آیه أَ وَ لَمْ يَرَوْا أَنّا جَعَلْنا حَرَماً آمِناً وَ يُتَخَطَّفُ النّاسُ مِنْ حَوْلِهِمْ أَ فَبِالْباطِلِ يُؤْمِنُونَ وَ بِنِعْمَةِ اللهِ يَكْفُرُونَ [67]
آيا نديدند كه ماحرم امنى[براى آن‌ها] قرار‌داديم درحالى‌كه مردم از اطراف آنان[در بيرون اين حرم] ربوده مى‌شوند؟! آيا به باطل ايمان مى‌آورند و نعمت خدا را كفران مى‌كنند؟!
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ هَارُونَ بْنِ خَارِجَهًَْ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُول: مَنْ دُفِنَ فِی الْحَرَمِ أَمِنَ مِنَ الْفَزَعِ الاکبر قُلْتُ لَهُ مِنْ بَرِّ النَّاسِ وَ فَاجِرِهِمْ قَالَ مِنْ بَرِّ النَّاسِ وَ فَاجِرِهِمْ.
امام صادق (علیه السلام)- هارون‌بن‌خارجه گوید: از امام صادق (علیه السلام) شنیدم که می‌فرمود: «آن کس که در حرم دفن شود خواه از نیکان باشد و خواه از تبهکاران؛ از هول بزرگ محشر ایمن خواهد بود».
الصّادق (علیه السلام)- مَنْ مَاتَ مُحْرِماً بَعَثَهُ اللَّهُ مُلَبِّیاً.
امام صادق (علیه السلام)- هرکس در حال احرام حج یا احرام عمره بمیرد، خداوند روز قیامت او را درحالی برمی‌انگیزد که زبانش ذکر تلبیه (لبیک اللهم لبیک...) می‌گوید.
الصّادق (علیه السلام)- مَنْ مَاتَ فِی أَحَدِ الْحَرَمَیْنِ بَعَثَهُ اللَّهُ مِنَ الامنین وَ مَنْ مَاتَ بَیْنَ الْحَرَمَیْنِ لَمْ یُنْشَرْ لَهُ دِیوَانُ.
امام صادق (علیه السلام)- کسی که در یکی از دو حرم]واقع در مکّه[از دنیا برود، خداوند او را در زمره آمنین قرار می‌دهد. و آنکه در میان دو حرم بمیرد، نامه‌ی عملی برای او گسترده نمی‌شود؛ یعنی حسابش آسان خواهد بود.
الباقر (علیه السلام)- خَلَقَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَرْضَ کَرْبَلَاءَ قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ الْکَعْبَهًَْ بِأَرْبَعَهًٍْ وَ عِشْرِینَ أَلْفَ عَامٍ وَ قَدَّسَهَا وَ بَارَکَ عَلَیْهَا فَمَا زَالَتْ قَبْلَ خَلْقِ اللَّهِ الْخَلْقَ مُقَدَّسَهًًْ مُبَارَکَهًًْ وَ لَا تَزَالُ کَذَلِکَ حَتَّی یَجْعَلَهَا اللَّهُ أَفْضَلَ أَرْضٍ فِی الْجَنَّهًِْ وَ أَفْضَلَ مَنْزِلٍ وَ مَسْکَنٍ یُسْکِنُ اللَّهُ فِیهِ أَوْلِیَاءَهُ فِی الْجَنَّهًِْ.
امام باقر (علیه السلام)- خداوند تبارک‌وتعالی بیست‌وچهار هزار سال پیش از خلقت کعبه، زمین کربلا را آفرید و آن را مقدّس و مبارک قرار داد و پیوسته اینگونه باقی است تا خدای متعال آن را بهترین زمین بهشت و بهترین منزل و مسکن اولیای خود در بهشت قرار دهد.
