آیه وَ لاتَقْتُلُوا أَوْلادَكُمْ خَشْيَةَ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِيّاكُمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ كانَ خِطْأً كَبِيراً ً [31]
و فرزندانتان را از ترس فقر، به قتل نرسانيد، ما آنها و شما را روزى مىدهيم. به يقين كشتن آنها گناه بزرگى است!
الصّادق ( عَنْ إِسْحَاقَبْنِعَمَّارٍ عَنْ أَبِیعَبْدِ اللَّهِ (قَال الْحَاجُّ لَا یُمْلِقُ أَبَداً قَالَ قُلْتُ وَ مَا الْإِمْلَاقُ قَالَ الْإِفْلَاسُ ثُمَّ قَالَ وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَکُمْ مِنْ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِیَّاکُمْ.
امام صادق (علیه السلام)- اسحاقبنعمار گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: «حاجی هرگز دچار املاق نمیشود». پرسیدم: «املاق یعنی چه»؟ فرمود: «یعنی افلاس و فقر»، سپس فرمود: وَ لاَ تَقْتُلُواْ اولادکُمْ خَشْیَةَ إِمْلاقٍ نَّحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِیَّاکُم.
علیبنإبراهیم ( وَ قَوْلُهُ وَلاتَقْتُلُوا أَوْلادَکُمْ خَشْیَةَ إِمْلاقٍ یَعْنِی مَخَافَهًَْ الفَقْرِ وَ الْجُوعِ.
علیّبنابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ لاَ تَقْتُلُواْ اولادکُمْ خَشْیَةَ إِمْلاقٍ؛ یعنی از ترس فقر و گرسنگی.
الباقر ( ثُمَّ بَعَثَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مُحَمَّداً (وَ هُوَ بِمَکَّهًَْ عَشْرَ سِنِینَ فَلَمْ یَمُتْ بِمَکَّهًَْ فِی تِلْکَ الْعَشْرِ سِنِینَ أَحَدٌ یَشْهَدُ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ أَنَّ مُحَمَّداً رَسُولُ اللَّهِ إِلَّا أَدْخَلَهُ اللَّهُ الْجَنَّهًَْ بِإِقْرَارِهِ وَ هُوَ إِیمَانُ التَّصْدِیقِ وَ لَمْ یُعَذِّبِ اللَّهُ أَحَداً مِمَّنْ مَاتَ وَ هُو مُتَّبِعٌ لِمُحَمَّدٍ (عَلَی ذَلِکَ إِلَّا مَنْ أَشْرَکَ بِالرَّحْمَنِ وَ تَصْدِیقُ ذَلِکَ أَنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْزَلَ عَلَیْهِ فِی سُورَهًِْ بَنِی إِسْرَائِیلَ بِمَکَّهًَْ وَ قَضی رَبُّکَ أَلَّا تَعْبُدُوا إِلَّا إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً إِلَی قَوْلِهِ تَعَالَی إِنَّهُ کانَ بِعِبادِهِ خَبِیراً بَصِیراً أَدَبٌ وَ عِظَهًٌْ وَ تَعْلِیمٌ وَ نَهْیٌ خَفِیفٌ وَ لَمْ یَعِدْ عَلَیْهِ وَ لَمْ یَتَوَاعَدْ عَلَی اجْتِرَاحِ شَیْءٍ مِمَّا نَهَی عَنْهُ وَ أَنْزَلَ نَهْیاً عَنْ أَشْیَاءَ حَذَّرَ عَلَیْهَا وَ لَمْ یُغَلِّظْ فِیهَا وَ لَمْ یَتَوَاعَدْ عَلَیْهَا وَ قَالَ وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَکُمْ خَشْیَهًَْ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِیَّاکُمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ کانَ خِطْأً کَبِیرا.
امام باقر (علیه السلام)- بعد از آنکه خداوند محمّد (صلی الله علیه و آله) را در مکّه به رسالت مبعوث کرد و تا مدّت ده سال اعتقاد پیروان حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) این بود که خداوند یکی است و شریکی ندارد و اینکه محمّد (صلی الله علیه و آله) رسول او میباشد، هرکس به این دو اعتقاد داشت و از دنیا میرفت وارد بهشت میشد و همهی پیروان محمّد (صلی الله علیه و آله) که به این عقیده مردند از پیروان او بهحساب میآیند، مگر آنهایی که مشرک مرده باشند. گواه براینمطلب این است که خداوند عزّوجلّ در سورهی بنیاسرائیل که در مکّه فرود آمده فرموده است: وَ قَضی رَبُّکَ أَلاَّ تَعْبُدُوا إِلاَّ إِیَّاهُ وَ بِالْوالِدَیْنِ إِحْساناً إِمَّا یَبْلُغَنَّ عِنْدَکَ الْکِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ کِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفٍّ وَ لا تَنْهَرْهُما وَ قُلْ لَهُما قَوْلاً کَریماً در اینجا فقط به موعظه و نصیحت و تعلیم و نهی خفیفی اکتفاء کرده است و برای کسانی که مرتکب منهیّات میشوند وعده و وعیدی در نظر گرفته نشده است. درجایی دیگر از کاری نهی کرده و تحذیر نموده ولی شدّت عمل به خرج نداده است و تهدید به عذاب هم ننموده، و خداوند در قرآن فرموده است: وَ لا تَقْتُلُوا أَوْلادَکُمْ خَشْیَةَ إِمْلاقٍ نَحْنُ نَرْزُقُهُمْ وَ إِیَّاکُمْ إِنَّ قَتْلَهُمْ کانَ خِطْأً کَبیرا.