آیه فَاسْتَجابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّي لا أُضيعُ عَمَلَ عامِلٍ مِنْكُمْ مِنْ ذَكَرٍ أَوْ أُنْثى بَعْضُكُمْ مِنْ بَعْضٍ فَالَّذينَ هاجَرُوا وَ أُخْرِجُوا مِنْ دِيارِهِمْ وَ أُوذُوا في سَبيلي وَ قاتَلُوا وَ قُتِلُوا لَأُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئاتِهِمْ وَ لَأُدْخِلَنَّهُمْ جَنّاتٍ تَجْري مِنْ تَحْتِهَا الْأَنْهارُ ثَواباً مِنْ عِنْدِ اللهِ وَ اللهُ عِنْدَهُ حُسْنُ الثَّوابِ [195]
پروردگارشان، درخواست آن‌ها را پذيرفت؛ [و فرمود]: من عمل هيچ‌كسى از شما را، زن باشد يا مرد، ضايع نخواهم كرد؛ شما از جنس يكديگر [و پيرو يك آيين]. لذا كسانى كه در راه خدا هجرت كردند، و از خانه‌هاى خود بيرون رانده شدند و در راه من آزار ديدند، و جنگ كردند و كشته شدند، به يقين گناهانشان را مى‌بخشم؛ و آن‌ها را در باغ‌هاى بهشتى، كه از پاى درختانش نهرها جارى است، وارد مى‌كنم. اين پاداشى است از طرف خداوند؛ و بهترين پاداش‌ها نزد خدا است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- مَنْ کَانَ لَهُ إِلَی اللَّهِ تَعَالَی حَاجَهًٌْ فَلْیَقُلْ خَمْسَ مَرَّاتٍ رَبَّنَا یُعْطَ حَاجَتَهُ وَ مِصْدَاقُ ذَلِکَ فِی کَلَامِ اللَّهِ فِی قَوْلِهِ تَعَالَی رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلًا إِلَی آخِرِ الْآیَاتِ فِیهَا رَبَّنَا خَمْسَ مَرَّاتٍ ثُمَّ قَالَ تَعَالَی فَاسْتَجابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) هرکس از خداوند متعال درخواستی داشته باشد پنج مرتبه بگوید: «رَبَّنَا». که خواسته‌اش برآورده می‌شود و مصداق آن در کلام خداوند در این سخنش است: رَبَّنا ما خَلَقْتَ هذا باطِلًا ... تا آخر آیات که در آن پنج مرتبه رَبَّنَا آمده است. سپس خدای تعالی فرمود: فَاسْتَجابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- یَا عَلِیُّ (علیه السلام) نَزَلَ فِیکَ فَاسْتَجابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّی لا أُضِیعُ عَمَلَ عامِلٍ مِنْکُمْ مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثی فَالذَّکَرُ أَنْتَ وَ الْإِنَاثُ بَنَاتُ رسول‌الله (صلی الله علیه و آله).
پیامبر (صلی الله علیه و آله) ای علی (علیه السلام)! در شأن تو این آیه نازل شد فاستجَابَ لَهُمْ رَبُّهُمْ أَنِّی لاَ أُضِیع عمَلَ عامِلٍ مِّنکُم مِّن ذَکَرٍ أَوْ أُنثَی و در این آیه، منظور از مردان تو هستی و منظور از زنان دختران پیامبرخدا (صلی الله علیه و آله) هستند.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- عَنِ اللَّهِ جَلَّ جَلَالُهُ أَنَّهُ قَالَ: أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا خَلَقْتُ الْخَلْقَ بِقُدْرَتِی فَاخْتَرْتُ مِنْهُمْ مَنْ شِئْتُ مِنْ أَنْبِیَائِی وَ اخْتَرْتُ مِنْ جَمِیعِهِمْ مُحَمَّداً حَبِیباً وَ خَلِیلًا وَ صَفِیّاً فَبَعَثْتُهُ رَسُولًا إِلَی خَلْقِی وَ اصْطَفَیْتُ لَهُ عَلِیّاً فَجَعَلْتُهُ لَهُ أَخاً وَ وَصِیّاً وَ وَزِیراً وَ مُؤَدِّیاً عَنْهُ بَعْدَهُ إِلَی خَلْقِی وَ خَلِیفَتِی عَلَی عِبَادِی ... وَ حُجَّتِی فِی السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرَضِینَ عَلَی جَمِیعِ مَنْ فِیهِنَ مِنْ خَلْقِی لَا أَقْبَلُ عَمَلَ عَامِلٍ مِنْهُمْ إِلَّا بِالْإِقْرَارِ بِوَلَایَتِهِ مَعَ نُبُوَّهًِْ أَحْمَدَ (صلی الله علیه و آله) رَسُولِی.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) من خداوند یگانه هستم که مردم را با قدرت خود خلق کردم و از میان آن‌ها پیامبران (علیهم السلام) خود را انتخاب نمودم و از میان همه‌ی انبیاء (علیهم السلام) محمّد (صلی الله علیه و آله) را حبیب و خلیل خود انتخاب کردم و بعد از او هم وصیّ بر خلقم از امامان (علیهم السلام) تعیین نمودم تا آن‌ها کتاب مرا در میان مردم تشریح کنند و با حکم من رفتار نمایند و من امامان (علیهم السلام) را علامت هدایت‌کننده از گمراهی قرار دادم و من توحید را اعتقاد بر امامان قرار دادم و اطاعت از آن‌ها را خانه‌ی خود قرار دادم که اگر کسی داخل آن خانه بشود از آتش در امان است و اطاعت از آن‌ها را حصاری قراردادم که هرکس به آن حصار پناه ببرد از بدی‌های دنیا و آخرت در امان است و آن‌ها آن رویی هستند که هرکس به آن توجّه کند من از او روگردان نمی‌شوم و آن‌ها حجّت من به همه‌ی کسانی که در آسمان‌ها و زمین هستند، می‌باشند و من عمل هیچ عمل‌کننده‌ای را قبول نمی‌کنم مگر اینکه اعمال او توأم با اقرار به ولایت آنان باشد و همچنین با اقرار به نبوّت رسول (صلی الله علیه و آله) من توأم باشد.
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- فَالَّذِینَ هاجَرُوا وَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیارِهِمْ یَعْنِی أَمِیرَالْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام) وَ سَلْمَانَ (رحمة الله علیه) وَ أَبَاذَرٍّ (رحمة الله علیه) حِینَ أُخْرِجَ.
امام علی (علیه السلام) فَالَّذِینَ هاجَرُوا وَ أُخْرِجُوا مِنْ دِیارِهِمْ؛ یعنی امیرالمؤمنین (علیه السلام) و سلمان (رحمة الله علیه) و اباذر (رحمة الله علیه) هنگامی‌که اخراج شد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- قَالَ رسول‌الله (صلی الله علیه و آله) لعلی (علیه السلام) أَنْتَ الثَّوَابُ وَ أَصْحَابُکَ الْأَبْرَارُ.
پیامبر (صلی الله علیه و آله) [خطاب به امام علی (علیه السلام)]: ای علی (علیه السلام)! تو ثوابی و اصحاب تو ابرارند.