آیه كُلّاً نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّكَ وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً [20]
هريك از اين دو گروه را [به‌اندازه‌ی شايستگى آن‌ها] از عطاى پروردگارت، بهره و كمك مى‌دهيم و عطاى پروردگارت هرگز [از كسى] منع نشده است.
علی‌بن‌إبراهیم ( کُلاًّ نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّکَ یَعْنِی مَنْ أَرَادَ الدُّنْیَا مِنَ الْآخِرَهًِْ وَ مَعْنَی نُمِدُّ أَیْ نُعْطِی وَ مَا کَانَ عَطاءُ رَبِّکَ مَحْظُوراً أَیْ مَمْنُوعاً.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- کُلاًّ نُّمِدُّ هَؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطَاءِ رَبِّکَ؛ یعنی هرکس که دنیا و آخرت را بخواهد. نُمِدُّ؛ یعنی عطا می‌کنیم. وَ مَا کَانَ عَطَاءُ رَبِّکَ مَحْظُورًا؛ یعنی ممنوع است.