آیه ۸۱ - سوره اسراء

امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)- خداوندا! مرا از چشمان دشمنانم پنهان کن و میان من و دوستانت جمع کن، و آنچه را به من وعده دادی محقّق گردان، و مرا در غیبتم حفظ کن تا آنکه به من اجازه‌ی آشکار شدن دهی. و به‌وسیله‌ی من واجبات و سنّت‌هایت را که از بین رفتند زنده گردان، گشایشم را نزدیک کن و راه نجاتم را آسان گردان و از سوی خودت برایم نیروی یاری‌کننده‌ای قرار بده، و پیروزی آشکاری برایم بگشا و مرا به راه مستقیم هدایت فرما و مرا از همه ستمگرانی که از آن‌ها می‌ترسم نگاه دار و مرا از دیدگان کینه‌توزان و دشمنان اهل بیت پیامبرت پنهان کن، تا بدی هیچ‌یک از آن‌ها به من نرسد. و هنگامی که به من اجازه آشکار شدن دادی مرا با سپاه خودت تأیید کن و پیروانم را برای یاری دینت مؤیّد بدار و آن‌ها در راه خودت تلاش‌گر قرار ده و بر کسانی که اراده‌ی بدی برای ما و آنان کرده‌اند پیروز گردان و مرا برای برپاداشتن حدودت موفق بدار و دربرابر کسانی که به حدود تو تجاوز نموده‌اند یاریم کن و حق را یاری فرما و باطل را نابود گردان. إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- [در روز فتح مکّه] شهر از سخن یاران رسول خدا (صلی الله علیه و آله) [که جملگی می‌گفتند]: جاءَ الحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً به لرزه درآمد.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- ابوهریره گوید: جابر (رحمة الله علیه) به من گفت: همراه پیامبر (صلی الله علیه و آله) وارد مکّه شدیم، حدود سیصدوشصت بت در خانه‌ی کعبه بود، پیامبر (صلی الله علیه و آله) به آن‌ها امر فرمود و همه واژگونه به زمین افتادند، برروی بام کعبه بتی بلند و بزرگ بود به نام هُبَل، پیامبر (صلی الله علیه و آله) به علی (علیه السلام) نگاه کرد و فرمود: «ای علی (علیه السلام)! آیا تو بر روی دوش من می‌روی یا من بر دوش تو بروم و هبل را از بام کعبه به زمین اندازم»؟ علی (علیه السلام) عرض کرد: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! البتّه که شما بر دوش من بروید». امام علی (علیه السلام) فرمود: «وقتی پیامبر (صلی الله علیه و آله) بر دوش من بالا رفت به‌خاطر سنگینی نبوّت نتوانستم او را نگه دارم»، عرض کردم: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! بهتر است من از دوش شما بالا بروم». پیامبر (صلی الله علیه و آله) خندید و پایین آمد و پشت خود را خم کرد من بر پشت او رفتم، سوگند بر آن که دانه را شکافت و نسیم را خلق کرد، اگر می‌خواستم درآن‌حال می‌توانستم آسمان را با دست خود بگیرم، سپس هبل را از بام کعبه به زمین انداختم و خداوند این آیه را نازل کرد: جاءَ الحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً.

امام علی (علیه السلام)- ابومریم ثقفی از امام علی (علیه السلام) روایت نمود: همراه رسول خدا (صلی الله علیه و آله) راه افتاده تا به کعبه رسیدیم، پس به من فرمود: «بنشین». من کنار کعبه نشستم، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بر روی شانه‌ی من رفت، پس فرمود: «برخیز». برخاستم و وقتی پیامبر (صلی الله علیه و آله) ضعف و ناتوانی من در حمل ایشان را دید فرمود: «بنشین». آنگاه پایین آمد و به من فرمود: «ای علی (علیه السلام)! تو بر روی شانه من برو». و من چنین کردم و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) از جا برخاست و ایستاد و من گمان می‌کردم اگر بخواهم می‌توانم به افق آسمان دست بزنم. پس بر روی خانه‌ی کعبه رفتم، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) عقب‌تر ایستاد و به من فرمود: «بت بزرگشان را بینداز». بتی از جنس مس که با میخ‌های آهنین به زمین میخ‌کوب شده بود. پیامبر (صلی الله علیه و آله) به من فرمود: «آن را تکان بده»، من آن را تکان می‌دادم و پیامبر (صلی الله علیه و آله) آیه‌ی جَاء الحَقُّ وَزَهَقَ الْبَاطِلُ إِنَّ الْبَاطِلَ کَانَ زَهُوقًا، را تلاوت می‌فرمود. من آنقدر بت را تکان دادم تا از جا کنده شد، پیامبر (صلی الله علیه و آله) به من فرمود: «آن را پایین بینداز». بت را پایین انداختم و تکّه‌تکّه شد. از بام کعبه پایین آمدم و همراه پیامبر (صلی الله علیه و آله) روانه شدیم درحالی‌که می‌ترسیدم کسی از قریش یا دیگران در آن حال ما را ببیند.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- خطبه‌ی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) در روز عید غدیر: ای مردم! از علی (علیه السلام) غافل نشوید و از او دور نگردید و از پذیرش ولایتش سر باز نزنید، زیرا او کسی است که به حق راهنمایی کرده و خود عامل به آن است و باطل را نابود ساخته و از آن نهی میکند.

امام صادق (علیه السلام)- گناهی از تعدّی، تجاوز، و قطع رحم، سزاوارتر به شتاب در کیفر آن، در دنیا از طرف خدا پیش از آخرت نیست. إِنَّ الْباطِلَ کانَ زَهُوقاً.