آیه ۴۲ - سوره ص

ائمّه (علیهم السلام)- وقتی بیماری ایّوب (علیه السلام) شدّت یافت، همسرش به او گفت: «دعای پیامبران الهی مستجاب می‌گردد، پس اگر از خدا بخواهی مشکلات رفع می‌شود». فرمود: «ای زن! خداوند هفتاد سال ما را غرق در نعمت خود کرد، حالا باید به همان اندازه بر بلایش شکیبایی ورزیم». همانا همسرش به‌سوی او آمد درحالتی‌که یکی از گیسوانش را برای قوت روزانه‌اش فروخته بود این منظره سخت ایّوب (علیه السلام) را ناراحت کرد پس خود را در پیشگاه خدا قرار داد و عرض کرد: «پروردگارا! مرا به هجران فرزندان و اهل و عیالم گرفتار کردی شکیبایی را پیشه کردم، رنجور و بیمارم کردی صبر کردم، بعد یک‌یک بیماری‌ها و گرفتاری‌هایش را شمرد». پس ناگاه ندایی از طرف خدا رسید: «ای ایّوب (علیه السلام)! بر چه کسی منّت می‌گذاری و صبر را چه کسی به تو داد»؟ عرضه داشت: «خدایا! تو، خدایا! تو». و خاک بر سر و صورت خود می‌ریخت و گریه می‌کرد و می‌گفت: «بار الها! منّت برای تو است، بار الها! منّت برای تو است». پس ندایی آمد: ارْکُضْ بِرِجْلِکَ هذا مُغْتَسَلٌ بارِدٌ وَ شَراب. پایش را به زمین کوبید پس چشمه‌ی بزرگی جوشیدن گرفت سپس خود را از آن شستشو داد و از آن چشمه بیرون شد، بدنش مانند لؤلؤ سفید درخشش داشت، ملخ‌های طلا از آسمان بارید ایّوب (علیه السلام) و اهلش ملخ‌ها را گرفتند و خدا تمام فرزندانش را که مرده بودند زنده کرد و زنانی را تزویج کرد و از آن‌ها فرزندان فراوانی به وجود آمد [و از زنانی که تزویج کرد فرزندان زیادی روزی او کرد].