آیه فَسَخَّرْنا لَهُ الرِّيحَ تَجْري بِأَمْرِهِ رُخاءً حَيْثُ أَصابَ [36]
پس ما باد را مسخّر او ساختيم تا به فرمانش به نرمى به هرجا او مى‌خواهد برود.
علی‌بن‌إبراهیم (رحمة الله علیه)- وَ الرُّخَاءُ اللَّیِّنَهًْ.
علی‌بن‌ابراهیم (رحمة الله علیه)- الرُّخَاءُ یعنی به نرمی.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- رُخَاءً، مُطِیعَهُ تَجْرِی إِلَی حَیْثُ یَشَاءُ.
ابن‌عبّاس (رحمة الله علیه)- رُخاءً یعنی باد مطیع و فرمانبردار او بود و او را هرکجا که می‌خواست می‌برد.
الأئمّهًْ (علیهم السلام)- وَ رُوِیَ أَنَّ سُلَیْمَانَ (علیه السلام) کَانَ یَجْلِسُ عَلَی بِسَاطِهِ وَ یَسِیرُ فِی الْهَوَاءِ فَمَرَّ ذَاتَ یَوْمٍ وَ هُوَ سَائِرٌ فِی أَرْضِ کَرْبَلَاءَ فَأَدَارَتِ الرِّیحُ بِسَاطَهُ ثَلَاثَ دَوْرَاتٍ حَتَّی خَافَ السُّقُوطَ فَسَکَنَتِ الرِّیحُ وَ نَزَلَ الْبِسَاطُ فِی أَرْضِ کَرْبَلَاءَ فَقَالَ سُلَیْمَانُ (علیه السلام) لِلرِّیحِ: لِمَ سَکَنْتِی؟ فَقَالَتْ: إِنَّ هُنَا یُقْتَلُ الْحُسَیْنُ (علیه السلام). فَقَالَ: وَ مَنْ یَکُونُ الْحُسَیْنُ (علیه السلام)؟ فَقَالَتْ: هُوَ سِبْطُ مُحَمَّدٍ الْمُخْتَارِ (صلی الله علیه و آله) وَ ابْنُ عَلِیٍ الْکَرَّارِ (علیه السلام). فَقَالَ: وَ مَنْ قَاتِلُهُ؟ قَالَتْ: لَعِینُ أَهْلِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ یَزِیدُ فَرَفَعَ سُلَیْمَانُ (علیه السلام) یَدَیْهِ وَ لَعَنَهُ وَ دَعَا عَلَیْهِ وَ أَمَّنَ عَلَی دُعَائِهِ الْإِنْسُ وَ الْجِنُّ فَهَبَّتِ الرِّیحُ وَ سَارَ الْبِسَاط.
ائمّه (علیهم السلام)- روایت شده است: سلیمان (علیه السلام) بر فرش خود می نشست و در هوا سیر می کرد. روزی از روزها که بر فرش خود در گذر بود و بر فراز زمین کربلا سیر می کرد، باد فرشش را سه دور چنان چرخاند که سلیمان (علیه السلام) از سقوط در هراس افتاد. سپس باد آرام گرفت و فرش او بر زمین کربلا فرود آمد. سلیمان (علیه السلام) به باد فرمود: «چرا ایستادی»؟ باد عرض کرد: «بر این زمین، حسین (علیه السلام) کشته می‌شود». سلیمان (علیه السلام) فرمود: «حسین (علیه السلام) کیست»؟ باد عرض کرد: «حسین (علیه السلام) فرزند زاده‌ی محمّد مختار (صلی الله علیه و آله) و فرزند علی (علیه السلام)، حیدر کرّار است». سلیمان (علیه السلام) فرمود: «قاتل او کیست»؟ باد عرض‌کرد: «قاتل او یزید است که آسمانیان و زمینیان همه او را لعنت می‌کنند و لعنت خدا بر او باد»! آنگاه سلیمان (علیه السلام) دست به‌سوی آسمان گشود و یزید را لعنت و نفرین کرد و تمامی انسان ها و جن ها آمین گفتند؛ سپس باد وزیدن گرفت و فرش را به حرکت درآورد.