوَهًِْ وَ الْمُصِیبَهًِْ قَالَ اللَّهُ تَعَالَی وَ مَا أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ وَ أَوْفُوا بِالْعَهْدِ إِذا عاهَدْتُمْ فَمَا زَالَتْ نِعْمَهًٌْ وَ لَا نَضَارَهًُْ عَیْشٍ إِلَّا بِذُنُوبٍ اجْتَرَحُوا إِنَّ اللَّهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ وَ لَوْ أَنَّهُمُ اسْتَقْبَلُوا ذَلِکَ بِالدُّعَاءِ وَ الْإِنَابَهًِْ لَمَا نَزَلَتْ وَ لَوْ أَنَّهُمْ إِذَا نَزَلَتْ بِهِمُ النِّقَمُ وَ زَالَتْ عَنْهُمُ النِّعَمُ فَزِعُوا إِلَی اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ بِصِدْقٍ مِنْ نِیَّاتِهِمْ وَ لَمْ یَهِنُوا وَ لَمْ یُسْرِفُوا لَأَصْلَحَ لَهُمْ کُلَّ فَاسِدٍ وَ لَرَدَّ عَلَیْهِمْ کُلَّ صَالِحٍ.
امام علی (علیه السلام)- از آن چیزهایی که برای مسلمان در دین و دنیایش به صلاح اوست (او را اصلاح می‌کند) پرهیز از گناهان است. هر بلا و کم‌شدن روزی، حتّی خراش و زمین‌خوردن و مصیبت، به خاطر انجام گناه است. خداوند تعالی فرمود: وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثیرٍ. و هنگامی‌که با خدا عهد بستید، به عهد او وفا کنید!. (نحل/۹۱). هیچ نعمت و رونق زندگی از بین نرفت مگر به خاطرگناهی که مرتکب شدند. خداوند هرگز به بندگانش ستم نمی‌کند. (آل عمران/۱۸۲). اگر آن‌ها با دعا و توبه به استقبال آن‌ها (بلاها و مصیبت‌ها) می‌رفتند، [بلا و مصیبت] بر آن‌ها نازل نمی‌شد و اگر آن‌ها هنگامی‌که بلاها بر آن‌ها نازل شد و نعمت‌ها از دستشان رفت، با نیّت راست و درست به‌جانب خدا زاری و بی‌تابی می‌کردند و سستی و اسراف نمی‌کردند، [خدا] هر بدی و فساد را برای آن‌ها اصلاح می‌کرد و هر خوبی و مصلحتی را به آن‌ها برمی‌گرداند.
الحسین (علیه السلام)- لَوْ لَا التَّقِیَّهًُْ مَا عُرِفَ وَلِیُّنَا مِنْ عَدُوِّنَا وَ لَوْ لَا مَعْرِفَهًُْ حُقُوقِ الْإِخْوَانِ مَا عُرِفَ مِنَ السَّیِّئَاتِ شَیْءٌ إِلَّا عُوقِبَ عَلَی جَمِیعِهَا لَکِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ یَقُولُ وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ.
امام حسین (علیه السلام)- اگر تقیّه نبود دوست ما از دشمن ما شناخته نمی‌شد و اگر حق‌شناسی از برادران نبود یک گناه شناخته نمی‌شد جز آنکه بر همه کیفر می‌شد ولی خدای عزّوجلّ می‌فرماید: وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَلِیِّ‌بْنِ‌رِئَابٍ قَال سَأَلْتُ أَبَاعَبْدِاللَّهِ عَن قَوْلِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ أَ رَأَیْتَ مَا أَصَابَ عَلِیّاً (علیه السلام) وَ أَهْلَ بَیْتِهِ (علیهم السلام) مِنْ بَعْدِهِ هُوَ بِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیهِمْ وَ هُمْ أَهْلُ بَیْتِ طَهَارَهًٍْ (علیهم السلام) مَعْصُومُونَ فَقَالَ إِنَّ رسول الله (صلی الله علیه و آله) کَانَ یَتُوبُ إِلَی اللَّهِ وَ یَسْتَغْفِرُهُ فِی کُلِّ یَوْمٍ وَ لَیْلَهًٍْ مِائَهًَْ مَرَّهًٍْ مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ إِنَّ اللَّهَ یَخُصُّ أَوْلِیَاءَهُ بِالْمَصَائِبِ لِیَأْجُرَهُمْ عَلَیْهَا مِنْ غَیْرِ ذَنْبٍ.
