آیه ۶۵ - سوره اسراء

امام صادق (علیه السلام)- محمّدبن‌سلیمان از پدرش نقل می‌کند: خدمت حضرت صادق (علیه السلام) بودم که ابوبصیر وارد شد درحالی‌که نفسش گرفته بود وقتی به‌جای خود نشست حضرت (علیه السلام) فرمود: «ای ابومحمّد! این نفس تند از چیست»؟ عرض کرد: «فدایت شوم، ای پسر پیامبر (صلی الله علیه و آله)! پیر شدم و استخوانم نازک گردیده و مرگم نزدیک است با اینکه نمی‌دانم کار آخرتم چه می‌شود و وضعم آنجا چگونه است»؟ حضرت (علیه السلام) فرمود: «ای ابومحمّد تو هم این حرف را می‌زنی». عرض کرد: «قربانت گردم! چگونه این حرف را نگویم و سخنی [گله‌آمیز] گفت». حضرت (علیه السلام) فرمود: «ای ابومحمّد! خداوند شما را در کتاب خویش یاد فرموده آنجا که می‌گوید: درحالی‌که همه برابرند، و بر تخت‌ها رو به روی یکدیگر قرار دارند. (حجر/۴۷) به خدا از این آیه غیر شما را اراده نفرموده است. ای ابومحمّد! آیا شاد شدی»؟ گوید عرض کردم: «فدایت شوم! بیش از این بفرمایید». فرمود: «باز خدا شما را در کتاب خود یاد کرده وقتی به شیطان می‌فرماید: إِنَّ عِبادِی لَیْسَ لَکَ عَلَیْهِمْ سُلْطانٌ به‌خدا از این آیه نیز غیر از امامان و شیعیان آن‌ها را اراده نکرده است پس شاد شدی»؟

امام صادق (علیه السلام)- جعفربن محمد خزاعی از پدرش نقل می‌کند: شنیدم امام صادق (علیه السلام) در بیان حدیث غدیرخم می‌فرمود: وقتی پیامبر (صلی الله علیه و آله) هرآنچه را که باید، درباره‌ی علی (علیه السلام) فرمود و او را میان مردم برپا کرد، ابلیس فریاد بلندی کشید و همه‌ی عفریت‌ها را جمع کرد و گفتند: «سرور ما! علّت این فریاد چیست»؟ گفت: «وای بر شما! امروز همانند روز عیسی (علیه السلام) است. به‌خدا سوگند که مردم را نسبت به [حق] او گمراه خواهم کرد». و آن حضرت (علیه السلام) فرمود: «پس این آیه از قرآن نازل شد؛ [آری] بیقین، ابلیس گمان خود را درباره‌ی آن‌ها محقّق یافت که همگی از او پیروی کردند جز گروه اندکی از مؤمنان!. (سبأ/۲۰) ابلیس فریاد بلندی کشید و عفریت‌ها نزد او بازگشتند. گفتند: «سرور ما! دوباره چرا فریاد کشیدید»؟ گفت: «وای بر شما! خداوند سخن مرا در قرآن حکایت کرده است و بر او نازل شد: [آری] بیقین، ابلیس گمان خود را درباره‌ی آن‌ها محقّق یافت که همگی از او پیروی کردند جز گروه اندکی از مؤمنان!. (سبأ/۲۰) پس سرش را به آسمان بلند کرد و گفت به عزّت و جلال تو سوگند! که آن گروه را نیز به دیگران ملحق خواهم کرد». فرمود: پیامبر (صلی الله علیه و آله) فرمود: «بسم‌الله الرحمن الرحیم إِنَّ عِبَادِی لَیْسَ لَکَ عَلَیْهِمْ سُلْطَانٌ، ابلیس فریاد بلندی کشید و عفریت‌ها نزد او آمدند و گفتند: «ای بزرگ ما و سرور ما! سوّمین فریاد برای چه بود»؟ گفت: «به خدا به‌خاطر یاران و اصحاب علی (علیه السلام) بود. ولی پروردگارا! به عزّت و جلالتت سوگند که گناهان را برای آن‌ها زینت خواهم داد تا آن‌ها را دشمن تو بکنم». امام صادق (علیه السلام) فرمود: «قسم به آن که محمّد (صلی الله علیه و آله) را به حق مبعوث کرده است! ابلیس‌ها و عفریته‌ها بیشتر از آنکه مگس بر روی گوشت بنشیند، در اطراف مؤمن جمع می‌شوند، امّا مؤمن سخت‌تر از کوه است؛ زیرا کوه را می‌توان با تیشه زد و آن را تراشید، ولی نمی‌توان از دین مؤمن کاست».