آیه أَمْ حَسِبَ الَّذينَ في قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَنْ لَنْ يُخْرِجَ اللهُ أَضْغانَهُمْ [29]
آيا كسانى كه در دل‌هايشان بيمارى است گمان كردند خدا كينه‌هايشان را آشكار نمى‌كند؟!
الباقر (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنْ جَابِرِ‌بْنِ‌عَبْدِ‌اللَّهِ (رحمة الله علیه) قَالَ لَمَّا نَصَبَ رَسُولُ اللَّهِ (صلی الله علیه و آله) عَلِیّاً (علیه السلام) یَوْمَ غَدِیرِخُمٍّ قَالَ قَوْمٌ مَا یَأْلُو یَرْفَعُ ضَبْعَ ابْنِ عَمِّهِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَعَالَی أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَنْ لَنْ یُخْرِجَ اللهُ أَضْغانَهُمْ.
امام باقر (علیه السلام)- امام باقر (علیه السلام) از جابربن‌عبداللَّه انصاری نقل می‌کند که گفت: «وقتی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) علی مرتضی را به ولایت در غدیر خم تعیین نمود، بعضی گفتند: «پیوسته پسر عمویش را بالا می‌برد». خداوند این آیه را نازل کرد: أَمْ حَسِبَ الَّذِینَ فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ أَنْ لَنْ یُخْرِجَ الله أَضْغانَهُمْ.