امام صادق (علیه السلام)- علیّ‌بن‌رعاب گوید، از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی آیه: و مَا أَصَابَکُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیدِیکُمْ و یعْفُو عَن کَثِیرٍ، سؤال کردم: «نظر شما درباره‌ی مصیبت‌هایی که بر سر امیرالمؤمنین (علیه السلام) و اهل بیتش که سلام و درود خدا بر آنان باد، آمده است چیست؟ آیا علّت این مصیبت‌ها هم اعمال آن‌ها بوده است؛ حال آنکه آن‌ها معصوم بوده‌اند»؟ امام صادق (علیه السلام) فرمود: «رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بدون اینکه مرتکب گناهی شده باشد، هر شبانه‌روز یک‌صدبار به درگاه خداوند توبه و از او طلب آمرزش می‌کرد. خداوند به‌طور ویژه اولیای خود را بدون اینکه مرتکب گناهی شده باشند دچار مصیبت می‌کند و در مقابل به آن‌ها پاداش دهد».
السّجّاد (علیه السلام)- عَلِیُّ‌بْنُ‌إِبْرَاهِیمَ رَفَعَهُ قَال ... قَالَ یَزِیدُ لَعَنَهُ اللَّهُ وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ فَقَالَ علِیُّ‌بْنُ‌الْحُسَیْنِ (علیه السلام) لَیْسَتْ هَذِهِ الْآیَهًُْ فِینَا إِنَّ فِینَا قَوْلَ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ ما أَصابَ مِنْ مُصِیبَةٍ فِی الْأَرْضِ وَ لا فِی أَنْفُسِکُمْ إِلَّا فِی کِتابٍ مِنْ قَبْلِ أَنْ نَبْرَأَها إِنَّ ذلِکَ عَلَی اللهِ یَسِیر.
امام سجّاد (علیه السلام)- علی‌بن‌ابراهیم (به صورت مرفوع روایت کرده است: یزید لعنه اللَّه گفت: «وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ». علیّ‌بن‌الحسین (علیه السلام) در پاسخش فرمود: «این آیه درباره‌ی ماها نیست، درباره‌ی ما این سخن خدای عزّوجلّ است: هیچ مصیبتی [ناخواسته] در زمین و نه در وجود شما روی نمی‌دهد مگر اینکه همه‌ی آن‌ها قبل از آنکه زمین را بیافرینیم در لوح محفوظ ثبت است و این امر برای خدا آسان است!. (حدید/۲۲)».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- عن ألصّادق (علیه السلام) ثُمَّ قَالَ أَمِیرُالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) {لِعبْدِ اللَّهِ‌بْنِ‌یَحْیَی}: یَا عَبْدَ اللَّهِ الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِی جَعَلَ تَمْحِیصَ ذُنُوبِ شِیعَتِنَا فِی الدُّنْیَا بِمِحَنِهِمْ لِتَسْلَمَ لَهُمْ طَاعَاتُهُمْ وَ یَسْتَحِقُّوا عَلَیْهَا ثَوَابَهَا فَقَالَ عبْدُ اللَّهِ‌بْنُ‌یَحْیَی یَا أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ إِنَّا لَا نُجَازَی بِذُنُوبِنَا إِلَّا فِی الدُّنْیَا قَالَ نَعَمْ أَ مَا سَمِعْتَ قَوْلَ رسول الله (صلی الله علیه و آله) الدُّنْیَا سِجْنُ الْمُؤْمِنِ وَ جَنَّهًُْ الْکَافِرِ إِنَّ اللَّهَ یُطَهِّرُ شِیعَتَنَا مِنْ ذُنُوبِهِمْ فِی الدُّنْیَا بِمَا تُبْلِیهِمْ بِهِ مِنَ الْمِحَنِ وَ بِمَا یَغْفِرُهُ لَهُمْ فَإِنَّ اللَّهَ یَقُولُ وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ.
