آیه ۷۴ - سوره واقعه

آیه فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّكَ الْعَظيمِ [74]

حال كه چنين است به نام پروردگار بزرگت تسبيح گوى [و او را پاك و منزّه بشمار].

۱
(واقعه/ ۷۴)

الرّسول (صلی الله علیه و آله)- لَمَّا أَنْزَلَ اللَّهُ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ قَالَ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) اجْعَلُوهَا فِی رُکُوعِکُمْ.

پیامبر (صلی الله علیه و آله)- هنگامی‌که خداوند تبارک‌وتعالی این آیه را فرو فرستاد: فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) فرمود: «این ذکر را در رکوع خود قرار دهید».

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۵، ص۵۱۲
من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۳۱۵/ نورالثقلین/ تهذیب الأحکام، ج۲، ص۳۱۳/ بحارالأنوار، ج۸۲، ص۱۰۵/ عوالی اللآلی، ج۲، ص۳۵/ مستدرک الوسایل، ج۱۶، ص۴۳۷
۲
(واقعه/ ۷۴)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- یَا رسول الله (صلی الله علیه و آله) مَا أَقُولُ فِی السُّجُودِ فِی الصَّلَاهًِْ فَنَزَلَ سَبِّحِ اسْمَ رَبِّکَ الْأَعْلَی قَالَ فَمَا أَقُولُ فِی الرُّکُوعِ فَنَزَلَ فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ فَکَانَ أَوَّلَ مَنْ قَالَ ذَلِکَ وَ أَنَّهُ صَلَّی قَبْلَ النَّاسِ کُلِّهِمْ سَبْعَ سِنِینَ وَ أَشْهُراً مَعَ النَّبِیِّ (صلی الله علیه و آله) وَ صَلَّی مَعَ الْمُسْلِمِینَ أَرْبَعَ عَشْرَهًَْ سَنَهًًْ وَ بَعْدَ النَّبِیِّ ثَلَاثِینَ سَنَهًًْ.

امام علی (علیه السلام)- ای رسول‌خدا (صلی الله علیه و آله)! در سجده نماز چه بگویم؟ پس نازل شد: منزّه شمار نام پروردگار بلندمرتبه‌ات را!. (اعلی/۱) عرض کرد: «در رکوع چه بگویم»؟ پس نازل‌شد: فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ، پس علی (علیه السلام) اوّلین کسی بود که آن را گفت و هفت سال و چند ماه قبل از همه‌ی مردم با پیامبر (صلی الله علیه و آله) نماز خواند و چهارده سال همراه مسلمانان و سی سال بعد از پیامبر (صلی الله علیه و آله) نماز خواند.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۵، ص۵۱۲
بحارالأنوار، ج۳۸، ص۲۰۳
۳
(واقعه/ ۷۴)

أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- رُوِیَ عَنْ جُوَیْرِیَهًَْ‌بْنِ‌مُسْهِرٍ فی خبر رد الشمس علی امیرالمؤمنین (علیه السلام) ببابل انه قال فَالْتَفَتَ إِلَیَّ وَ قَالَ یَا جُوَیْرِیَهًَْ بْنَ مُسْهِرٍ إِنَّ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ یَقُولُ فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ وَ إِنِّی سَأَلْتُ اللَّهَ عَزَّوَجَلَّ بِاسْمِهِ الْعَظِیمِ فَرَدَّ عَلَیَّ الشَّمْسَ.

امام علی (علیه السلام)- جویریهًْ‌بن‌مسهر گفت: ما به‌همراه امیرالمؤمنین علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام) از جنگ خوارج باز می‌آمدیم تا اینکه به زمین بابل رسیدیم و حضرت (علیه السلام) رو به من کرده فرمود: «ای جویریهًْ‌بن‌مسهّر همانا خداوند عزّوجلّ می‌فرماید: فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ و من خداوند عزّوجلّ را به نام عظیمش خواندم و از او درخواست کردم و او خورشید را بر من باز گردانید.

تفسیر اهل بیت علیهم السلام ج۱۵، ص۵۱۲
من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۲۰۳/ بحارالأنوار، ج۳۳، ص۴۳۹/من لایحضره الفقیه، ج۱، ص۳۱۵/ نورالثقلین
بیشتر