آیه وَ فَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُيُوناً فَالْتَقَى الْماءُ عَلى أَمْرٍ قَدْ قُدِرَ [12]
و زمين را شكافتيم و چشمه‌هاى زيادى بيرون فرستاديم و اين دو آب براى هدفى كه مقدّر شده بود درآميختند [و درياى وحشتناكى تشكيل شد]!
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ فَجَّرْنَا الْأَرْضَ عُیُوناً فَالْتَقَی الْماءُ قَالَ مَاءُ السَّمَاءِوَ مَاءُ الْأَرْضِ.
علیّ‌ّبن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- و فَجَّرْنَا الأَرْضَ عُیُونًا فَالتَقَی المَاء، منظور آب آسمان و آب زمین می‌باشد.
الصّادق (علیه السلام)- إِنَّ نُوحاً (علیه السلام) لَمَّا کَانَ فِی أَیَّامِ الطُّوفَانِ دَعَا الْمِیَاهَ کُلَّهَا فَأَجَابَتْهُ إِلَّا مَاءَ الْکِبْرِیتِ وَ الْمَاءَ الْمُرَّ فَلَعَنَهُمَا.
امام صادق (علیه السلام)- نوح (علیه السلام) در روزگار طوفان همه‌ی آب‌ها را به یاری خواند و او را اجابت کردند جز آب گوگرد و آب تلخ و هر دو را لعنت کرد.
الصّادق (علیه السلام)- کَانَ أَبِی (علیه السلام) یَکْرَهُ أَنْ یَتَدَاوَی بِالْمَاءِ الْمُرِّ وَ بِمَاءِ الْکِبْرِیتِ وَ کَانَ یَقُولُ إِنَّ نُوحاً (علیه السلام) لَمَّا کَانَ الطُّوفَانُ دَعَا الْمِیَاهَ فَأَجَابَتْهُ کُلُّهَا إِلَّا الْمَاءَ الْمُرَّ وَ مَاءَ الْکِبْرِیتِ فَدَعَا عَلَیْهِمَا وَ لَعَنَهُمَا.
امام صادق (علیه السلام)- امام صادق (علیه السلام) فرمود: پدرم کراهت داشت که با آب تلخ و با آب گوگرد خود را درمان کند و می‌فرمود: «نوح (علیه السلام) زمان طوفان آب‌ها را فرا خواند و همه‌ی آن‌ها جواب [مثبت] دادند جز آب تلخ و آب گوگرد که بر آن دو نفرین کرد و آن دو را لعنت کرد».
الحسنین ( عَنْ أَبِی سَعِیدٍ عَقِیصَا التَّیْمِیِّ قَالَ: مَرَرْتُ بِالْحَسَنِ وَ الْحُسَیْنِ (وَ هُمَا فِی الْفُرَاتِ مُسْتَنْقِعَانِ فِی إِزَارَیْنِ فَقُلْتُ لَهُمَا یَا ابْنَیْ رَسُولِ اللَّهِ صَلَّی اللَّهُ عَلَیْکُمَا أَفْسَدْتُمَا الْإِزَارَیْنِ فَقَالا لِی یَا أَبَا سَعِیدٍ فَسَادُنَا لِلْإِزَارَیْنِ أَحَبُّ إِلَیْنَا مِنْ فَسَادِ الدِّینِ إِنَّ لِلْمَاءِ أَهْلًا وَ سُکَّاناً کَسُکَّانِ الْأَرْضِ ثُمَّ قَالا إِلَی أَیْنَ تُرِیدُ فَقُلْتُ إِلَی هَذَا الْمَاءِ فَقَالا وَ مَا هَذَا الْمَاءُ فَقُلْتُ أُرِیدُ دَوَاءَهُ أَشْرَبُ مِنْ هَذَا الْمُرِّ لِعِلَّهًٍْ بِی أَرْجُو أَنْ یَخِفَّ لَهُ الْجَسَدُ وَ یُسْهِلَ الْبَطْنَ فَقَالا مَا نَحْسَبُ أَنَّ اللَّهَ جَلَّ وَ عَزَّ جَعَلَ فِی شَیْءٍ قَدْ لَعَنَهُ شِفَاءً قُلْتُ وَ لِمَ ذَاکَ فَقَالا لِأَنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی لَمَّا آسَفَهُ قَوْمُ نُوحٍ (علیه السلام) فَتَحَ السَّماءِ بِماءٍ مُنْهَمِرٍ وَ أَوْحَی إِلَی الْأَرْضِ فاسْتَعْصَتْ عَلَیْهِ عُیُونٌ مِنْهَا فَلَعَنَهَا وَ جَعَلَهَا مِلْحاً أُجَاجاً.
