آیه ۶۵ - سوره یس

امام صادق ( درباره‌ی شهادت دست و پا در قرآن آیه فرستاده و در آن از تضییع امر خداوند به‌وسیله‌ی دست و پا سخن گفته است. در آیه‌ی شریفه فرموده است: الْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلی أَفْواهِهِمْ وَ تُکَلِّمُنا أَیْدِیهِمْ وَ تَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ؛ و این هم واجبات پا بود که خداوند برای آن گذاشته و باید به آن عمل کنند و همین عمل خود از ایمان می‌باشد.

امام علی ( در کتاب تفسیر نعمانی آمده است: خدای تعالی آنچه را که بر گوش و چشم و فرج واجب نمود در یک آیه مرتّب نموده و فرموده است: شما اگر گناهانتان را مخفی می‌کردید نه به خاطر این بود که از شهادت گوش و چشم‌ها و پوست‌های تنتان بیم داشتید، بلکه شما گمان می‌کردید که خداوند بسیاری از اعمالی را که انجام می‌دهید نمی‌داند!. (فصلت/۲۲). و خداوند می‌فرماید: شما اگر گناهانتان را مخفی می‌کردید نه بخاطر این بود که از شهادت گوش‌ها و چشم‌ها و پوست‌های تنتان بیم داشتید [زیرا باور نمی‌داشتید آن‌ها به سخن درآیند]، بلکه شما گمان می‌کردید که خداوند بسیاری از اعمالی را که [پنهانی] انجام می‌دهید نمی‌داند. منظور از پوست‌ها در اینجا فرج‌ها است. همچنین خدای تعالی فرمود: از آنچه به آن آگاهی نداری، پیروی مکن؛ چرا که گوش و چشم و دل، همه مسؤولند. (اسراء/۳۶). سپس خداوند سبحان خبر داد که پاها از اعضا و جوارحی است که روز قیامت، زمانی‌که از آن خواسته می‌شود که سخن بگوید، [بر اعمال انسان] شهادت می‌دهد با این سخنش: أَلْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلی أَفْواهِهِمْ وَ تُکَلِّمُنا أَیْدِیهِمْ وَ تَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُونَ.

علیّ‌بن‌ابراهیم ( این آیه در مورد گروهی نازل شده است که [در روز قیامت] اعمالشان بر آن‌ها عرضه می‌شود؛ پس آن را انکار می‌کنند و می‌گویند هیچ‌یک از این کارها را ما انجام نداده‌ایم؛ در نتیجه ملائکه‌ای که اعمالشان را نوشته‌اند، علیه آن‌ها شهادت می‌دهند. امام صادق (فرمود: «به خداوند می‌گویند: «پروردگارا! این‌ها ملائکه‌ی تو هستند که به نفع تو شهادت می‌دهند». سپس به خداوند سوگند یاد می‌کنند که هیچ‌یک از آن کارها را انجام نداده‌اند و آن سخن خداوند است: [به خاطر بیاورید] روزی را که خداوند همه‌ی آن‌ها را برمی‌انگیزد، آن‌ها برای خدا نیز سوگند [دروغ] یاد می‌کنند همان‌گونه که [امروز] برای شما سوگند یاد می‌کنند. (مجادله/۱۸). و آن‌ها کسانی هستند که حقّ امیرالمؤمنین (را غصب کردند. دراین‌هنگام خداوند بر دهان‌هایشان مهر می‌زند و اعضای بدنشان سخن می‌گوید؛ پس گوش به آنچه از حرام‌های خدا شنیده شهادت می‌دهد و چشم به آنچه از حرام‌های خدا نگاه کرده شهادت می‌دهد و دو دست به آنچه برداشته‌اند شهادت می‌دهند و دو پا به آنچه در حرام‌های خدا کوشیده‌اند شهادت می‌دهند و فرج به آنچه از حرام‌های خدا مرتکب شده شهادت می‌دهد. سپس خداوند زبان‌هایشان را به سخن آورد؛ پس آن‌ها به پوست‌هایشان می‌گویند: چرا برضدّ ما گواهی‌دادید؟! می‌گویند: همان خدایی که هر موجودی را به سخن درآورده ما را گویا ساخته [تا حقایق را بازگو کنیم]؛ و او شما را نخستین‌بار آفرید، و به‌سوی او بازگردانده می‌شوید. شما اگر گناهانتان را مخفی می‌کردید. (فصلت/۲۲). یعنی از خداوند نه به خاطر این بود که از شهادت گوش‌ها و چشم‌ها و پوست‌های تنتان پوست‌ها، فرج‌ها هستند بیم داشتید [زیرا باور نمی‌داشتید آن‌ها به سخن درآیند]، بلکه شما گمان می‌کردید که خداوند بسیاری از اعمالی را که [پنهانی] انجام می‌دهید نمی‌داند. (فصلت/۲۲).

پیامبر ( ای پسر مسعود! بر تو باد به نگهداری زبانت زیرا که خدای تعالی می‌فرماید: الْیَوْمَ نَخْتِمُ عَلی أَفْواهِهِمْ وَ تُکَلِّمُنا أَیْدِیهِمْ وَ تَشْهَدُ أَرْجُلُهُمْ بِما کانُوا یَکْسِبُون.