آیه وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدِينَةِ رَجُلٌ يَسْعى قالَ يا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِينَ [20]
و مردى [با ايمان] از دورترين نقطه‌ی شهر باشتاب آمد، گفت: «اى قوم من! از فرستادگان [خدا] پيروى كنيد».
الصّادق ( لَقَدْ کَانَ مُؤْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ مُکَنَّعَ الْأَصَابِعِ فَکَانَ یَقُولُ هَکَذَا وَ یَمُدُّ یَدَیْهِ وَ یَقُولُ: یا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ.
امام صادق ( به خدا آن مردی که در سوره‌ی یس ستایش شده انگشتانش فلج مادرزاد بود. دستش را با همان انگشتان شل دراز می‌کرد و می‌گفت: یا قَوْمِ اتَّبِعُوا المُرْسَلِینَ.
الباقر ( عَنْ سَدِیرٍ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی‌جَعْفَرٍ (هَلْ یَبْتَلِی اللَّهُ الْمُؤْمِنَ فَقَالَ وَ هَلْ یَبْتَلِی إِلَّا الْمُؤْمِنَ حَتَّی إِنَّ صَاحِبَ یس قَالَ: یا لَیْتَ قَوْمِی یَعْلَمُونَ کَانَ مُکَنَّعاً قُلْتُ وَ مَا الْمُکَنَّعُ قَالَ کَانَ بِهِ جُذَامٌ.
امام باقر ( سدیر گوید: به امام باقر (عرض کردم: «آیا خداوند مؤمن را را می‌آزماید و به بلا گرفتار می سازد»؟ امام (فرمود: «و آیا غیر از مؤمن کسی آزموده می شود و به بلا گرفتار می آید؟ تا جائی که صاحب یس که گفت: ای کاش قوم من می‌دانستند. (یس/۲۶) «مکنّع» بوده است»، گفتم: «مکنّع» چیست»؟ گفت: «دچار جذام شده بود».
الباقر ( عَنْ نَاجِیَهًَْ قَالَ: قُلْتُ لِأَبِی جَعْفَرٍ (إِنَّ الْمُغِیرَهًَْ یَقُولُ إِنَّ الْمُؤْمِنَ لَا یُبْتَلَی بِالْجُذَامِ وَ لَا بِالْبَرَصِ وَ لَا بِکَذَا وَ لَا بِکَذَا فَقَالَ إِنْ کَانَ لَغَافِلًا عَنْ صَاحِبِ یَاسِینَ إِنَّهُ کَانَ مُکَنَّعاً ثُمَّ رُدَّ أَصَابِعُهُ فَقَالَ کَأَنِّی أَنْظُرُ إِلَی تَکْنِیعِهِ أَتَاهُمْ فَأَنْذَرَهُمْ ثُمَ عَادَ إِلَیْهِمْ مِنَ الْغَدِ فَقَتَلُوه.
امام باقر ( ناجیه گوید: به امام باقر (گفتم: «مغیره می گوید: همانا انسان مؤمن، به جذام و پیسی و غیره مبتلا نمی شود»، امام (فرمود: «گویا از صاحب یاسین که شَل و چلاغ بود غافل بوده است»، سپس امام (انگشتانش را برگرداند و فرمود: «گویی اکنون به دست شَل او نگاه می کنم هنگامی که به سوی قوم خویش آمد و آنان را بیم داد سپس روز بعد به سویشان بازگشت پس او را به قتل رساندند».
ابن‌عبّاس ( وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعی وَ کَانَ إسْمُهُ حَبِیبَ النَّجَّار.
ابن‌عبّاس ( وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعی و به قول ابن‌عبّاس (و گروهی از مفسّران نامش حبیب نجّار بود.
الرّسول ( الصِّدِّیقُونَ ثَلَاثَهًٌْ حَبِیبٌ النَّجَّارُ مُؤْمِنُ آلِ یس الَّذِی قَالَ یا قَوْمِ اتَّبِعُوا الْمُرْسَلِینَ وَ حِزْقِیلُ مُؤْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ الَّذِی قَالَ أَ تَقْتُلُونَ رَجُلًا أَنْ یَقُولَ رَبِّیَ اللهُ وَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِبٍ (وَ هُوَ أَفْضَلُهُم.
پیامبر ( صدیقین سه نفر هستند: «حبیب نجّار، مؤمن آل یاسین که میگوید: یا قَوْمِ اتَّبِعُوا المُرْسَلِینَ از کسانی پیروی کنید که از شما مزدی نمی‌خواهند و آنان هدایت یافتگانند؛ حزقیل، مؤمن آل فرعون؛ آیا می‌خواهید مردی را بکشید به خاطر اینکه میگوید: پروردگار من «الله» است. (غافر/۲۸). علیّ‌بن‌ابی‌طالب (که او از همه آنان برتر است».
