آیه ۱۲ - سوره آل‌عمران

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه) قُل لِّلَّذِینَ کَفَرُواْ سَتُغْلَبُونَ وَتُحْشَرُونَ إِلَی جهنّم وَبِئْسَ الْمِهَادُ؛ فرموده است که: «این آیه بعد از جنگ بدر نازل شده است. هنگامی‌که رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) از جنگ بدر برمی‌گشت نزد قبیله‌ی بنی‌قینقاع رفت و در آنجا بازاری بود که بازار «نبط» نامیده می‌شد. پیامبر (صلی الله علیه و آله) به نزد آن‌ها رفت و به آن‌ها گفت: «ای قوم یهود! حتماً باخبر شدید که چه بر سر قبیله‌ی قریش آمده است! درحالی‌که آن‌ها از نظر تعداد و اسلحه و مال و منال از شما بیشتر هستند؛ پس اسلام بیاورید». آن‌ها گفتند: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! تو جنگیدن با ما را مانند جنگیدن با قوم خودت می‌دانی؟ به خدا قسم! اگر به جنگ ما بیایی خواهی دید که به نبرد مردانی شجاع رفته‌ای». در همان زمان جیرئیل (علیه السلام) بر او نازل شد و گفت: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! قُل لِّلَّذِینَ کَفَرُواْ سَتُغْلَبُونَ وَتُحْشَرُونَ إِلَی جهنّم وَبِئْسَ الْمِهَادُ

پیامبر (صلی الله علیه و آله) ای مردم! ذات مقدّس پروردگار، ما اهل‌بیت را از اینکه مفتون دیگری قرار بگیریم و یا اینکه دیگری را مفتون سازیم و یا اینکه فتنه‌ای در جامعه ایجاد کنیم، حفظ فرموده است و نیز از دروغگویی و کهانت و جادوگری و از اینکه در اجرای اوامرش کوتاهی ورزیم و یا خیانتکاری را پیشه‌ی خود قرار دهیم و یا انسان‌ها را از طریق صحیح و صلاح منع کنیم و بدعتی در دین مقدّس اسلام بیفکنیم خداوند منّان ما را معصوم داشته است. و از اینکه در معتقدات قلبی ما شکّی ایجاد گردد و یا از حقّ و حقیقت اعراض کنیم و دورویی را پیش گیریم به حفظ خدا محفوظیم و هرکس دارای یکی از این رذایل باشد از ما اهل‌بیت نیست و به ساحت ما تعلّقی ندارد خداوند از چنین شخصی بیزار است و ما هم از وی بیزاریم و هرکس مورد نفرت خدایی قرار گیرد بدون چون و چرا داخل دوزخ می‌شود که جایگاه شومی است.