آیه قُلْ لَوْ أَنْتُمْ تَمْلِكُونَ خَزائِنَ رَحْمَةِ رَبِّي إِذاً لَأَمْسَكْتُمْ خَشْيَةَ الْإِنْفاقِ وَ كانَ الْإِنْسانُ قَتُوراً [100]
بگو: «اگر شما مالك خزاين رحمت پروردگار من بوديد. درآن صورت، [بهخاطر تنگنظرى] امساك مىكرديد، مبادا انفاق مايهی تنگدستى شما شود». و انسان تنگنظر است.
الباقر ( عَنْ أَبِیجَعْفَرٍ (فِی قَوْلِه ... قُلْ لَوْ أَنْتُمْ تَمْلِکُونَ الْآیَهًَْ قَالَ لَوْ کَانَتِ الْأَمْوَالُ بِیَدِ النَّاسِ لَمَا أَعْطَوُا النَّاسَ شَیْئاً مَخَافَهًَْ الْفَنَاءِ وَ کانَ الْإِنْسانُ قَتُوراً أَیْ بَخِیلا.
امام باقر (علیه السلام)- قُلْ لَوْ أَنْتُمْ تَمْلِکُونَ، اگر اموال و دارایی دنیا به دست مردم بود، از ترس فقر هیچچیزی به دیگری نمیداد. وَ کَانَ الإنسَانُ قَتُورًا یعنی بخیل.
السّجّاد ( دُعَاءُ الرِّزْقِ مَرْوِیٌّ عَنْ عَلِیبْنالحُسَیْن (اللَّهُمَّ سَأَلْتَ عِبَادَکَ قَرْضاً مِمَّا تَفَضَّلْتَ بِهِ عَلَیْهِمْ وَ ضَمِنْتَ لَهُمْ مِنْهُ خَلَفاً وَ وَعَدْتَهُمْ عَلَیْهِ وَعْداً حَسَناً فَبَخِلُوا عَنْکَ فَکَیْفَ بِمَنْ هُوَ دُونَکَ إِذَا سَأَلَهُمْ فَالْوَیْلُ لِمَنْ کَانَتْ حَاجَتُهُ إِلَیْهِمْ فَأَعُوذُ بِکَ یَا سَیِّدِی أَنْ تَکِلَنِی إِلَی أَحَدٍ مِنْهُمْ فَإِنَّهُمْ لَوْ یَمْلِکُونَ خَزَائِنَ رَحْمَتِکَ لَأَمْسَکُوا خَشْیَهًَْ الْإِنْفاقِ بِمَا وَصَفْتَهُمْ وَکانَ الْإِنْسانُ قَتُوراً.
امام سجّاد (علیه السلام)- دعای [افزایشِ] رزق و روزی که از امام سجّاد (علیه السلام) روایت است: «خدایا از بندگانت از آنچه بر آنها تفضّل نمودی، طلب قرض کردی، جایگزینش را برای آنها تضمین کردی، و وعده نیک به آنها دادی، ولی آنان از تو بخل ورزیدند پس چگونه با کسی که پایینتر از توست و از آنها درخواستی کند، رفتار میکنند، بر کسی که نیازش به آنها باشد، پناه میبرم به تو ای سرور من، از اینکه مرا به آنها واگذاری، به راستی که آنان اگر خزانههای رحمت تو را در اختیار داشتند از ترس هزینه کردن خودداری میکردند تا مبادا انفاق، مایهی تنگدستیشان شود، آنچنان که خود، ایشان را وصف کرده و فرمودی: وَ کانَ الْإِنْسانُ قَتُوراً».
إبنعباس ( وَ کانَ الْإِنْسانُ قَتُوراً أَیْ بَخِیلا.
ابنعبّاس (رحمة الله علیه)- کانَ الْإِنْسانُ قَتُوراً؛ یعنی انسان بخیل است.