آیه ۸ - سوره زمر

امام صادق (علیه السلام)- عمّار ساباطی گوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی کلام خداوند عزّوجلّ: وَ إِذَا مَسَّ الْإِنسَانَ ضُرٌّ دَعَا رَبَّهُ مُنِیبًا إِلَیْهِ، پرسیدم، ایشان فرمود: «این آیه درباره‌ی ابوالفَصیل نازل شد. او رسول خدا (صلی الله علیه و آله) را جادوگر می‌پنداشت، امّا هنگامی‌که به او آسیبی رسید، یعنی بیمار شد پروردگار خود را می‌خواند درحالی‌که به‌سوی او باز می‌گردد یعنی از سخنی که درباره‌ی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) گفته بود، به‌سوی پروردگار توبه کرد. ثُمَّ إِذَا خَوَّلَهُ نِعْمَةً مِّنْهُ یعنی [وقتی عافیت و] تندرستی یافت نَسِیَ مَا کَانَ یَدْعُو إِلَیْهِ مِن قَبْلُ یعنی توبه‌ی خود را به درگاه خداوند عزّوجلّ به خاطر آنکه گفته بود رسول خدا (صلی الله علیه و آله) جادوگر است، فراموش کرد، ازاین‌رو خداوند عزّوجلّ فرمود: قُلْ تَمَتَّعْ بِکُفْرِکَ قَلِیلًا إِنَّکَ مِنْ أَصْحَابِ النَّارِ یعنی از امیر بودنت بر مردم، بدون اینکه از جانب خداوند عزّوجلّ و رسولش شایستگی این امر را داشته باشی [بهره ببر که در آن دنیا اهل آتش خواهی بود]».