آیه وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَ قُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّيانِي صَغِيراً [24]
و پر و بال تواضع خويش را از روى محبّت و لطف، در برابر آنان فرود آر و بگو: پروردگارا! همان‌گونه كه آن‌ها مرا در كودكى تربيت كردند، مشمول رحمتشان قرارده.
الصّادق ( عن أَبِی‌وَلَّادٍ الْحَنَّاطِ قَالَ سَأَلْتُ أَبَاعَبْداللَّهِ (عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عزّوجلّ ... وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ قَالَ لَا تَمْلَأُ عَیْنَیْکَ مِنَ النَّظَرِ إِلَیْهِمَا إِلَّا بِرَحْمَهًٍْ وَ رِقَّهًٍْ وَ لَا تَرْفَعْ صَوْتَکَ فَوْقَ أَصْوَاتِهِمَا وَ لَا یَدَکَ فَوْقَ أَیْدِیهِمَا وَ لَا تَقَدَّمْ قُدَّامَهُمَا.
امام صادق (علیه السلام)- ابوولاد حناط گوید: از امام صادق (علیه السلام) در مورد آیه: وَ اخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ پرسیدم. فرمود: «هر زمانی‌که نظر بر آن‌ها می‌کنی نظرت از روی رحمت و مهربانی باشد و نه صدای خود را بالای صدای ایشان بلند گردان و نه دست خویش را بالای دست آنان و [هنگام راه رفتن] پیش از ایشان راه مرو».