آیه نَحْنُ أَوْلِياؤُكُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ وَ لَكُمْ فيها ما تَشْتَهي أَنْفُسُكُمْ وَ لَكُمْ فيها ما تَدَّعُونَ [31]
ما [فرشتگان] ياران و مددكاران شما در زندگى دنيا و آخرت هستيم؛ و براى شما هرچه دلتان بخواهد در بهشت فراهم است، و هرچه طلب كنيد به شما داده مى‌شود.
علیّ‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- نَحْنُ أَوْلِیاؤُکُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا قَالَ کُنَّا نَحْرُسُکُمْ مِنَ الشَّیَاطِینِ وَ فِی الْآخِرَةِ أَیْ عِنْدَ الْمَوْتِ وَ لَکُمْ فِیها ما تَشْتَهِی أَنْفُسُکُمْ وَ لَکُمْ فِیها ما تَدَّعُونَ یَعْنِی فِی الْجَنَّهًِْ نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِیمٍ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( نَحْنُ أَولیاؤُکُمْ فِی الحَیاةِ الدُّنْیا یعنی ما در دنیا شما را در مقابل شیاطین حفظ می‌کردیم. و فِی الآخِرَةِ یعنی در هنگام مرگ نیز حافظ شما بودیم. آنگاه درباره‌ی بهشت می‌فرماید: و لکُمْ فِیهَا مَا تَشْتَهِی أَنفُسُکُمْ و لکُمْ فِیهَا مَا تَدَّعُونَ* نُزُلا مِّنْ غَفُورٍ رَّحِیمٍ.
الباقر (علیه السلام)- نَحْنُ أَوْلِیاؤُکُمْ أَیْ نَحْنُ مَعَاشِرَ الْمَلَائِکَهًِْ أَنْصَارُکُمْ وَ أَحِبَّاؤُکُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا نَتَوَلَّی إِیصَالَ الْخَیْرَاتِ إِلَیْکُمْ مِنْ قِبَلِ اللَّهِ تَعَالَی وَ فِی الْآخِرَةِ نَتَوَلَّاکُمْ بِأَنْوَاعِ الْإِکْرَامِ وَ الْمَثُوبَهًِْ.
امام باقر (علیه السلام)- نَحْنُ أَوْلِیاؤُکُمْ یعنی یاران شما در زندگی هستیم. و خیرات را از جانب خدا به شما می‌رسانیم. و در آخرت با شما به انواع احترام و ثواب دوستی می‌کنیم.
الباقر (علیه السلام)- نَحْنُ أَوْلِیاؤُکُمْ أَیْ أَنْصَارُکُمْ وَ أَحِبَّاؤُکُمْ فِی الْحَیَاةِ الدُّنْیَا نَتَوَلَّی إِیصَالَ الْخَیْرَاتِ إِلَیْکُمْ مِنْ قِبَلِ اللَّهِ تَعَالَی، وَ فِی الْآخِرَةِ فَلَا نُفَارِِقُکُمْ حَتَّی نُدْخِلَکُمُ الْجَنَّهًَْ.
امام باقر (علیه السلام)- نَحْنُ أَوْلِیاؤُکُمْ یعنی ما یاران و دوستان شما در زندگی دنیا هستیم. که عهده‌دار رساندن لطف و عنایات پروردگار به شماییم. و در آخرت از شما جدا نمی‌شویم تا داخل بهشت شوید.
العسکری (علیه السلام)- لَا یَزَالُ الْمُؤْمِنُ خَائِفاً مِنْ سُوءِ الْعَاقِبَهًِْ ... حَتَّی یَکُونَ وَقْتُ نَزْعِ رُوحِهِ وَ ظُهُورِ مَلَکِ الْمَوْتِ لَهُ ... هَذِهِ مَنَازِلِکُمْ وَ هَؤُلَاءِ سَادَاتُکُمْ آنَاسُکُمْ وَ جُلَّاسُکُمْ نَحْنُ أَوْلِیاؤُکُمْ فِی الْحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ وَ لَکُمْ فِیها ما تَشْتَهِی أَنْفُسُکُمْ وَ لَکُمْ فِیها ما تَدَّعُونَ نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِیمٍ.
