آیه وَ مِنْ آياتِهِ اللَّيْلُ وَ النَّهارُ وَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ لا تَسْجُدُوا لِلشَّمْسِ وَ لا لِلْقَمَرِ وَ اسْجُدُوا لِلهِ الَّذي خَلَقَهُنَّ إِنْ كُنْتُمْ إِيَّاهُ تَعْبُدُونَ [37]
و از نشانه‌هاى او، شب و روز و خورشيد و ماه است؛ [ولى] براى خورشيد و ماه سجده نكنيد، [بلكه] براى خدايى كه آفريننده‌ی آن‌هاست سجده كنيد اگر تنها او را مى‌پرستيد.
الأئمّهًْ (علیهم السلام)- عَنْ أَئِمَّتِنَا (علیهم السلام) أَنَّ السُّجُودَ فِی سُورَهًِْ فُصِّلَتْ عِنْدَ قَوْلِهِ إِنْ کُنْتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ.
ائمه (علیهم السلام)- از امامان ما (علیهم السلام) نقل شده که محلّ سجده‌ی واجب در سوره‌ی فصّلت، انتهای آیه: إِنْ کُنْتُمْ إِیَّاهُ تَعْبُدُونَ است.
الصّادق (علیه السلام)- إِذَا قَرَأَ أَحَدُکُمُ السَّجْدَهًَْ مِنَ الْعَزَائِمِ، فَلْیَقُلْ فِی سُجُودِهِ: سَجَدْتُ لَکَ تَعَبُّداً وَ رِقّاً، لَامُسْتَکْبِراً عَنْ عِبَادَتِکَ وَ لَامُسْتَنْکِفاً وَ لَا مُتَعَظِّماً، بَلْ أَنَا عَبْدٌ ذَلِیلٌ، خَائِفٌ مُسْتَجِیر.
امام صادق (علیه السلام)- هرکس آیه‌ی سجده را تلاوت کند، باید در سجده بگوید: «خدایا، از راه بندگی به خاک درت افتادم. من از طاعت و عبادت تو سر بر نمی‌تابم، ابا نمی‌ورزم و بزرگی نمی‌فروشم. من بنده‌ای خوار و بی‌مقدارم. ترسانم. پناهنده‌ی آن درگاهم».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لَمَّا نَزَلَ قَوْلُهُ تَعَالَی وَ اسْجُدْ وَ اقْتَرِبْ سَجَدَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) فَقَالَ فِی سُجُودِهِ: أَعُوذُ بِرِضَاکَ مِنْ سَخَطِکَ وَ بِمُعَافَاتِکَ مِنْ عُقُوبَتِکَ وَ أَعُوذُ بِکَ مِنْکَ لَا أُحْصِی ثَنَاءً عَلَیْکَ أَنْتَ کَمَا أَثْنَیْتَ عَلَی نَفْسِک.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هنگامی‌که آیه: و سجده نما و به قرب [خداوند] درآی!. (علق/۱۹). نازل شد، پیامبر (صلی الله علیه و آله) سجده کرده و در سجده‌ی خویش [چنین] گفت: «[خدایا] از خشمت به خشنودیت و از مجازاتت به گذشتت پناه می‌برم و از تو به خودت پناهنده‌ام، من هرگز نمی‌توانم به مدح و ثنای تو برسم؛ تو آن‌گونه‌ای که خود، مدح و ثنای خویش گفته‌ای».
الباقر (علیه السلام)- {أبی‌جَعفَرٍ (علیه السلام)} الْعَزَائِمُ أَرْبَعٌ الم تَنْزِیلُ وَ حم السَّجْدَهًُْ وَ النَّجْمُ وَ اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّکَ وَ کَانَ عَلِیُّ‌بْنُ‌الْحُسَیْنِ (علیه السلام) یُعْجِبُهُ أَنْ یَسْجُدَ فِی کُلِّ سُورَهًٍْ فِیهَا سَجْدَهًْ.
امام باقر (علیه السلام)- [امام باقر (علیه السلام) فرمود:] سوره‌هایی که سجده‌ی واجب دارند چهار سوره هستند: الم تَنْزِیلُ و حم السَّجْدَةُ وَ النَّجْم و اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّک. و امام سجاد (علیه السلام) همواره چنین بود که دوست می‌داشت درهنگام خواندن هر سوره‌ای که در آن، ذکری از سجده آمده سجده نماید [هرچند سجده‌ی واجب نباشد].
الصّادق (علیه السلام)- إِذَا کَانَ یَوْمُ الْقِیَامَهًِْ أُتِیَ بِالشَّمْسِ وَ الْقَمَرِ فِی صُورَهًِْ ثَوْرَیْنِ عَقِیرَیْنِ فَیُقْذَفَانِ بِهِمَا وَ بِمَنْ یَعْبُدُهُمَا فِی النَّارِ وَ ذَلِکَ أَنَّهُمَا عُبِدَا فَرَضِیَا.
امام صادق (علیه السلام)- در روز قیامت خورشید و ماه را مانند دو گاو پی شده می‌آورند و با هرکه آن‌ها را پرستیده است در دوزخ می‌افکنند، برای آنکه آنان را پرستیدند و بدان خشنود شدند.