آیه فَإِذا مَسَّ الْإِنْسانَ ضُرٌّ دَعانا ثُمَّ إِذا خَوَّلْناهُ نِعْمَةً مِنَّا قالَ إِنَّما أُوتيتُهُ عَلى عِلْمٍ بَلْ هِيَ فِتْنَةٌ وَ لكِنَّ أَكْثَرَهُمْ لا يَعْلَمُونَ [49]
هنگامى‌كه انسان را زيانى رسد، ما را [براى حلّ مشكلش] مى‌خواند؛ سپس هنگامى‌كه از جانب خود به او نعمتى دهيم، مى‌گويد: «اين نعمت به خاطر كاردانى خودم به من داده شده؛ [چنين نيست] بلكه اين وسيله‌ی آزمايش [آن‌ها] است، هرچند بيشترشان نمى‌دانند.