السّجّاد (علیه السلام)- اتَّخَذَ اللَّهُ أَرْضَ کَرْبَلَاءَ حَرَماً آمِناً مُبَارَکاً قَبْلَ أَنْ یَخْلُقَ اللَّهُ أَرْضَ الْکَعْبَهًَْ وَ یَتَّخِذَهَا حَرَماً بِأَرْبَعَهًٍْ وَ عِشْرِینَ أَلْفَ عَامٍ وَ إِنَّهُ إِذَا زَلْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی الْأَرْضَ وَ سَیَّرَهَا رُفِعَتْ کَمَا هِیَ بِتُرْبَتِهَا نُورَانِیَّهًًْ صَافِیَهًًْ فَجُعِلَتْ فِی أَفْضَلِ رَوْضَهًٍْ مِنْ رِیَاضِ الْجَنَّهًِْ وَ أَفْضَلِ مَسْکَنٍ فِی الْجَنَّهًِْ لَا یَسْکُنُهَا إِلَّا النَّبِیُّونَ وَ الْمُرْسَلُونَ أَوْ قَالَ أُولُو الْعَزْمِ مِنَ الرُّسُلِ فَإِنَّهَا لَتَزْهَرُ بَیْنَ رِیَاضِ الْجَنَّهًِْ کَمَا یَزْهَرُ الْکَوْکَبُ الدُّرِّیُّ بَیْنَ الْکَوَاکِبِ لِأَهْلِ الْأَرْضِ یَغْشَی نُورُهَا أَبْصَارَ أَهْلِ الْجَنَّهًِْ جَمِیعاً وَ هِیَ تُنَادِی أَنَا أَرْضُ اللَّهِ الْمُقَدَّسَهًُْ الطَّیِّبَهًُْ الْمُبَارَکَهًُْ الَّتِی تَضَمَّنَتْ سَیِّدَ الشُّهَدَاءِ وَ سَیِّدَ شَبَابِ أَهْلِ الْجَنَّهًْ.
امام سجّاد (علیه السلام)- خداوند متعال بیست‌وچهار هزار سال قبل از اینکه زمین کعبه را خلق کند و آن را حرم قرار دهد زمین کربلا را آفرید و آن را حرم امن و مبارک گرداند، و هرگاه حق تعالی بخواهد کره‌ی زمین را لرزانده و حرکت دهد (شاید کنایه از قیامت باشد) زمین کربلا را همراه تربتش درحالی‌که نورانی و شفّاف است بالا برده و آن را در برترین باغ‌های بهشت قرارداده و بهترین مسکن در آنجا می‌گرداند و در آن جز انبیاء و مرسلین (علیهم السلام) ساکن نمی‌شود. این زمین بین باغ‌های بهشت می‌درخشد همان طوری که ستاره‌ی درخشنده بین ستارگان نورافشانی می‌نماید، نور این زمین چشم‌های اهل بهشت را تار می‌کند و با صدایی بلند می‌گوید: «من زمین مقدّس و طیّب و پاکیزه و مبارکی هستم که سید الشّهداء و سرور جوانان اهل بهشت را در خود دارم».
الباقر (علیه السلام)- الْغَاضِرِیَّهًُْ هِیَ الْبُقْعَهًُْ الَّتِی کَلَّمَ اللَّهُ فِیهَا مُوسَی بْنَ عِمْرَانَ (علیه السلام) وَ نَاجَی نُوحاً (علیه السلام) فِیهَا وَ هِیَ أَکْرَمُ أَرْضِ اللَّهِ عَلَیْهِ وَ لَوْ لَا ذَلِکَ مَا اسْتَوْدَعَ اللَّهُ فِیهَا أَوْلِیَاءَهُ وَ أَنْبِیَاءَهُ فَزُورُوا قُبُورَنَا بِالْغَاضِرِیَّهًْ.
امام باقر (علیه السلام)- غاضریّه مکانی است که خداوند متعال در آنجا با موسی‌بن‌عمران (علیه السلام) تکلّم نمود و با حضرت نوح (علیه السلام) مناجات کرد، این زمین کریم‌ترین و شریف‌ترین بقاع روی زمین بوده و اگر این معنا نبود هرگز خداوند متعال اولیاء و انبیایش را در آن به ودیعه نمی‌گذارد، پس بر شما است که قبور ما را در غاضریّه زیارت کنید.
