آیه فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فيهِ مِنْ رُوحي فَقَعُوا لَهُ ساجِدينَ [72]
هنگامىكه آن را نظام بخشيدم و از روح خود در آن دميدم، براى او به سجده افتيد».
الصّادق (علیه السلام)- عَنْ أَبِی جَعْفَرٍ الْأَحْوَلِ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) قَالَ: سَأَلْتُ أَبَا عَبْدِ اللَّهِ (علیه السلام) عَنِ الرُّوحِ الَّتِی فِی آدَمَ (علیه السلام) قَوْلِهِ فَإِذَا سَوَّیْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی فَقَعُوا لَهُ سَاجِدِینَ؟ قَالَ: قَالَ هَذِهِ رُوحٌ مَخْلُوقَهًٌْ وَ الرُّوحُ الَّتِی فِی عِیسَی (علیه السلام) مَخْلُوقَهًٌْ.
امام صادق (علیه السلام)- ابوجعفر احول گوید: از امام صادق (علیه السلام) در مورد روحی که در آدم (علیه السلام) طبق آیه: فَإِذا سَوَّیْتُهُ وَ نَفَخْتُ فیهِ مِنْ رُوحی فَقَعُوا لَهُ ساجِدینَ دمیده شده، پرسیدم. فرمود: «یک نسیم خلق شده بود مانند روحی که برای عیسی (علیه السلام) خلق شده بود».
أمیرالمؤمنین (علیه السلام)- إِنَّ اللَّهَ تَبَارَکَ وَ تَعَالَی أَحَدٌ وَاحِدٌ، تَفَرَّدَ فِی وَحْدَانِیَّتِهِ، ثُمَّ تَکَلَّمَ بِکَلِمَهًٍْ فَصَارَتْ نُوراً، ثُمَّ خَلَقَ مِنْ ذَلِکَ النُّورِ مُحَمَّداً (صلی الله علیه و آله) وَ خَلَقَنِی وَ ذُرِّیَّتِی، ثُمَّ تَکَلَّمَ بِکَلِمَهًٍْ فَصَارَتْ رُوحاً فَأَسْکَنَهُ اللَّهُ فِی ذَلِکَ النُّورِ وَ أَسْکَنَهُ فِی أَبْدَانِنَا، فَنَحْنُ رُوحُ اللَّهِ وَ کَلِمَاتُهُ، فَبِنَا احْتَجَّ عَلَی خَلْقِهِ، فَمَا زِلْنَا فِی ظُلَّهًٍْ خَضْرَاءَ.
امام علی (علیه السلام)- خداوند تبارکوتعالی، یگانه و یکتا است و در وحدانیّت خود بیهمتا است. آنگاه با کلمهای سخن گفت. آن کلمه به نور تبدیل شد و سپس از آن نور، محمّد (صلی الله علیه و آله) را و مرا و نسل مرا آفرید. سپس با کلمهای سخن گفت و آن کلمه به روح تبدیل شد و خداوند، آن روح را در داخل آن نور قرار داد و آن را در بدن ما جای داد. پس ما روح خدا و کلمهی او هستیم و ما حجّت خلق او هستیم [و بهوسیلهی ما بر خلقش احتجاج کرد] و همواره در پناه سایهای سبز هستیم.