امام حسن و امام حسین (علیها السلام)- ابوسعید گوید: من به امام حسن (علیه السلام) و امام حسین (علیه السلام) که در فرات با لباس مشغول شنا بودند گفتم: «ای دو فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله) لباس شما که با آن‌ها شنا می‌کنید ضایع شدند»! فرمود: «ای ابوسعید! فاسدشدن لباس نزد ما محبوب‌تر است از فاسدشدن دین، زیرا آب هم نظیر زمین دارای اهل و موجوداتی است». آنگاه به من فرمود: «به کجا می‌روی»؟ گفتم: «همین آب». گفتند: «مگر این آب چه خواصّی دارد»؟ گفتم: «من مرضی دارم، می‌خواهم از آب تلخ بیاشامم شاید مرضم معالجه شود و مزاج من معتدل شود». فرمود: «ما گمان نمی‌کنیم خدا در چیزی که آن را لعنت کرده است شفا قرار داده باشد». گفتم: «چرا»؟ فرمود: «زیرا هنگامی‌که امّت نوح (علیه السلام) خدای توانا را به خشم درآوردند آسمان به شدّت باران ریخت، موقعی که به زمین وحی کرد [تا آب از خود خارج نماید] بعضی از چشمه‌های زمین نافرمانی نمودند و خدای قهّار پس از اینکه آن‌ها را لعنت کرد، شور و تلخشان هم نمود».
الصّادق (علیه السلام)- عَنِ الْمُفَضَّلِ‌بْنِ‌عُمَرَ قَالَ: کُنْتُ عِنْدَ أَبِی عَبْدِ اللَّه (علیه السلام) ... قُلْتُ فَأَخْبِرْنِی عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَ حَتَّی إِذا جاءَ أَمْرُنا وَ فارَ التَّنُّورُ فَأَیْنَ کَانَ مَوْضِعُهُ وَ کَیْفَ کَانَ فَقَالَ کَانَ التَّنُّورُ فِی بَیْتِ عَجُوزٍ مُؤْمِنَهًٍْ فِی دُبُرِ قِبْلَهًِْ مَیْمَنَهًِْ الْمَسْجِدِ فَقُلْتُ لَهُ فَإِنَّ ذَلِکَ مَوْضِعُ زَاوِیَهًِْ بَابِ الْفِیلِ الْیَوْمَ ثُمَّ قُلْتُ لَهُ وَ کَانَ بَدْءُ خُرُوجِ الْمَاءِ مِنْ ذَلِکَ التَّنُّورِ فَقَالَ نَعَمْ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ أَحَبَّ أَنْ یُرِیَ قَوْمَ نُوحٍ آیَهًًْ ثُمَّ إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَرْسَلَ عَلَیْهِمُ الْمَطَرَ یَفِیضُ فَیْضاً وَ فَاضَ الْفُرَاتُ فَیْضاً وَ الْعُیُونُ کُلُّهُنَّ فَیْضاً فَغَرَّقَهُمُ اللَّهُ عَزَّ ذِکْرُهُ وَ أَنْجَی نُوحاً وَ مَنْ مَعَهُ فِی السَّفِینَهًِْ.
امام صادق (علیه السلام)- مفضّل‌بن‌عمر گوید: به امام صادق (علیه السلام) عرض کردم: «مرا از تفسیر سخن خدای عزّوجلّ: آن زمان‌که فرمان ما فرا رسید، و تنور جوشیدن گرفت. (هود/۴۰) خبر ده که محلّ آن کجا بوده است و چگونه بوده است»؟ فرمود: «آن تنور در خانه‌ی یک پیرزن با ایمان بود که پشت قبله‌ی میمنه‌ی مسجد قرار داشت». گفتم: «اینجا اکنون محلّ زاویه‌ی باب الفیل است». سپس باز گفتم: «آغاز جوشش آب از این تنور بوده است»؟ در پاسخ فرمود: «آری! به‌راستی‌که خدای عزّوجلّ دوست داشت به قوم نوح (علیه السلام) آیه و معجزه‌ای نشان دهد، سپس خداوند تبارک‌وتعالی بر آن‌ها بارانی سیل‌آسا بارید و نهر فرات و همه‌ی چشمه‌ها هم جوشیدند و خدای عزّ ذکره آنان را غرق کرد و نوح (علیه السلام) و همراهانش را در کشتی نجات داد».