آیه ۱۴۳ - سوره آل‌عمران

پیامبر (صلی الله علیه و آله) در روز احد بعد از فرار مسلمانان خدای تعالی به‌وسیله‌ی فرشتگان و امام علی (علیه السلام) گروه مشرکان را شکست داد و کارشان دچار پراکندگی و بی‌نظمی شد. رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) به‌سمت مدینه حرکت کرد درحالی‌که علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) پیشاپیش ایشان بود و همراهش پرچمی خون‌آلود بود و ابودجانه که خدا از او راضی باشد پشت سر پیامبر (صلی الله علیه و آله) بود. وقتی که پیامبر (صلی الله علیه و آله) مدینه را دید ناگهان زنان انصار را دیدند که بر رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) گریه می‌کنند و هنگامی‌که رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) را دیدند همه‌ی اهل مدینه از او استقبال کردند و رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله) به‌طرف مسجد رفت و مردم به او نگاه کردند و به درگاه خداوند و نزد پیامبرش (صلی الله علیه و آله) گریه و زاری نمودند و به گناه خود اعتراف کردند و طلب توبه نمودند؛ پس خداوند آیاتی از قرآن درباره‌ی آن‌ها نازل فرمود و به خاطر زیاده‌روی آن‌ها در آرزوی مرگ قبل از جنگ احد آن‌ها را سرزنش کرد و آن آیات این سخن خداوند است: وَ لَقَدْ کُنْتُمْ تَمَنَّوْنَ الْمَوْتَ مِنْ قَبْلِ أَنْ تَلْقَوْهُ فَقَدْ رَأَیْتُمُوهُ وَ أَنْتُمْ تَنْظُرُون؛ خداوند در این آیه می‌فرماید: «شما مرگ و دشمن را با چشم خود دیدید پس چرا عهد و پیمان خود را شکستید و از مرگ نالیدید درحالی‌که با خداوند عهد و پیمان بسته بودید که از میدان جنگ فرار نکنید».