امام عسکری (علیه السلام)- مؤمن پیوسته از بدعاقبتی بیمناک است ... تا هنگام مرگ و آمدن ملک‌الموت ... این است قصرهای بهشتی و اینها هستند که همنشین و مأنوس با شما خواهند بود (ائمّه گرامی (علیهم السلام) گویند:) نَحْنُ أَوْلِیاؤُکُمْ فِی الحَیاةِ الدُّنْیا وَ فِی الْآخِرَةِ وَ لَکُمْ فِیها ما تَشْتَهِی أَنْفُسُکُمْ وَ لَکُمْ فِیها ما تَدَّعُونَ، نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِیمٍ.
الصّادق (علیه السلام)- وَ لَکُمْ فِیها ما تَشْتَهِی أَنْفُسُکُمْ وَ لَکُمْ فِیها ما تَدَّعُونَ* نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِیمٍ ثُمَّ قَالَ وَ اللَّهِ إِنَّا لَنُتْکِئُهُمْ عَلَی وَسَائِدِنَا.
امام صادق (علیه السلام)- وَ لَکُمْ فِیها ما تَشْتَهِی أَنْفُسُکُمْ وَ لَکُمْ فِیها ما تَدَّعُونَ* نُزُلًا مِنْ غَفُورٍ رَحِیمٍ به خدا سوگند ما اهل بیت، این افراد را [در بهشت] بر بالش‌های مخصوصِ خویش، پُشت خواهیم داد.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لَیْسَ مِنْ مُؤْمِنٍ فِی الْجَنَّهًِْ إِلَّا وَ لَهُ جِنَانٌ کَثِیرَهًٌْ مَعْرُوشَاتٌ وَ غَیْرُ مَعْرُوشَاتٍ وَ أَنْهارٌ مِنْ خَمْرٍ وَ أَنْهَارٌ مِنْ مَاءٍ وَ أَنْهارٌ مِنْ لَبَنٍ وَ أَنْهارٌ مِنْ عَسَلٍ فَإِذَا دَعَا وَلِیُّ اللَّهِ بِغِذَائِهِ أُتِیَ بِمَا تَشْتَهِی نَفْسُهُ عِنْدَ طَلَبِهِ الْغِذَاءَ مِنْ غَیْرِ أَنْ یُسَمِّیَ شَهْوَتَه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هیچ مؤمنی در بهشت نباشد جز آنکه بستان‌های بسیار دارد که درختان افراشته و نیفراشته دارند و جوی‌هایی از می و جوی‌هایی از آب و جوی‌هایی از شیر و جوی‌هایی از عسل در آن‌ها است و هرگاه دوست خدا خوراکی طلب کند آنچه را در دلش می‌خواهد برایش می‌آورند بی‌آنکه دلخواهش را به زبان آورد.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ عَاصِمِ‌بْنِ‌حُمَیْدٍ عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: جُعِلْتُ فِدَاکَ إِنِّی أَرَدْتُ أَنْ أَسْأَلَکَ عَنْ شَیْءٍ أَسْتَحْیِی مِنْهُ. قَالَ: سَلْ. قُلْتُ: هَلْ فِی الْجَنَّهًِْ غِنَاءٌ؟ قَالَ: إِنَّ فِی الْجَنَّهًِْ شَجَراً یَأْمُرُ اللَّهُ رِیَاحَهَا فَتَهُبُّ فَتَضْرِبُ تِلْکَ الشَّجَرَهًُْ بِأَصْوَاتٍ لَمْ یَسْمَعِ الْخَلَائِقُ بِمِثْلِهَا حُسْناً ثُمَّ قَالَ: هَذَا عِوَضٌ لِمَنْ تَرَکَ السَّمَاعَ فِی الدُّنْیَا مِنْ مَخَافَهًِْ اللَّه.
امام صادق (علیه السلام)- عاصم‌بن‌حمید گوید: عرض کردم: «فدایت شوم! می‌خواهم سؤالی از شما بپرسم که از پرسیدنش خجالت می‌کشم». امام صادق (علیه السلام) فرمود: «بپرس». عرض کردم: «آیا در بهشت آهنگِ طرَب‌انگیز وجود دارد»؟ امام (علیه السلام) فرمود: «در بهشت درختی است که خداوند به بادهای بهشتی فرمان می‌دهد و بادها وزیدن می‌گیرند و [شاخ و برگ‌های آن درخت به حرکت درآمده و] صداهایی ایجاد می‌کند که هیچ‌کس قبل از آن، صدایی به آن زیبایی نشنیده است». آنگاه فرمود: «این نعمت، پاداش کسی است که در دنیا از ترس خداوند، از شنیدن آهنگِ طرَب انگیز دوری کرده باشد».