امام علی (علیه السلام)- امام صادق (علیه السلام) فرمود: آنگاه امیرالمؤمنین (علیه السلام) [خطاب به عبدالله‌بن‌یحیی] فرمود: «ای عبدالله! سپاس و ستایش مخصوص خداوندی است که شیعیان ما را در دنیا با گرفتاری و محنت از گناهان پاک ساخت تا عبادت و اطاعت آن‌ها سلامت بماند و مستحق ثواب و پاداش خود باشند». عبداللَّه‌بن‌یحیی گفت: «ای امیرالمؤمنین (علیه السلام)! ما در دنیا فقط مجازات گناهان خود را خواهیم دید». علی (علیه السلام) فرمود: «آری! مگر نشنیدی که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: دنیا برای مؤمن زندان و برای کافر بهشت است، خداوند متعال شیعیان ما را در دنیا از گناهان پاک می‌کند و آن‌ها را به گرفتاری‌ها و محنت‌ها دچار می‌سازد و مورد رحمت و آمرزش قرار می‌دهد و آنان را بدون گناه از جهان می‌برد. خداوند متعال در قرآن مجید می‌فرماید: وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیر».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- قَالَ الْأَصْبَغُ‌بْنُ‌نُبَاتَهًَْ سَمِعْتُ أَمِیرِالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) یَقُولُ أُحَدِّثُکُمْ بِحَدِیث یَنْبَغِی لِکُلِّ مُسْلِمٍ أَنْ یَعِیَهُ ثُمَّ أَقْبَلَ عَلَیْنَا فَقَالَ (علیه السلام) مَا عَاقَبَ اللَّهُ عَبْداً مُؤْمِناً فِی هَذِهِ الدُّنْیَا إِلَّا کَانَ أَجْوَدَ وَ أَمْجَدَ مِنْ أَنْ یَعُودَ فِی عِقَابِهِ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ وَ لَا سَتَرَ اللَّهُ علی عبْدٍ مُؤْمِنٍ فِی هَذِهِ الدُّنْیَا وَ عَفَا عَنْهُ إِلَّا کَانَ أَمْجَدَ وَ أَجْوَدَ وَ أَکْرَمَ مِنْ أَنْ یَعُودَ فِی عَفْوِهِ یَوْمَ الْقِیَامَهًِْ ثُمَّ قَالَ (علیه السلام) وَ قَدْ یَبْتَلِی اللَّهُ الْمُؤْمِنَ بِالْبَلِیَّهًِْ فِی بَدَنِهِ أَوْ مَالِهِ أَوْ وُلْدِهِ أَوْ أَهْلِهِ وَ تَلَا هَذِهِ الْآیَهًَْ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ وَ ضَمَّ یَدَهُ ثَلَاثَ مَرَّاتٍ وَ یَقُولُ وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ.
امام علی (علیه السلام)- اصبغ‌بن‌نباته گوید، از امیرالمؤمنین (علیه السلام) شنیدم که می‌فرمود: «من برای شما سخنی می‌گویم که باید هر فرد مسلمانی آن را بداند». سپس به ما رو کرد و فرمود: «خداوند بزرگ‌تر، بزرگوارتر و بخشنده‌تر از آن است که بنده‌ی مؤمنی را در این دنیا مجازات کند. سپس او را در قیامت هم عذاب دهد. همچنین خداوند بزرگوارتر، بخشنده‌تر و بزرگ‌تر از آن است که گناه بنده‌ای را در این دنیا بپوشاند و او را بیامرزد. سپس در روز قیامت او را مجازات نماید». سپس فرمود: «گاهی خداوند، فرد مؤمن را به‌وسیله‌ی فرستادن بلا و مصیبتی برای او در بدن، اموال یا خانواده‌اش دچار آزمایش می‌کند». آنگاه این آیه را خواند؛ و مَا أَصَابَکُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیدِیکُمْ و یعْفُو عَن کَثِیرٍ، و سه‌بار با دستش را [به نشانه‌ی نشان‌دادن عفو خداوند] تکان داد وَ یَعْفُوا عَنْ کَثِیرٍ.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- أَ لَا أُخْبِرُکُمْ بِأَفْضَلِ آیَهًٍْ فِی کِتَابِ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ حَدَّثَنَا رسول الله (صلی الله علیه و آله) وَ ما أَصابَکُمْ مِنْ مُصِیبَةٍ فَبِما کَسَبَتْ أَیْدِیکُمْ وَ اللَّهُ عَزَّوَجَلَّ أَکْرَمُ مِنْ أَنْ یُثَنِّیَ عَلَیْهِ الْعُقُوبَهًَْ فِی الْآخِرَهًِْ وَ مَا عُفِیَ عَنْهُ فِی الدُّنْیَا فَاللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَحْلَمُ مِنْ أَنْ یَعُودَ فِی عَفْوِهِ.
