آیه وَ هُدُوا إِلَى الطَّيِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَ هُدُوا إِلى صِراطِ الْحَميدِ [24]
و به سوى سخنان پاكيزه هدايت مى شوند و به راهِ خداوند شايسته‌ی ستايش، راهنمايى مى‌گردند.
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی‌عَبْدِ‌اللَّهِ (علیه السلام) فِی قَوْلِهِ تَعَالَی: وَ هُدُوا إِلَی الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَ هُدُوا إِلی صِراطِ الْحَمِیدِ قَالَ ذَاکَ حَمْزَهًُْ (رحمة الله علیه) وَ جَعْفَرٌ (رحمة الله علیه) وَ عُبَیْدَهًُْ وَ سَلْمَانُ (رحمة الله علیه) وَ أَبُوذَرٍّ (رحمة الله علیه) وَ الْمِقْدَادُ‌بْنُ‌الْأَسْوَدِ (رحمة الله علیه) وَ عَمَّارٌ (رحمة الله علیه) هُدُوا إِلَی أَمِیرِ‌الْمُؤْمِنِینَ (رحمة الله علیه).
امام صادق ( از امام صادق (روایت شده که درباره‌ی آیه‌ی: وَهُدُوا إِلَی الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَهُدُوا إِلَی صِرَاطِ الْحَمِیدِ؛ فرمود: «مقصود آیه حمزه (جعفر (عبیده (سلمان (ابوذر (مقدادبن اسود (و عمّار (هستند که به سوی امیرالمؤمنین (هدایت یافتند.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ ضُرَیْسٍ الْکُنَاسِیِّ قَال: سَأَلْتُ أَبَاجَعْفَرٍ (علیه السلام) عَنْ قَوْلِ اللَّهِ وَ هُدُوا إِلَی الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَ هُدُوا إِلی صِراطِ الْحَمِیدِ؛ فَقَالَ هُوَ وَ اللَّهِ هَذَا الْأَمْرُ الَّذِی أَنْتُمْ عَلَیْهِ.
امام باقر ( ضریس کناسی گوید: «از امام باقر (درباره‌ی این سخن خداوند [که فرموده است:] وَهُدُوا إِلَی الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ وَهُدُوا إِلَی صِرَاطِ الْحَمِیدِ؛ پرسیدم». حضرت فرمود: «به خدا قسم! مقصود، همین امر ولایت است که شما (شیعیان) به آن اعتقاد دارید.
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- قَولُهُ وَ هُدُوا إِلَی الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ قَالَ التَّوحِیدُ و الإِخلَاصُ وَ هُدُوا إِلی صِراطِ الْحَمِیدِ قَالَ إلَی الوِلَایَهًِْ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( وَهُدُوا إِلَی الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ؛ یعنی [به] توحید و اخلاص [هدایت می‌شوند]، وَهُدُوا إِلَی صِرَاطِ الْحَمِیدِ؛ یعنی به ولایت [رهنمون می‌شوند].
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- إِلی صِراطِ الْعَزِیزِ الْحَمِیدِ وَ الصِّرَاطُ الطَّرِیقُ الْوَاضِحُ وَ إِمَامَهًُْ الْأَئِمَّهًْ (.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( بهسوی راه خداوند توانا و ستوده [هدایت کنی]. (ابراهیم/۱) مقصود از صراط، راه روشن و پیشوایی ائمّه (است.
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- صَعْصَعَهًَْ‌بْنِ‌صُوحَانَ قَالَ أُمْطِرَتِ الْمَدِینَهًُْ مَطَراً ثُمَّ صَحَتْ فَخَرَجَ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) إِلَی صَحْرَائِهَا وَ مَعَهُ أَبُوبَکْرٍ فَلَمَّا خَرَجَا فَإِذَا بِعَلِیٍّ (علیه السلام) مُقْبِلٌ فَلَمَّا رَآهُ النَّبِیُّ (صلی الله علیه و آله) قَالَ مَرْحَباً بِالْحَبِیبِ الْقَرِیبِ ثُمَّ قَرَأَ هَذِهِ الْآیَهًَْ وَ هُدُوا إِلی صِراطِ الْحَمِیدِ أَنْتَ یَا عَلِیُّ (علیه السلام) مِنْهُمْ.
پیامبر ( صعصعهّ بن صوحان گوید: «روزی پس از باریدن بارانی فراوان در مدینه و صاف‌شدن هوا، پیامبر (به همراه ابوبکر به بیرون شهر رفتند. هنگام خارج‌شدن از شهر علی (را دیدند که پیش می آید. چون پیامبر (علی (را دید فرمود: «درود بر دوست نزدیکم»! سپس آیه: وَ هُدُوا إِلی صِراطِ الْحَمِیدِ را تلاوت نموده و فرمود: «ای علی (! تو از ایشان هستی».
الرّسول (صلی الله علیه و آله)- صِرَاطُ الْحَمِیدِ؛ طَرِیقُ الْإِسْلَامِ وَ طَرِیقُ الْجَنَّهًْ.
پیامبر ( راه خداوند شایسته‌ی ستایش، همان راه اسلام و راه [رسیدن به] بهشت است.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- وَ هُدُوا إِلَی الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ قِیلَ مَعْنَاهُ أَرشِدُوا إِلَی شَهَادَهًِْ أَنْ لَا إِلَهَ إِلَّا اللَّهُ وَ الْحَمْدُ لِلَّهِ.
ابن‌عبّاس ( وَهُدُوا إِلَی الطَّیِّبِ مِنَ الْقَوْلِ یعنی مؤمنان بهسوی گواهی دادن به اینکه خدایی جز خدای یگانه نیست و اینکه ستایش مخصوص خداوند است، راهنمایی می‌شوند.