آیه ۶ - سوره ص

امام سجّاد (علیه السلام)- قریشیان اطراف ابوطالب (گرد آمدند و رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نزد وی بود. گفتند: «از تو میخواهیم که در کار برادرزادهات قضاوت کنی». ابوطالب (گفت: «چگونه قضاوت کنم»؟ گفتند: «او از ما دست بردارد و ما از او دست بر میداریم، او با ما سخن نگوید و ما با او سخن نمیگوییم، او با ما ستیزه نکند و ما با او ستیزه نمیکنیم؛ بدانکه دعوت او دل‌ها را از هم دور کرده و کینه برانگیخته و دشمنی رویانده است». ابوطالب (عرض کرد: «ای برادرزاده! آیا شنیدی»؟ فرمود: «ای عمو! اگر عموزادههای من انصاف پیشه کنند، دعوت مرا پاسخ می‌گویند و اندرز مرا میپذیرند، خداوند متعال به من فرمان داده تا ملّت ابراهیم (علیه السلام) را به حنفیّت دعوت کنم، پس هرکه مرا پاسخ گوید، نزد خداوند خشنودی و جاودانی در بهشت از برای اوست و هرکه از من نافرمانی کند، با او ستیزه میکنم؛ تا خداوند میان ما داوری کند، که او بهترین داوران است!. (اعراف/۸۷) گفتند: «به او بگو از ناسزاگویی به خدایان ما دست بردارد و به ناپسندی از آن‌ها یاد نکند». پس این آیه نازل شد؛ بگو: «آیا به من دستور می‌دهید که غیر خدا را بپرستم». (زمر/۶۴) گفتند: «اگر راست می‌گوید، به ما بگوید که چه افرادی از ما ایمان می‌آورند و کدام‌یک از ما کافر می‌ماند؛ اگر دیدیم درست می‌گوید ما نیز به او ایمان می‌آوریم». در جواب آن‌ها این آیه نازل شد که می‌فرماید: چنین نبود که خداوند، مؤمنان را به همان‌گونه که شما هستید. (آل عمران/۱۷۹). آن‌ها [عصبانی شدند و] گفتند: «به خدا قسم! تو و خدایت را مورد آزار و اذیّت قرار خواهیم داد، پس این آیه نازل شد: وَ انْطَلَقَ الْملَأُ مِنْهُمْ.