آیه هُوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَ طَمَعاً وَیُنْشِىءُ السَّحَابَ الثِّقَالَ [12]
او کسى است که برق [و صاعقه] را به شما نشان مى‌دهد، که هم مایه‌ی بیم است و هم مایه‌ی امید؛ و ابرهاى سنگین بار ایجاد مى‌کند.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- هُوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَ طَمَعاً یَعْنِی یَخَافُهُ قَوْمٌ وَ یَطْمَعُ فِیهِ قَوْمٌ أَنْ یُمْطَرُوا وَ یُنْشِئُ السَّحابَ الثِّقالَ یَعْنِی یَرْفَعُهَا مِنَ الْأَرْض.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- هٌوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَ طَمَعاً؛ یعنی با دیدن برق بعضی می‌ترسند و بعضی نیز به طمع می‌افتند که باران ببارد وَ یُنْشِئُ السَّحابَ الثِّقالَ؛ یعنی ابرهای سنگین را از زمین بلند می‌کند.
الرّضا (علیه السلام)- هُوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفاً وَ طَمَعاً قَالَ خَوْفٌ لِلْمُسَافِرِ وَ طَمَعٌ لِلْمُقِیمِ.
امام رضا (علیه السلام)- هُوَ الَّذِی یُرِیکُمُ الْبَرْقَ خَوْفًا وَ طَمَعًا؛ بیم و هراس برای مسافر و امید برای آن کسی است که مُقیم است.
أمیرالمومنین (علیه السلام)- عَنْ مَسْعَدَهًَْ بْنِ صَدَقَهًَْ: عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام)، قَالَ:کَانَ عَلِیٌّ (علیه السلام) یَقُومُ فِی الْمَطَرِ أَوَّلَ مَا یَمْطُرُ حَتّی یَبْتَلَّ رَأْسُهُ وَ لِحْیَتُهُ وَ ثِیَابُهُ، فَقِیلَ لَهُ: یَا أَمِیرَ الْمُؤْمِنِینَ (علیه السلام)، الْکِنَّ الْکِنَ، فَقَالَ: إِنَ هذَا مَاءٌ قَرِیبُ الْعَهْدِ بِالْعَرْشِ، ثُمَّ أَنْشَأَ یُحَدِّثُ، فَقَالَ: إِنَّ تَحْتَ الْعَرْشِ بَحْراً فِیهِ مَاءٌ یُنْبِتُ أَرْزَاقَ الْحَیَوَانَاتِ، فَإِذَا أَرَادَ اللَّهُ عَزَّ ذِکْرُهُ أَنْ یُنْبِتَ بِهِ مَا یَشَاءُ لَهُمْ رَحْمَهًًْ مِنْهُ لَهُمْ أَوْحَی اللَّهُ إِلَیْهِ، فَمَطَرَ مَا شَاءَ مِنْ سَمَاءٍ إِلی سَمَاءٍ حَتّی یَصِیرَ إِلی سَمَاءِ الدُّنْیَا فِیمَا أَظُنُ فَیُلْقِیَهُ إِلَی السَّحَابِ، وَ السَّحَابُ بِمَنْزِلَهًِْ الْغِرْبَالِ، ثُمَّ یُوحِی إِلَی الرِّیحِ أَنِ اطْحَنِیهِ، وَ أَذِیبِیهِ ذَوَبَان الْمَاءِ، ثُمَّ انْطَلِقِی بِهِ إِلی مَوْضِعِ کَذَا وَ کَذَا، فَامْطُرِی عَلَیْهِمْ، فَیَکُونَ کَذَا وَ کَذَا عُبَاباً وَ غَیْرَ ذلِکَ، فَتَقْطُرُ عَلَیْهِمْ عَلَی النَّحْوِ الَّذِی یَأْمُرُهَا بِهِ، فَلَیْسَ مِنْ قَطْرَهًٍْ تَقْطُرُ إِلَّا وَ مَعَهَا مَلَکٌ حَتی یَضَعَهَا مَوْضِعَهَا، وَ لَمْ یَنْزِلْ مِنَ السَّمَاءِ قَطْرَهًٌْ مِنْ مَطَرٍ إِلَّا بِعَدَدٍ مَعْدُودٍ، وَ وَزْنٍ مَعْلُومٍ إِلَّا مَا کَانَ مِنْ یَوْمِ الطُّوفَانِ عَلی عَهْدِ نُوحٍ (علیه السلام)؛ فَإِنَّهُ نَزَلَ مَاءٌ مُنْهَمِرٌ بِلَا وَزْنٍ وَ لَا عَدَد.
امام علی (علیه السلام)- مسعده‌بن‌صدقه گوید: امام صادق (علیه السلام) فرمود: امام علی (علیه السلام) وقتی‌که باران شروع به باریدن می‌کرد، زیر آن می‌رفت، به‌طوری‌که سر و ریش و لباس ایشان خیس می‌شد. به ایشان گفته می‌شد: «ای امیرالمؤمنین (علیه السلام)! به سرپناه تشریف ببرید، به سرپناه». امام (علیه السلام) می‌فرمود: «این آب باران به عرش و تخت خدایی نزدیک‌بوده و فرود آمده است». سپس می‌فرمود: «در زیر عرش الهی دریایی وجود دارد که روزی حیوانات را می‌رویاند و هر وقت خداوند عزّوجلّ از روی لطف و رحمت، اراده فرماید که با آن آب چیزی برای آنان بروید، به آن دریا وحی می‌کند و هرچقدر بخواهد باران را از آسمانی به آسمان دیگر نازل‌می‌کند تا به آسمان دنیا می‌رسد و [به گمان من] آن آب را در آسمان دنیا در ابری قرارداده و ابر به‌منزله‌ی غربال است. پس خداوند به باد وحی می‌نماید که آن ابر را خردکرده و ذوب نماید و به‌صورت آب درآورد. سپس به فلان مکان ببرد و بر سر آنان ببارد. مقداری از باران آن ابر به تگرگ و غیر تگرگ تبدیل می‌شود و همان‌گونه که خداوند به آن فرمان‌داده، بر سر آنان می‌ریزد. همراه با هر قطره‌ای از باران، فرشته‌ای است که مواظب است آن قطره در همان جایی که باید، فرود آید. هر قطره بارانی که از آسمان می‌بارد، شماره و وزن معلومی دارد، مگر در طوفانی که در روزگار نوح (علیه السلام) وجود داشت. در آن طوفان، باران، بی‌حساب و بی‌اندازه فرود آمد».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ السَّحَابَ غَرَابِیلَ لِلْمَطَرِ هِیَ تُذِیبُ الْبَرَدَ حَتَّی یَصِیرَ مَاءً لِکَیْ لَا یَضُرَّ شَیْئاً یُصِیبُهُ وَ الَّذِی تَرَوْنَ فِیهِ مِنَ الْبَرَدِ وَ الصَّوَاعِقِ نَقِمَهًٌْ مِنَ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یُصِیبُ بِهَا مَنْ یَشَاءُ مِنْ عِبَادِه.
پیامبر (صلی الله علیه و آله)- پروردگار متعال ابرها را به‌عنوان غربال باران قرارداده و تگرگ را ذوب می‌کند تا به آب تبدیل شود، برای آنکه مبادا به چیزی که برخورد می‌کند، ضرری وارد سازد. آن تگرگ‌ها و صاعقه‌هایی را که می‌بینید درحقیقت، نعمت و خشم خداوندند که هرکدام از بندگان را که بخواهد، دچار می‌کند.