آیه ۶۷ - سوره غافر

امام کاظم (علیه السلام)- [در سفارشات امام کاظم (علیه السلام) به هشام، و تعریف ایشان از «عقل» آمده است] ... ای هشام، خداوند این‌ها را دلیلی بر شناسایی خود قرار داده که بی‌شکّ آن‌ها را مدبّری است، و فرموده: ... هُوَ الَّذِی خَلَقَکُمْ مِنْ تُرابٍ ثُمَّ مِنْ نُطْفَةٍ ثُمَّ مِنْ عَلَقَةٍ ثُمَّ یُخْرِجُکُمْ طِفْلًا ثُمَّ لِتَبْلُغُوا أَشُدَّکُمْ ثُمَّ لِتَکُونُوا شُیُوخاً وَ مِنْکُمْ مَنْ یُتَوَفَّی مِنْ قَبْلُ وَ لِتَبْلُغُوا أَجَلًا مُسَمًّی وَ لَعَلَّکُمْ تَعْقِلُون.

امام صادق (علیه السلام)- روز رستاخیز پیرمردی را می‌آورند و نامه‌ی اعمالش را به دستش می‌دهند. طرف پشت نامه به سوی مردم است و او در آن جز بدی و گناه نمی‌بیند، بر او سخت گران می‌آید. می‌گوید: «ای پروردگار من! آیا دستور می‌فرمایی که به سوی آتش بروم»؟ خداوند جبّار فرماید: «ای پیرمرد! من شرم دارم که تو را عذاب کنم، با اینکه تو در دنیا همواره نماز می‌خواندی. بنده مرا به سوی بهشت ببرید».