آیه حُنَفاءَ للهِ غَيْرَ مُشْرِكينَ بِهِ وَ مَنْ يُشْرِكْ بِاللهِ فَكَأَنَّما خَرَّ مِنَ السَّماءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّيْرُ أَوْ تَهْوي بِهِ الرِّيحُ في مَكانٍ سَحيقٍ [31]
[مناسك حج را انجام دهيد] درحالى كه خالص براى خدا باشيد و هيچ‌گونه همتايى براى او قائل نشويد. و هركس همتايى براى خدا قرار دهد؛ گويى از آسمان سقوط كرده و پرندگان [در هوا] او را مى ربايند و يا تندباد او را به جاى دوردستى پرتاب مى كند.
الباقر (علیه السلام)- عَنْ زُرَارَهًْ عَنْ أَبِی‌جَعْفَرٍ (علیه السلام) قَالَ سَأَلْتُهُ عَنْ قَوْلِ اللَّهِ عَزَّ‌وَ‌جَلَّ حُنَفاءَ للهِ غَیْرَ مُشْرِکِینَ بِهِ قَالَ الْحَنِیفِیَّهًُْ مِنَ الْفِطْرَهًِْ الَّتِی فَطَرَ اللَّهُ النَّاسَ عَلَیْهَا لَا تَبْدِیلَ لِخَلْقِ اللهِ قَالَ فَطَرَهُمْ عَلَی الْمَعْرِفَهًِْ بِه.
امام باقر ( زراره گوید: «از امام باقر (درباره‌ی این سخن خداوند عزّوجلّ [که می‌فرماید:] حُنَفاءَ لِلهِ غَیْرَ مُشْرِکِینَ بِهِ پرسیدم». حضرت فرمود: «حنیفیّه (آئین حضرت ابراهیم () همان فطرت یگانه‌پرستی است که خداوند، انسان‌ها را بر آن آفریده؛ دگرگونی در آفرینش الهی نیست. (روم/۳۰) خدا انسان‌ها را بر معرفت خود، هستی داده است».
علیّ‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- وَ قَوْلُهُ حُنَفاءَ لِلهِ أَیْ طَاهِرِینَِ وَ قَوْلُهُ فِی مَکانٍ سَحِیقٍ أَیْ بَعِیدٍ.
علیّ‌بن‌ابراهیم ( حُنَفاءَ لِلهِ؛ یعنی [در حالی‌که] پاک و پاکیزه هستید؛ فِی مَکَانٍ سَحِیقٍ؛ یعنی [در جایی] دور دست.