آیه وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَى الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأى بِجانِبِهِ وَ إِذا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعاءٍ عَريضٍ [51]
و هرگاه به انسان [غافل و بى‌خبر] نعمت دهيم، روى مى‌گرداند و با حال تكبّر [از حق] دور مى‌شود؛ ولى هرگاه بدى [و مختصر ناراحتى] به او رسد، تقاضاى فراوان و مستمر [براى برطرف‌شدن آن] دارد.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ إِذا أَنْعَمْنا عَلَی الْإِنْسانِ أَعْرَضَ وَ نَأی بِجانِبِهِ أَیْ یَتَبَخْتَرُ وَ یَتَعَظَّمُ وَ یَسْتَحْقِرُ مَنْ هُوَ دُونَهُ، وَ إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ أَیِ الْفَقْرُ وَ الْمَرَضُ وَ الشِّدَّهًُْ فَذُو دُعاءٍ عَرِیضٍ أَیْ یُکْثِرُ الدُّعَاءَ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( وإِذَا أَنْعَمْنَا عَلی الإِنسَانِ أَعْرَضَ و نَأی بِجَانِبِهِ یعنی هرگاه به انسان نعمت ببخشیم دچار غرور و تکبّر شده و افراد کوچک‌تر از خودش را خوار و کوچک می‌پندارد. و إِذَا مَسَّهُ الشَّرُّ فَذُو دُعَاء عَرِیضٍ و هرگاه به فقر، بیماری و مصیبت دچار شود، بسیار دعا می‌کند.