آیه ۱۴ - سوره رعد

امام باقر (علیه السلام)- مردی نزد پیامبر (صلی الله علیه و آله) آمده و به رسول خدا (صلی الله علیه و آله) عرض کرد: «ای رسول خدا (صلی الله علیه و آله)! امری عظیم را دیده‌ام». حضرت رسول (صلی الله علیه و آله) فرمود: «چه دیده‌ای»؟ عرض کرد: «بیماری داشتم که وصف آب چاهی در احقاف (شنزار) را برای او به میان آوردند که در منطقه‌ی برهوت وجود دارد و موجب شفای مریض می‌شود». آن مرد گفت: «من با خود مشک و قدحی برداشتم و به آن سوی رفتم تا از آب آن چاه بیرون بکشم و در مشک بریزم. ناگهان دیدم چیزی همانند زنجیر از آسمان فرود آمد و می‌گفت: «ای آنکه نامت را نمی‌دانم! به من آب بده، چیزی نمانده که هلاک شوم. سرم را بلند کردم و قدح را به سمت او بردم تا به او آب بدهم. ناگهان مردی را دیدم که بر گردنش زنجیری بود. چون خواستم تا قدح آب را به او برسانم، چنان از من گرفته شد و به بالا رفت که گویی به خورشید آویخت. سپس به سمت آب آمدم که مشکم را پر کنم، ناگهان آن فرد دوباره به سمت من پیش آمد و می‌گفت: «عطش، عطش مرا کشت، ای مرد به من مقداری آب بده. اکنون هلاک می‌شوم. کاسه را برداشتم که به او آب دهم، امّا چنان برگرفته شد و به فراز رفت که گویی به خورشید آویخت. برای بار سوّم، این موضوع تکرار شد. من برخاستم و مشک را پرکرده و محکم بستم و به او آب ندادم». رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «آن مرد، قابیل پسر آدم (علیه السلام) بود. همان که برادرش را کشت». خداوند دراین‌باره فرمود: وَ الَّذِینَ یَدْعُونَ مِن دُونِهِ لاَ یَسْتَجِیبُونَ لَهُم بِشَیْءٍ إِلاَّ کَبَاسِطِ کَفَّیْهِ إِلَی الْماء لِیَبْلُغَ فَاهُ وَ مَا هُوَ بِبَالِغِهِ وَ مَا دُعَاء الْکَافِرِینَ إِلاَّ فِی ضَلاَلٍ.

علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَمَا دُعَاء الْکَافِرِینَ إِلاَّ فِی ضَلاَلٍ؛ یعنی در بطلان.