الرّسول ( ثَلَاثَهًٌْ لَمْ یَکْفُرُوا بِالْوَحْیِ طَرْفَهًَْ عَیْنٍ مُؤْمِنُ آلِ یس وَ عَلِیُّ بْنُ أَبِی طَالِبٍ (وَ آسِیَهًُْ امْرَأَهًُْ فِرْعَوْنَ.
پیامبر ( سه نفر بودند که حتّی برای یک لحظه، وحی را انکار نکردند: مؤمن آل یاسین، علیّ‌بن‌ابی‌طالب (آسیه همسر فرعون.
العسکری ( فَإِنَّ شِیعَتَنَا الْخُلَّصَ حِزْبِیلُ الْمُؤْمِنُ مُؤْمِنُ آلِ فِرْعَوْنَ وَ صَاحِبُ یس الَّذِی قَالَ اللَّهُ تَعَالَی وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعی وَ سَلْمَانُ (وَ أَبُوذَرٍّ (وَ الْمِقْدَادُ وَ عَمَّار.
امام عسکری ( شیعه‌ی خالص ما حزبیل مؤمن، همان مؤمن آل فرعون و صاحب یس است که خداوند متعال می‌فرماید: وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا المَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعی و همچنین سلمان (و ابوذر (و مقداد (و عمّار (از شیعیان ما هستند.
الصّادق ( وَصِیَّتُهُ (لِعَبْدِاللَّهِ‌بْنِ‌جُنْدَبٍ رُوِیَ أَنَّهُ (قَالَ: یَا عَبْدَ اللَّه إِنَّمَا شِیعَتُنَا یُعْرَفُونَ بِخِصَالٍ شَتَّی بِالسَّخَاءِ وَ الْبَذْلِ لِلْإِخْوَانِ وَ بِأَنْ یُصَلُّوا الْخَمْسِینَ لَیْلًا وَ نَهَاراً شِیعَتُنَا لَا یَهِرُّونَ هَرِیرَ الْکَلْبِ وَ لَا یَطْمَعُونَ طَمَعَ الْغُرَابِ وَ لَا یُجَاوِرُونَ لَنَا عَدُوّاً وَ لَا یَسْأَلُونَ لَنَا مُبْغِضاً وَ لَوْ مَاتُوا جُوعاً شِیعَتُنَا لَا یَأْکُلُونَ الْجِرِّیَّ وَ لَا یَمْسَحُونَ عَلَی الْخُفَّیْنِ وَ یُحَافِظُونَ عَلَی الزَّوَالِ وَ لَا یَشْرَبُونَ مُسْکِراً قُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاکَ فَأَیْنَ أَطْلُبُهُمْ قَالَ (عَلَی رُءُوسِ الْجِبَالِ وَ أَطْرَافِ الْمُدُنِ وَ إِذَا دَخَلْتَ مَدِینَهًًْ فَسَلْ عَمَّنْ لَا یُجَاوِرُهُمْ وَ لَا یُجَاوِرُونَهُ فَذَلِکَ مُؤْمِنٌ کَمَا قَالَ اللَّهُ وَ جاءَ مِنْ أَقْصَا الْمَدِینَةِ رَجُلٌ یَسْعی وَ اللَّهِ لَقَدْ کَانَ حَبِیبَ النَّجَّارِ وَحْدَهُ.
امام صادق ( «پسر جندب! جز این نیست که شیعیان ما به چند ویژگی و خصلت شناخته می‌شوند: سخاوت، بخشش به برادران، خواندن پنجاه رکعت نمازهای شبانه روز؛ شیعیان ما همچون‌زوزه سگ جیغ نمی‌کشند، و همچون کلاغ طمع نمی‌ورزند، و با دشمنان ما همسایگی نمی‌کنند، هرگز دست نیاز به سوی آنان، هر چند که از گرسنگی بمیرند، دراز نمی‌کنند؛ شیعیان ما «مارماهی» نمی‌خورند، و بر روی کفش مسح نمی‌کشند، و بر ادای نماز ظهر مواظبت نمی‌کنند، و نوشیدنی مست‌کننده نمی‌نوشند». پرسیدم: «فدایت گردم، آنان را [با این خصوصیّات] در کجا جویم»؟! فرمود: «بر سر کوه‌ها و اطراف شهرها؛ چون به شهری وارد شدی سراغ کسانی را بگیر که هیچ آمیزشی بین آنان و مردم نباشد، این همان مؤمن است، همچنان که خداوند فرموده است: وَ جاءَ رَجُلٌ مِنْ أَقْصَی المَدِینَةِ یَسْعی به خدا سوگند [آن مرد] فقط حبیب نجّار بود و بس».