آیه وَ كَذلِكَ أَنْزَلْناهُ حُكْماً عَرَبِيًّا وَ لَئِنِ اتَّبَعْتَ أَهْواءَهُمْ بَعْدَ ما جاءَكَ مِنَ الْعِلْمِ ما لَكَ مِنَ اللهِ مِنْ وَلِيٍّ وَ لا واقٍ [37]
همان‌گونه [كه به پيامبران پيشين كتاب آسمانى داديم،] بر تو نيز اين (قرآن) را بعنوان فرمان روشن و صريحى نازل كرديم؛ و اگر از هوس‌هاى آنان بعد از آنكه آگاهى براى تو آمده پيروى كنى، هيچ كس در برابر خدا، از تو حمايت و جلوگيرى نخواهد كرد.
الصّادقین (علیها السلام)- وَ الَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ یَفْرَحُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَیْکَ علی‌بن‌أبی‌طالب (علیه السلام).
امام باقر (علیه السلام) و امام صادق (علیه السلام)- وَ الَّذِینَ آتَیْناهُمُ الْکِتابَ یَفْرَحُونَ بِما أُنْزِلَ إِلَیْکَ؛ امیرالمؤمنین علی‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) است.
الباقر (علیه السلام)- فَرِحُوا بِکِتَابِ اللَّهِ إِذَا تُلِیَ عَلَیْهِمْ وَ إِذَا تَلَوْهُ تُفِیضُ أَعْیُنُهُمْ دَمْعاً مِنَ الْفَزَعِ وَ الْحَزَنِ وَ هُوَ عَلِیُّ‌بْنُ‌أَبِی‌طَالِب (علیه السلام).
امام باقر (علیه السلام)- اگر کتاب خداوند بر آنان تلاوت شود، خوشحال گردند و خود چون آن آیه را تلاوت کنند، از هراس و اندوه، چشمانشان آکنده از اشک شود. مقصود، علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) است.