امام علی (علیه السلام)- آیا شما را از پرفضیلت ترین آیه در کتاب خداوند عزّوجلّ آگاه سازم؟ رسول خدا (صلی الله علیه و آله) برای ما نقل کرد آیه: و مَا أَصَابَکُم مِّن مُّصِیبَةٍ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیدِیکُمْ [می‌باشد] و خداوند متعال بزرگوارتر از آن است که در آخرت شخص مصیبت زده را دوباره مجازات کند، و خداوند متعال باگذشت تر از آن است که گناهی را که در دنیا از آن چشم پوشی کرده است [در آخرت] از عفوش بر گردد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- خَیْرُ آیَهًٍْ فِی کِتَابِ اللَّهِ هَذِهِ الْآیَهًُْ یَا عَلِیُ (علیه السلام) مَا مِنْ خَدْشِ عُودٍ وَ لَا نَکْبَهًِْ قَدَمٍ إِلَّا بِذَنْبٍ وَ مَا عَفَا اللَّهُ عَنْهُ فِی الدُّنْیَا فَهُوَ أَکْرَمُ مِنْ أَنْ یَعُودَ فِیهِ وَ مَا عَاقَبَ عَلَیْهِ فِی الدُّنْیَا فَهُوَ أَعْدَلُ مِنْ أَنْ یُثَنِّیَ عَلَی عَبْدِه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- از علی (علیه السلام) روایت شده که فرمود: پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «بهترین آیه در کتاب خداوند این آیه است. ای علی (علیه السلام)! هیچ خراش چوبی و لغزش قدمی نیست مگر به‌واسطه‌ی گناه. و خداوند کریم‌تر از آن است که نسبت به آنچه در دنیا از آن گذشت کرده، بازگشت به عقاب نماید و عادل‌تر از آن است که نسبت به آنچه در دنیا بر آن عقوبت کرده، عقوبت را بر بنده‌اش تکرار نماید».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌أُسَامَهًَْ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: سَمِعْتُهُ یَقُولُ: تَعَوَّذُوا بِاللَّهِ مِنْ سَطَوَاتِ اللَّهِ بِاللَّیْلِ وَ النَّهَارِ. قَالَ: قُلْتُ لَهُ: وَ مَا سَطَوَاتُ اللَّهِ؟ قَالَ: الْأَخْذُ عَلَی الْمَعَاصِی.
امام صادق (علیه السلام)- ابواسامه گوید، از امام صادق (علیه السلام) شنیدم که می‌فرمود: «از سطوت و غضب خدا به خدا پناه ببرید». [ابواسامه] گوید، عرض کردم: «سطوت خداوند چیست»؟ فرمود: «مردم را به گناهان خودشان گرفتن».
الباقر (علیه السلام)- إِنَ الْعَبْدَ لَیُذْنِبُ الذَّنْبَ فَیُزْوَی عَنْهُ الرِّزْق.
امام باقر (علیه السلام)- مردی گناهی می‌کند و موجب می‌شود روزی از او گرفته شود.
الصّادق (علیه السلام)- تَجَنَّبُوا الْبَوَائِقَ یُمَدَّ لَکُمْ فِی الْأَعْمَار.
امام صادق (علیه السلام)- از گناهان دوری کنید تا بر طول عمر شما افزوده شود.
الصّادق (علیه السلام)- إِنَ الذَّنْبَ یَحْرِمُ الْعَبْدَ الرِّزْق.
امام صادق (علیه السلام)- همانا ارتکاب گناه، آدمی را از روزی مقدّر محروم می‌کند.
الباقر (علیه السلام)- إِنَ الْعَبْدَ یَسْأَلُ اللَّهَ الْحَاجَهًَْ فَیَکُونُ مِنْ شَأْنِهِ قَضَاؤُهَا إِلَی أَجَلٍ قَرِیبٍ أَوْ إِلَی وَقْتٍ بَطِیءٍ فَیُذْنِبُ الْعَبْدُ ذَنْباً فَیَقُولُ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی لِلْمَلَکِ لَا تَقْضِ حَاجَتَهُ وَ احْرِمْهُ إِیَّاهَا فَإِنَّهُ تَعَرَّضَ لِسَخَطِی وَ اسْتَوْجَبَ الْحِرْمَانَ مِنِّی.
امام باقر (علیه السلام)- بنده‌ای از خداوند حاجت می‌خواهد و آن حاجت هم قابل رواشدن می‌باشد ولی صاحب حاجت گناهی مرتکب می‌گردد و خداوند به فرشته امر می‌کند حاجت او را نده، زیرا او مرتکب گناه شده و از آن خواسته محروم شده است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قَالَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) یَا عَلِیُّ (علیه السلام) مِنْ کَرَامَهًِْ الْمُؤْمِنِ عَلَی اللَّهِ أَنَّهُ لَمْ یَجْعَلْ لِأَجَلِهِ وَقْتاً حَتَّی یَهُمَّ بِبَائِقَهًٍْ فَإِذَا هَمَّ بِبَائِقَهًٍْ قَبَضَهُ إِلَیْهِ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- یا علی (علیه السلام)! از عنایات خداوند نسبت به مؤمن این است که برای اجل و مرگ او وقت معیّنی قرار نداده تا وقتی تصمیم کار خلاف و عمل زشتی را بگیرد، همین که مؤمن تصمیم گرفت عمل خلافی را انجام دهد خدا او را به‌سوی خود می‌برد.
الکاظم (علیه السلام)- حَقٌ عَلَی اللَّهِ أَنْ لَا یُعْصَی فِی دَارٍ إِلَّا أَضْحَاهَا لِلشَّمْسِ حَتَّی تُطَهِّرَهَا.
امام کاظم (علیه السلام)- در خانه‌ای گناه نشود مگر آنکه بر خدا سزاوار است که آن را خراب کند تا خورشید بر آن بتابد و آن را پاک گرداند.