الصّادق (علیه السلام)- الغاضریه من تربه بیت المقدس: عَنْ صَفْوَانَ الْجَمَّالِ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) یَقُولُ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فَضَّلَ الْأَرَضِینَ وَ الْمِیَاهَ بَعْضَهَا عَلَی بَعْضٍ فَمِنْهَا مَا تَفَاخَرَتْ وَ مِنْهَا مَا بَغَتْ فَمَا مِنْ مَاءٍ وَ لَا أَرْضٍ إِلَّا عُوقِبَتْ لِتَرْکِهَا التَّوَاضُعَ لِلَّهِ حَتَّی سَلَّطَ اللَّهُ الْمُشْرِکِینَ عَلَی الْکَعْبَهًِْ وَ أَرْسَلَ إِلَی زَمْزَمَ مَاءً مَالِحاً حَتَّی أَفْسَدَ طَعْمَهُ وَ إِنَّ أَرْضَ کَرْبَلَاءَ وَ مَاءَ الْفُرَاتِ أَوَّلُ أَرْضٍ وَ أَوَّلُ مَاءٍ قَدَّسَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فَبَارَکَ اللَّهُ عَلَیْهِمَا فَقَالَ لَهَا تَکَلَّمِی بِمَا فَضَّلَکِ اللَّهُ تَعَالَی فَقَدْ تَفَاخَرَتِ الْأَرَضُونَ وَ الْمِیَاهُ بَعْضُهَا عَلَی بَعْضٍ قَالَتْ أَنَا أَرْضُ اللَّهِ الْمُقَدَّسَهًُْ الْمُبَارَکَهًُْ الشِّفَاءُ فِی تُرْبَتِی وَ مَائِی وَ لَا فَخْرَ بَلْ خَاضِعَهًٌْ ذَلِیلَهًٌْ لِمَنْ فَعَلَ بِی ذَلِکَ وَ لَا فَخْرَ عَلَی مَنْ دُونِی بَلْ شُکْراً لِلَّهِ فَأَکْرَمَهَا وَ زَادَ فِی تَوَاضُعِهَا {وَ زَادَهَا لِتَوَاضُعِهَا} وَ شَکَرَهَا اللَّهُ بِالْحُسَیْنِ (علیه السلام) وَ أَصْحَابِهِ ثُمَّ قَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) مَنْ تَوَاضَعَ لِلَّهِ رَفَعَهُ اللَّهُ وَ مَنْ تَکَبَّرَ وَضَعَهُ اللَّهُ تَعَالَی.
امام صادق (علیه السلام)- صفوان جمّال از امام صادق (علیه السلام) نقل کرده است: «خداوند تبارک‌وتعالی برخی از زمین و آب‌ها را بر بعضی دیگر برتری داد، پاره‌ای تفاخر و تکبّر نموده و تعدادی از آن‌ها ستم و تعدّی نمودند. از این رو آب و زمینی نماند مگر آنکه به خاطر ترک فروتنی وخشوع در برابر خدای متعال مورد عتاب و خطاب الهی واقع شد. تا آنجا که خدای متعال مشرکین را بر کعبه مسلّط کرد و به زمزم آبی شور وارد نمود تا طعمش فاسد گردید. ولی زمین کربلا و آب فرات اوّلین زمین و اوّلین آبی هستند که خداوند متعال آن‌ها را مقدّس و پاکیزه نمود و برکت به آن‌ها داد و سپس به آن زمین فرمود: «سخن بگو! به آنچه خدا تو را به آن فضیلت داده که همه‌ی زمین‌ها وآب‌ها بر یکدیگر فخرفروشی و تکبّر کردند. در این هنگام زمین کربلا به سخن آمد و گفت: «من همان زمین مقدّس الهی هستم که خدای متعال آن را مبارک گردانیده و شفا را در تربت و آب من قرار داد، هیچ فخری نکرده بلکه در مقابل آن کس که این فضیلت را به من داده فروتن و ذلیل می‌باشم، چنانچه بر زمین‌های دون خود نیز فخر نمی‌کنم بلکه خدا را شکر و سپاس می‌کنم». پس خداوند متعال به‌واسطه‌ی امام حسین (علیه السلام) و اصحابش آن سرزمین را مورد اکرام قرار داد و در تواضع و فروتنی و شکرش افزود». سپس امام صادق (علیه السلام) فرمود: «کسی که برای خدا تواضع و فروتنی کند حق تعالی او را بلند می‌کند و کسی که تکبّر نماید وی را پست و ذلیل خواهد نمود».