آیه ذالِكَ بِما قَدَّمَتْ أَيْديكُمْ وَ أَنَّ اللهَ لَيْسَ بِظَلّامٍ لِلْعَبيدِ [182]
اين به خاطر كارهايى است كه با دست خود از پيش فرستاده‌ايد و اينكه خداوند، نسبت به بندگان [خود]، هرگز ستم روا نمى‌دارد.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- وَ ایْمُ اللَّهِ مَا کَانَ قَوْمٌ قَطُّ فِی غَضِّ نِعْمَهًٍْ مِنْ عَیْشٍ فَزَالَ عَنْهُمْ إِلَّا بِذُنُوبٍ اجْتَرَحُوهَا لِأَنَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ.
امام علی (علیه السلام) آن‌ها خیال می‌کنند که همیشه در دنیا خواهند بود. او به کسانی‌که به آن علاقه دارند علاقه ندارد و سرانجام بر همه پیروز می‌گردد و همه‌ی مردم را از پا درمی‌آورد به خداوند سوگند هر قومی و ملّتی از نعمت‌ها بیرون نمی‌گردند مگر اینکه به خاطر گناه سلب نعمت می‌گردند و لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ.
الباقر (علیه السلام)- الحَمْدُ لِلَّهِ عَلَی نِعَمِهِ الْفَاضِلَهًِْ عَلَی جَمِیعِ مَنْ خَلَقَ مِنَ الْبَرِّ وَ الْفَاجِرِ وَ عَلَی حُجَجِهِ الْبَالِغَهًِْ عَلَی خَلْقِهِ مَنْ أَطَاعَهُ مِنْهُمْ وَ مَنْ عَصَاهُ إِنْ یَرْحَمْ فَبِفَضْلِهِ وَ مَنِّهِ وَ إِنْ عَذَّبَ فَبِمَا کَسَبَتْ أَیْدِیهِمْ وَ أَنَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ.
امام باقر (علیه السلام) حمد خدا را بر نعمت‌های خویش بر همه‌ی خلقش از نیک و بد و بر حجّت‌های رسایش بر همه‌ی خلقش از نافرمان و فرمانبر، گر بگذرد از فضل او است و گر عذاب کند به سبب کار خود آن‌ها است و أَنَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ.
الباقر (علیه السلام)- فَبَعَث‌الله الْأَنْبِیَاءَ إِلَی قَوْمِهِمْ بِشَهَادَهًِْ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ الْإِقْرَارِ بِمَا جَاءَ بِهِ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ فَمَنْ آمَنَ مُخْلِصاً وَ مَاتَ عَلَی ذَلِکَ أَدْخَلَهُ اللَّهُ الْجَنَّهًَْ بِذَلِکَ وَ ذَلِکَ أَنَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ.
امام باقر (علیه السلام) پیغمبران (علیه السلام) را به‌سوی قومشان مبعوث فرمود به: گواهی‌دادن به یگانگی خدا و اقرار به آنچه از جانب خدا آمده است. پس هرکه از روی اخلاص ایمان آورد و بر آن روش بمیرد خدا بدان جهت او را به بهشت داخل کند، أَنَّ اللهَ لَیْسَ بِظَلَّامٍ لِلْعَبِیدِ.