آیه حم [1]
حم
علیبنإبراهیم (رحمة الله علیه)- حم حَرْفٌ مِنَ الِاسْمِ الْأَعْظَمِ.
علیّبنابراهیم (رحمة الله علیه)- حم حروفی از اسم اعظم پروردگار است.
الصّادق (علیه السلام)- وَ أَمَّا حم فَمَعْنَاهُ الْحَمِیدُ الْمَجِید.
امام صادق (علیه السلام)- حم، حمید (ستودهشده و پسندیده) و مجید (شریف و بزرگوار) است.
الکاظم (علیه السلام)- عَنْ یَعْقُوبَبْنِجَعْفَرِبْنِإِبْرَاهِیمَ عَنْ أَبِی الْحَسَنِ مُوسَی (علیه السلام) فِی حَدِیثٍ طَوِیلٍ سَأَلَهُ نَصْرَانِیٌّ عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَی حم* وَ الْکِتابِ الْمُبِینِ إِلَی قَوْلِهِ مُنْذِرِینَ مَا تَفْسِیرُهَا فِی الْبَاطِنِ؟ فَقَالَ: أَمَّا حم فَهُوَ مُحَمَّد (صلی الله علیه و آله).
امام کاظم (علیه السلام)- یعقوببنجعفر در حدیثی طولانی نقل کرده است: مرد مسیحی از امام کاظم (علیه السلام) پرسید: «تفسیر این آیه: حم وَ الْکِتابِ الْمبِینِ چیست»؟ فرمود: «حم حضرت محمّد (صلی الله علیه و آله) است».
السّجّاد (علیه السلام)- عَنْ زَیْنِالعَابِدِینَ (علیه السلام) فِی دُعَاءِ یَوْمِ الفِطْرِ بَعْدَ ذِکْرِ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) وَ بَعْضِ اوْصَافِهِ: فَمَا فِی کِتَابِکَ مِنْ شَاهِدِ قَسَمٍ وَ الْقُرْآنُ مُرْدَفٌ بِهِ إِلَّا وَ هُوَ اسْمُهُ وَ ذَلِکَ شَرَفٌ شَرَّفْتَهُ بِه الی قوله وَ قُلْتَ تَبَارَکْتَ وَ تَعَالَیْتَ فِی عَامَّهًِْ ابْتِدَائِهِ الر کِتابٌ أُحْکِمَتْ آیاتُهُ وَ الر کِتابٌ أَنْزَلْناهُ وَ الر تِلْکَ آیاتُ الْکِتابِ الْمُبِینِ وَ الم ذلِکَ الْکِتابُ لا رَیْبَ فِیهِ وَ فِی أَمْثَالِهَا مِنْ سُوَرِ الطَّوَاسِینِ وَ الْحَوَامِیمِ فِی کُلِ ذَلِکَ بَیَّنْتَ فِی الْکِتَابِ مَعَ الْقَسَمِ الَّذِی هُوَ اسْمُ مَنِ اخْتَصَصْتَهُ لِوَحْیِکَ وَ اسْتَوْدَعْتَهُ سِرَّ غَیْبِک.
امام سجاد (علیه السلام)- دعای روز عید فطر: ... بعد از ذکر پیامبر (صلی الله علیه و آله) و برخی از ویژگیهایش، پس هر شاهد قسمی که در کتابت آوردی و قرآن را مرادف آن کردی آن اسم اوست و آن شرافتی است که او را به آن مشرّف گرداندی و در عموم ابتدای سورههای قرآن فرمودی: الر، این کتابی است که آیاتش استحکام یافته. (هود/۱) و الر، [این] کتابی است که بر تو نازل کردیم. (ابراهیم/۱) و الر، آن آیات کتاب آشکار است!. (یوسف/۱) و آن کتاب با عظمتی است که شک در آن راه ندارد. (بقره/۲-۱) و در آیات دیگری از سورههای طواسین و حوامین، در همه اینها با قسمی است که اسم کسی بوده که او را به وحی خود اختصاص دادی، و اسرار غیبیات را نزدش نهادهای.