آیه ۷۱ - سوره ص

امام علی (علیه السلام)- حمد خدای را که لباس عزّت و بزرگواری شایسته‌ی اوست و این دو صفت را نه برای آفریده‌هایش بلکه به خود اختصاص داد و آن‌ها را قرقگاه و حریم خود نمود و بر دیگران ممنوع کرد و هر دو را محض جلالت و عظمت خویش برگزید و بر هرکس از بندگانش که در این دو صفت با او به ستیز برخاست لعنت مقرّر کرد. آنگاه با این دو وصف فرشتگان مقرّب خود را آزمایش نمود، تا خاکساران آنان را از گردنکشان جدا کند، پس با اینکه به آنچه در دل‌ها مستور است و از غیوب هستی که از نظرها محجوب است داناست، خطاب به فرشتگان فرمود: إِنِّی خالِقٌ بَشَراً مِنْ طِینٍ فَإِذا سَوَّیْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِیهِ مِنْ رُوحِی فَقَعُوا لَهُ ساجِدِینَ جز ابلیس تمام فرشتگان سجده کردند که کبر و نخوت به او روی آورد و به آفرینش خویش به آدم (علیه السلام) فخر کرد و به خاطر ریشه‌اش که از آتش بود بر او تعصّب ورزید. این دشمن خداوند پیشوای اهل تعصّب و پیشرو گردنکشان است که بنیاد عصبیّت را بنا کرد و با خداوند در لباس عزّت و کبریایی به ستیز برخاست و آن لباس عزّت را بر خود پوشید و جامه‌ی فروتنی و خاکساری را درآورد. نمی‌بینید خداوند چگونه او را محض تکبّرش به شدّت تحقیر کرد و به‌سبب گردنکشی به چاه سرافکندگی در انداخت؟! پس او را در دنیا طرد از رحمت نمود و برای وی در آخرت آتش فروزان مهیّا ساخت.