آیه ۷۱ - سوره اسراء

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- جابر گوید: امام باقر (علیه السلام) فرمود: هنگامی‌که یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ نازل شد مسلمانان گفتند: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! آیا تو امام همه‌ی مردم نیستی»؟ پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «من پیامبر (صلی الله علیه و آله) و فرستاده‎ی خدا به‌سوی همه‎ی مردم هستم، امّا بعد از من مردم از سوی خدا، از اهل بیت من امامانی خواهند داشت که در میان مردم خواهند آمد و تکذیب می‌شوند و سردمداران کفر و طرفداران آن‌ها، به این امامان ظلم خواهند کرد، هرکس با آن‌ها دوستی‌کند و ولایت آن‌ها را بپذیرد و پیرو آن‌ها باشد، او از من است، همراه من خواهد بود و مرا ملاقات خواهد کرد امّا هرکس به آن‌ها ظلم کند و آن‌ها را تکذیب نماید، از من و همراه من نخواهد بود و من از او بیزارم».

امام صادق (علیه السلام)- یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ، فرمود: [هر گروه را] با کسی که از او در دنیا پیروی می‌کردند [فرا می‌خوانند]، امام علی (علیه السلام) با [مردمِ] دورانی که در آن زندگی می‌کرد، امام حسن (علیه السلام) با [مردمِ] دورانی که در آن زندگی می‌کرد و امام حسین (علیه السلام) با [مردمِ] دورانی‌که در آن زندگی می‌کرد فرا خوانده می‌شوند و [در ادامه] امام صادق (علیه السلام) تک‌تکِ امامان (را برشمرد و آنگاه فرمود: رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرموده: «کسی که بمیرد و امام زمانش را نشناسد به مرگِ جاهلیّت از دنیا رفته است».

امام صادق (علیه السلام)- یعقوب‌بن شعیب گوید: از امام صادق (علیه السلام) درباره‌ی آیه: یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ پرسیدم. فرمود: «خداوند هر نسل از این امّت را با رهبر و امامش فرا می‌خواند». عرض کردم: «یعنی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) با نسل خود و علی (علیه السلام) همراه با نسل خود و حسن (علیه السلام) با نسل خود و حسین (علیه السلام) نسل خود و هر امامی همراه با نسلی که در میان آن‌ها کشته شده است»؟ فرمود: «آری»!

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- از امام رضا (علیه السلام) روایت است: پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: هر قومی را به‌وسیله‌ی امام زمانش می‌خوانند و از کتاب خداوند و سنّت پیغمبرش سؤال می‌کنند. فرمود: «ای علی (علیه السلام)! تو آقای مسلمانان و امام متّقیان و پیشوای روسفیدان و بزرگ پرهیزگاران هستی».

امام صادق (علیه السلام)- عمار ساباطی گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: زمین هرگز از امامی که حلال خدا را حلال‌کند و حرام خدا را حرام، خالی نمی‌شود و این معنی کلام خداوند است که می‌فرماید: یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُنَاسٍ بِإِمَامِهِمْ. پس فرمود: پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرموده است: «هرکس بمیرد بدون اینکه امام خود را بشناسد، به مرگ جاهلیّت از دنیا رفته است». حاضران از تعجّب گردن کشیدند و چشم گرد کردند، امام (علیه السلام) فرمود: «منظور، جاهلیّت جُهَلاء نیست». وقتی از نزد امام (علیه السلام) خارج شدیم، سلیمان به ما گفت: «به‌خدا سوگند! منظور امام (علیه السلام) همان جاهلیّت جُهَلاء بود، امّا وقتی امام (علیه السلام) تعجّب شما را دید که گردن کشیدید و چشم گرد کردید، به شما چنان فرمود».

امام صادق (علیه السلام)- بشیر روغن‌فروش گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: به‌خدا سوگند! شما بر دین خدا هستید. سپس تلاوت فرمود: یَوْمَ نَدْعُوا کُلَّ أُناسٍ بِإِمامِهِمْ آنگاه فرمود: «علی (علیه السلام) امام ماست و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نیز امام ماست. چه‌بسا پیشوایی که روز قیامت یاران خود را لعنت می‌کند و یارانش نیز به او لعنت می‌فرستند. ما فرزندان محمّد (صلی الله علیه و آله) هستیم و مادرمان فاطمه (سلام الله علیها) است».

ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وقتی روز قیامت فرارسد خداوند آن امامان هادی و روشنگران تاریکی‌ها و اسوه‌های پرهیزکاری و تقوا، امیرالمؤمنین، حسن و حسین (را می‌آورد و سپس به آن‌ها گفته می‌شود: «شما و شیعیانتان از پل صراط بگذرید و بی‌حساب وارد بهشت شوید»، سپس امامان و رهبران فِسق و پلیدی را که به‌خدا سوگند! یزید یکی از آن‌هاست، می‌آورند و به او گفته می‌شود: «دست یارانت را بگیر و بی‌حساب به جهنّم بروید».

امام صادق (علیه السلام)- هرکس در دنیا برای خود امامی اتّخاذ می‌کند و هنگامی‌که وارد محشر می‌شود آن امام و مأموم یکدیگر را لعنت می‌کنند جز شما و کسانی که مانند شما باشند.

امام عسکری (علیه السلام)- ابوهاشم پس از اینکه کرامتی از امام عسکری (علیه السلام) بیان کرد، گفت: من [بعد از دیدن این کرامت] در دلم در مورد بزرگی آنچه خداوند به آل محمّد (عنایت فرموده اندیشیده و به گریه افتادم. امام عسکری (علیه السلام) نگاهی به من کرده و فرمود: «حقیقت بزرگ‌تر از آن است که تو پیرامون مقام و منزلت آل محمّد (با خودت اندیشیدی، بنابراین خداوند را بر این نعمت که تو را درآویخته به ریسمان ایشان قرار داده، سپاسگزار باش! تا در قیامت با ایشان فرا خوانده شوی، روزی‌که هر گروهی با پیشوایشان خوانده می‌شوند، [بِدان‌که] تو عاقبت به خیر هستی».

امام سجّاد (علیه السلام)- خدایا! تو دین خود را در هر زمان به امامی تأیید کردی، که او را علمی برای بندگانت و چراغی در شهرهایت قرار دادی، و این پس از آن بود که رشته او را به رشته عنایات خویش پیوستی، و او را وسیله‌ی دست یافتن به رضوان خود ساختی، و فرمانبرداری از او را واجب و نافرمانیش را ممنوع شمردی، و فرمان دادی که به اوامر او گردن نهند و از آنچه نهی کند دست باز دارند، و هیچ کس براو پیشی نجوید و از او دور نیفتد.